Пасля знаёмства і некалькіх у такіх выпадках звычайных слоў — «Як даехалі? Шлях не малы... — «А нічога... Дарога роўная, колы аўтобуса круглыя» (абедзьве ўсміхнуліся), — загаварылі, ідучы, пра Таню Касмылёву. Антаніну Фёдараўну цікавіла ў першую чаргу, як паводзіць тут сябе Таня.
— Паўгода прайшло, як Таня ў нас, але нічога добрага сказаць пра яе не можам, — Кацярына Міхайлаўна перайшла на множны лік.
— Ніякіх зрухаў?
— ?! Больш таго, на Першамайскія святы яна і яшчэ дзве дзяўчынкі ўмудрыліся ўцячы з вучылішча ў горад.
— Уцяклі ў горад? — здзівілася Антаніна Фёдараўна.
— Так... Усе святы нам сапсавала.
— I дзе іх знайшлі?
— У доме аднаго нашага рамотніка. Тут у нас рабілі рамонт будаўнікі. Маладыя. Вось і ...
— Ну і ну... — толькі і вымавіла Антаніна Фёдараўна. Дырэктар недзе выйшаў з кабінета, і Мірановіч папрасіла Кацярыну Міхайлаўну знайсці Таню.
Таня сядзела на ложку ў жылым пакоі, нешта чытала. Больш у пакоі нікога не было. Як толькі Мірановіч і Сялец увайшлі, Таня хутка сунула пад падушку сшытак ці кніжку і ўсхапілася з ложка.
Яна не чакала Антаніну Фёдараўну і адразу ледзь не спалохалася. Была Таня ў лёгкім у дробныя рознакаляровыя кветачкі халаціку і мяккіх шэрых тапках. Яна заўважна пахудзела. Стаялі, былая класная і яе вучаніца, і нейкую хвіліну моўчкі глядзелі адна на адну. Кацярына Міхайлаўна выйшла («Пайду, пагляджу, можа, вярнуўся ў кабінет дырэктар».)
— Добры дзень, — ціха, нейкім прыглушаным тонам адказала на прывітанне Антаніны Фёдараўны Таня.
«3 чаго пачаць? — падумала Мірановіч. — А-а, з самага звычайнага...»
— Як справы, Таня?
— Добра, — абыякава адказала, апусціўшы вочы.
— А я чула, што не вельмі... Вось таму і прыехала. Ты не супраць? — старалася распачаць размову Антаніна Фёдараўна.
— Не, чаго... — зноў жа тая абыякавасць.
— Мама твая прыязджала? — вырашыла спытаць і пра гэта.
— Я забараніла ёй прыязджаць, — Таня раптоўна ўзняла галаву: вочы заблішчэлі. — Адзін раз прыехала — я ўцякла, не захацела з ёю размаўляць...
— Чаму?
— Ёй больш вядома... — Касмылёва злосна самкнула губы. \
— I пісем не пішаш?
— Не...
— А бацьку?
— Бацька гэткі ж самы, як і маці. Ён, пасля турмы, другі раз ажаніўся, а яна другі раз выйшла замуж. Навошта я ім?
— А каму ты пішаш?
— Сябрам...
— Таня, не крыўдуй на мяне, што я прыехала, — Антаніна Фёдараўна бачыла, што размова не вельмі атрымліваецца. — Вось тут, — палезла ў сумку, — трускалкі, чарэшні, — падала цэлафанавыя мяшэчкі. — Вазьмі...
Таня, хоць і нехаця, але ўзяла ягады, забыўшы, відаць, ад хвалявання, сказаць «дзякуй».
— А мне, Таня, будзеш пісаць? — класная паспрабавала ўсміхнуцца.
— А навошта?
— Мне цікава будзе ведаць, як ты жывеш...
— Хм-м... — хмыкнула Касмылёва.
— Ну як? — як магла, імкнулася ўвайсці ў давер Тані Антаніна Фёдараўна.
— Паспрабую... — працягнула яна. I хутка дадала: — Толькі каб нікому не паказвалі лісты...
— Нікому, — паабяцала Мірановіч. — А ў цябе сябры тут ёсць?
— Ёсць. Святлана, Юля...
Далей Антаніна Фёдараўна распытваць Таню не стала. Зразумела і так было, што Святлана і Юля тады, на Першамайскія святы, уцяклі разам з Таняй з вучылішча. Ва ўсякім разе, напэўна. Пытаць пра гэта азначала б сапсаваць Тані настрой, які, здалося, прыўзняўся. А разам з тым жыла надзея, што Таня даверыцца класнай і будзе пісаць ёй.
Пакуль Антаніна Фёдараўна размаўляла з Таняй, вярнулася Кацярына Міхайлаўна і сказала:
— Антон Кузьміч чакае вас.
Антаніна Фёдараўна развіталася з Таняй, папрасіла яшчэ раз, каб яна пісала ёй. Кацярына Міхайлаўна павяла Мірановіч паўз зеленавата-шэрыя сцены доўгага калідора. Па дарозе трапляліся абломкі цэглы, кавалкі застылага раствору. Выхавальніца заўважыла нерашучасць Мірановіч, з якою тая пераступала брудныя адходы.
— Рамонт ідзе каторы ужо месяц... Няма гарачай вады. Лета халоднае. Дзяўчаты прастуджваюцца. Акрамя таго гора было з гэтымі рамонтнікамі, — паўтарыла пры знаёмстве сказаныя словы: — Хлопцы маладыя. Праўда, зараз застаўся толькі адзін малады, двух перавялі на іншы аб'ект...
Яна не дагаварыла, якраз падышлі да кабінета дырэктара. Як толькі пераступілі парог, дырэктар кіўнуў галавой Кацярыне Міхайлаўне, і тая хуценька выйшла.