......................................................................................................МІРАН0ВІЧ
ПРОСІМ ПРЫЕХАЦЬ ПА СЛЕДЧАЙ СПРАВЕ ЗВЯЗАНАЙ 3 ТАНЯЙ КАСМЫЛЁВАЙ ТЧК НАМ НЕАБХОДНА ВАША ДАПАМОГА ТЧК ЧАКАЕМ У БЛІЖЭЙШЫ ЧАС =
ВЕРБІЧЫ РАЙПРАКУРАТУРА ПРАКУРОР ГАЛАЎНЁЎ
Добры дзень, Антаніна Фёдараўна!
У нас здарылася бяда: у бальніцы ў цяжкім стане Таня Касмылёва. Дзве дзяўчынкі загінулі. Падрабязнасці раскажу, калі прыедзеце. 3 раённай пракуратуры пыталі ў мяне ваш адрас. Я дала. Мабыць, выклічуць вас па гэтай справе...
Вы, калі прыязджалі восенню да нас, цікавіліся лістамі, якія Таня пісала вам. Дык вось, лісты адшукаліся... Там было такое... што далей вучылішча лісты не пайшлі.
Яшчэ. Знайшлі Танін дзённік, які яна вяла ў спецПТВ. У ім, казалі, таксама шмат усяго... што цяжка паверыць... Відаць, у пракуратуры вам дадуць пачытаць і лісты, і дзённік.
Пішу ў вучылішчы адразу пасля просьбы следчага даць ваш адрас. Хацелася паведаміць вам пра гэта чым хутчэй. Пра ўсё астатняе — пры сустрэчы...
Усяго добрага!
Сялец К.М.
Антаніна Фёдараўна атрымала ліст ад выхавальніцы Кацярыны Міхайлаўны Сялец літаральна на Новы год. Пасля бяссоннай ночы, у якую яна з сям'ёй, як і большасць людзей, ля прыгажуні-ёлкі глядзела па тэлевізары навагодні канцэрт, пасля ранішняга прыбірання са святочнага стала захацелася расслабіцца, адпачыць, пачытаць свежыя газеты, першыя нумары яшчэ аднаго года, якія заўсёды цікавыя, незвычайныя. Спусцілася ў пад'езд да паштовай скрынкі, дастала газеты, з якіх выпала на прыступкі пісьмо. Падняла, глянула на той радок, дзе напісана «Каму»: «Мірановіч А.Ф.» Зірнула на адваротны адрас: «Вербічы, спецПТВ, Сялец К.М». I адразу ўзрадавалася: нешта новенькае напісала Кацярына Міхайлаўна. Гэта быў ужо трэці яе ліст. I заўсёды ў лістах нешта важнае, такое, пра што Кацярына Міхайлаўна не магла не напісаць.
Захацелася тут жа раскрыць канверт і прабегчы вачыма напісанае. Але вырашыла зайсці ў кватэру і прачытаць спакойна, палюбавацца круглым каліграфічным почыркам Кацярыны Міхайлаўны. Так і зрабіла, і хутка кароценькі ліст, яго нечаканы змест, нібы агнём, апёк душу Антаніны Фёдараўны, прымусіў моцна забіцца сэрца.
Чаго-чаго, а гэтага яна не чакала. Успомніла, як недзе вычытала; усё наша жыццё складаецца з выпадковасцей і нечаканасцей. Гэтак, відаць, і тут...
Тэлеграму прынеслі назаўтра раніцай. У школах пачаліся зімовыя канікулы, і Антаніна Фёдараўна без спешкі, якая стала ўжо звыклай, — хутчэй, хутчэй, каб не спазніцца на першы урок! — гатавала сняданак. Паштальёнка, жанчына пажылога ўзросту, папярэдне пазваніўшы і зайшоўшы ў кватэру, падала тэлеграму: «Распішыцеся...» Антаніна Федараўна хуценька распісалася і, калі паштальёнка зачыніла за сабою дзверы, пачала ўважліва чытаць тэкст тэлефамы. Усё стала ясна з першых слоў. Падумала: «Кацярына Міхайлаўна не памылілася — «Мабыць, вас выклічуць па гэтай справе... «Ну, калі просяць з пракуратуры — «Нам неабходна ваша дапамога», — то тут вельмі сур'ёзна». I гэтыя загадкавыя лісты, якія яна не атрымала ад Тані, і зноў — дзённік... Таня і цяпер нешта ўтварыла... I такое, у чым, відаць, вельмі нялёгка разабрацца следчым. Давядзецца ехаць, і ехаць тэрмінова. Праўда, Антаніна Фёдараўна сама мела намер паехаць на канікулах у Вербічы, пабачыцца з Таняй, Кацярынай Міхайлаўнай.
3 Кацярынай Міхайлаўнай яна зблізілася адразу ў час першага прыезду ў спецПТВ. Таню Касмылёву пасля адкрытага суда — зала не ўмяшчала людзей, многія патрабавалі за смерць Веранікі Рагозінай самага высокага пакарання — накіравалі спачатку ў Вербіцкае дзявочае спецПТВ. Гэта адбылося зімой, у лютым. Прысуд для дзяўчынкі, трэба сказаць, быў жорсткі: шэсць гадоў пазбаўлення волі з адбыццём да васемнаццацігадовага ўзросту ў спецыяльным вучылішчы, астатнія гады — у жаночай працоўна-выхаваўчай калоніі строгага рэжыму.
Антаніна Фёдараўна па-ранейшаму выкладала матэматыку і была кіраўніком у спецыялізаваным класс спачатку ў дзевятым, а з новага навучальнага года — у дзесятым.
Куды накіравалі Таню, яна даведалася з размовы ў настаўніцкай. Бо на судзе, на якім прысутнічала і выступала як сведка, не сказалі, дзе Таня будзе адбываць пакаранне.
— Сустрэлася па дарозе ў школу з Танінай маці, Маргарытай Іосіфаўнай, — сабраўшыся на ўрок, трымаючы пад пахай класны журнал, сказала «хімічка» Наталля Аляксандраўна Кравец. — Ведаеце, дзе цяпер Касмылёва?