Пра Таню. Апошнім часам заўважаюцца за ёю дзіўныя паводзіны. То яна вясёлая, то кідаецца ў меланхолію. За ёю пачалі наглядаць. Ці не прымае яна наркотыкі? Вось толькі дзе іх бярэ? Няўжо прыносілі рамонтнікі? Двух маладых хлопцаў Антон Кузьміч прагнаў з вучылішча. За што? Магчыма, і за гэта... Нам, выхавальнікам, ва ўсякім разе нічога не гавораць. Пажывём — пабачым...
Пішыце, што вас цікавіць у нас. Я пастараюся адказаць.
Сялец К.М.
Радкі ліста Кацярыны Міхайлаўны вельмі ўсхвалявалі і занепакоілі Антаніну Фёдараўну. У час асенніх канікул яна паехала ў Вербічы. Гэты невялікі гарадок на рацэ Вербіч сустрэў яе, як і першы раз, цішынёй, спакоем. Каля аўтобуснай станцыі купкамі стаялі пасажыры, чакалі чарговых рэйсавых аўтобусаў. Бочкі з квасам на рагу аўтастанцыі на гэты раз не было відаць. Пахаладала, зачасцілі восеньскія дажджы, і яе забралі адсюль. А тады, у ліпені, ёй запомнілася, як ляталі над бочкай вялікія жоўтыя восы, і нібы гэтыя восы, абляпілі бочку людзі. Іх мучыла смага, кожны імкнуўся як найхутчэй атрымаць жаданы куфаль квасу. I таму цяжка было знайсці канцавога ў чарзе. Усе стаялі купай, гучна размаўлялі жэстыкулявалі, сунулі грошы наперад, туды, дзе каля бочкі сядзела ў белым халаце, залітым квасам на прыполе, ад чаго ён у гэтым месцы парыжэў, прадаўшчыца.
У вучылішчы Антаніна Фёдараўна вырашыла адразу шукаць Кацярыну Міхайлаўну.
Зайшла ў пакой выхавальнікаў. За сталамі сядзелі тры жанчыны. Павіталася. Спытала ў крайняй, той, што была бліжэй да яе, як можна бачыць Сялец.
— А яна разам з дырэктарам і завучам паехала на абласную нараду. Два дні там будуць. Так што... — запнулася вьгхавальніца.
— Шкада... А я з Кацярынай Міхайлаўнай хацела сустрэцца. I з дырэктарам таксама, — з горыччу сказала Антанта Фёдараўна.
— А вы, можа, здалёк? — спытала ўсё тая ж выхавальніца, папраўляючы прычоску, падобную на капу. Астатнія дзве — адна пажылая з сівымі валасамі, другая — крыху маладзейшая — моўчкі глядзелі на госцю і ўважліва слухалі.
— Здалёк... 3 іншага горада я, — адказала Антаніна Фёдараўна. — Можа б, вы тады дапамаглі мне пабачыцца з Таняй Касмылёвай? — папрасіла, як бы павінілася.
— 3 Таняй Касмылёвай?! — у голасе выхавальніцы было здзіўленне.
— Так, з ёй...
— 3 гэтым «арэшкам», які ўсім нам паламаў зубы, — выхавальніца загаварыла са злосцю.
— Як вас завуць? — тактоўна, мякка спытала яна жанчыну.
— Ала Іванаўна...
— Ала Іванаўна, я вас прашу: памажыце знайсці мне Таню. Мне неабходна сустрэцца з ёю...
— А хто вы будзеце?
— Былая Таніна настаўніца. Са школы, у якой вучылася Таня, — удакладніла Антаніна Фёдараўна.
— I што вы хочаце даведацца ад яе? — падазрона пачала глядзець Ала Іванаўна.
— Я ўжо другі раз прыехала...
— Я не бачыла тады вас. Прабачце... — пацішыла голас выхавальніца. — Хадземце, пакажу... Яна зараз у швейнай майстэрні.
Пакуль ішлі ў майстэрню, Ала Іванаўна ўзбуджана апавядала — твар яе пачырванеў:
— 3 Таняй — бяда... Вы ведаеце, што яна тут вытварае? Яна ж тут — прынцэса. Так называюць яе дзяўчынкі. А яшчэ — гадзюкай. На свае вушы чула. Відаць, за злы, ядавіты характар...
— Можа, гэта проста гульня? — спрабавала заспакоіць выхавальніцу Антаніна Фёдараўна.
— Якая гульня? Яна здзекуецца з дзяўчынак дый нам нервы псуе...
— Я вам, пэўна, адкрыю тайну. Таня, калі вучылася ў школе, у адной тусоўцы была прынцэсай. Яе выбралі там... Ведаеце, цяпер гэтыя падлеткавыя каманды існуюць літаральна ў кожным мікрараёне горада.
— Яна камандуе дзяўчынкамі, як хоча. Курыць, заўважылі і іншае...
Швейная майстэрня сустрэла ляскатам машынак. За імі ў тры рады сядзелі дзяўчынкі. Таню Антаніна Фёдараўна не адразу ўбачыла, бо ўсе дзяўчынкі былі ў чорных спяцовачных халатах і гэткіх жа шапачках. Збоку за невялікім сталом, нізка схіліўшыся, нешта пісала жанчына, відаць, майстар.
Ала Іванаўна падвяла Мірановіч да трэцяга раду. Другой у ім за швейнай машынкай сядзела Таня. Як толькі падышлі, яна перастала шыць, узняла галаву... Пазнала былую класную і тут жа ўнурылася.
— Дзень добры, Таня, — павіталася Антаніна Фёдараўна.
Таня ціха, як бы вінавата, адказала: «Добры дзень!».
— Што шыеш? — пацікавілася настаўніца.
— Просціну зарубляю... — Касмылёва паправіла скамечанае прасцірадла, якое спаўзло на падлогу. Дзяўчынкі, Таніны суседкі, адна за адной спынялі швейныя машынкі, цікаўна паглядалі, пасміхаліся, зноў браліся за працу.