Я сваю маці і бачыць не хачу. Адзін раз прыехала — і на гэтым усё. Мусіць, мілуецца са сваім новым мужам...
Маці і бацька маіх сябровак Юлі і Святланы прыязджаюць кожны месяц. Юля і Святлана таксама «псіхуюць» з бацькамі. Але ж яны, бацькі, едуць. Не, каб маці зноў прыехала, я сказала б ёй тое ж, што і першы раз: «Не прыязджай, ты — не маці мне...». Я не магу дараваць ёй... I прашу, не расказвайце ёй пра мяне.
Пра свае справы раскажу ў наступных лістах. Ёсць пра што расказаць... Вам можна. Вы мяне, думаю, зразумееце...
Р. 8. Паведаміце, калі ласка, дзе цяпер Вадзім Цэхановіч? На мае лісты, якія я шлю яму ў Віцебск, ён не адказвае...
Бывайце! Таня.
Антаніна Фёдараўна атрымала Танін ліст і ўзрадавалася: галоўнае — узаемаразуменне — адбылося. «Магчыма, з гэтага часу ў нас з Таняй наладзяцца добрыя сувязі. I я зраблю, — думала яна, —усё, што ад мяне залежыць, каб Таня не паўтарыла сваіх памылак, каб хоць крыху, ды змяніць лес».
Жыла надзея атрымаць наступныя Таніны лісты. Адразу адпісала Тані, расказала пра размову з Маргарытай Іосіфаўнай. («Плача, плача маці... Падумай, Таня, над сваімі адносінамі да яе. Усё-ткі яна табе родны чалавек...») Антаніна Фёдараўна прадбачыла, што Тані ўсё гэта будзе непрыемна. Яна ўжо ўяўляла, як у чарговым лісце Таня просіць, каб больш не заходзіла да яе маці.
Але ішоў час, а лістоў ад Тані не было. Прайшло паўтара месяца. Ужо і новы навучальны год пачаўся. У Антаніны Фёдараўны дадалося клопатаў. Дзесяты «С» патрабаваў яшчэ большай аддачы энергіі. Многа эксперыментавалі на ўроку матэматыкі, у вольны час усім класам хадзілі на спектаклі, канцэрты. Глыбокая рана ад страты лепшай вучаніцы класа Веранікі Рагозінай паціху загойвалася. Хоць ніколі вучні не забывалі Вераніку.
Аднаго разу прысвяцілі ёй урок матэматыкі. Было гэта так. Сяргей Гарноська, майстар на выдумкі, нечаканыя ідэі, прапанаваў:
— Давайце прысвяцім урок Вераніцы Рагозінай, яе памяці...
— А як гэта будзе выглядаць? — спытаў Антон Тарасевіч.
— Падрыхтуемся да ўрока матэматыкі так, каб усе адказвалі толькі на «выдатна», як адказвала Вераніка, — удакладніў Сяргей.
Па класе прайшоўся шумок.
I тады загаварыла Антаніна Фёдараўна:
— Разумную прапанову выказаў Сяргей. Наш клас спецыялізаваны. Павінны ўсе імкнуцца толькі да выдатнай адзнакі. Ну, а калі на гэтым уроку вы сапраўды ўсё станеце адказваць на «выдатна», то гэта і будзе добрай памяццю Вераніцы. I заадно пакладзем пачатак і надалей, каб ніжэйшай адзнакі, як «5», на ўроку матэматыкі, ды і не толькі матэматыкі, не атрымліваць. 3 дысцыплінай у нас таксама не ўсё добра. Паводзіць сябе, як паводзіла Вераніка, можа кожны з вас...
— Давайце выберам камісію начале з вамі, Анатаніна Фёдараўна, — падала голас Ірына Лысёнак. — Каб усё было аб'ектыўна...
— А вы што, не давяраеце мне?! — здзівілася настаўніца.
— Не, так будзе без усякіх сумненняў, — сцвярджала Ірына.
— Больш справядліва...
— I вам лягчэй будзе...
— I нам не будзе на каго крыўдаваць, калі што... — гучалі галасы дзесяцікласнікаў.
— Каго прапаноўваеце ў камісію? — спытала Антаніна Фёдараўна ў класа.
— Вучняў, якія выдатна займаюцца...
— Алу Гарадзец.
— Алёшу Іваноўскага.
— Сашу Вайцаховіча.
— Іну Залозную.
— Антона Тарасевіча...
— Пяць чалавек, думаю, хопіць, — спыніла Антаніна Фёдараўна пералік прозвішчаў лепшых «матэматыкаў» класа.
I назаўтра ўрок атрымаўся. Усе, каго выклікалі да дошкі, падымалі адказваць з месца, ведалі ўрок на «выдатна». Ніводнай «чацвёркі» не паставілі ў журнал, адны «пяцёркі».
Надыходзілі асеннія канікулы. Засталося павучыцца некалькі дзён. А ад Тані больш як тры месяцы не было ліста. «Што здарылася? Чаму не піша? Трэба неадкладна з'ездзіць да яе ў час канікул...»
Не дачакашыўся адказу, Антаніна Фёдараўна напісала яшчэ адзін ліст Тані. У лісце яна настойліва прасіла Таню пісаць. («Таня, не разумею, чаму ты перастала пісаць лісты мне? Завошта ты пакрыўдзілася на мяне? Магчыма, за тое, што я хаджу да тваёй маці?» У галаве раіліся розныя думкі, але галоўнай была адна: «Няўжо Таня так і застанецца загадкай, няўжо яе паводзіны так і застануцца неразгаданымі?» Каб упэўніцца, чаму не шле лісты Таня, якая прычына, Антаніна Фёдараўна напісала Кацярыне Міхайлаўне. Хутка атрымала ад яе адказ. I вось што паведаміла выхавальніца.
20 кастрычніка
... Антаніна Фёдараўна, вы занепакоены, чаму Таня пасля свайго першага ліста больш вам не піша. Я спытала ў яе. Яна адказала, што напісала вам некалькі лістоў і не разумее, чаму вы іх не атрымалі. Я спрабавала высветліць у вучылішчы. Але ніхто дакладна не мог адказаць. Магчыма, лісты згубіліся па дарозе, на пошце. А магчыма... Але пра гэта я толькі здагадваюся і не хачу дарэмна гаварыць. Калі-небудзь, можа, даведаемся. Я працую, як вы ведаеце, другі год у вучылішчы і многае мне невядома і не ўсё тут разумею...