Мірановіч кіўнула Тані. Таня пакінула шарэнгу, падбегла да магнітафона, пацішыла гук. Па прыступках спусцілася ў залу. Астатнія дзяўчынкі працягвалі танцаваць. Яны пабраліся за рукі, утварыўшы жывы ланцуг, і ўзмахвалі імі пад музыку.
Антаніна Фёдараўна і Таня прайшлі да апошніх радоў крэслаў, каб не так перашкаджала музыка, прыселі. Таня была разгарачаная пасля танца, фыркала, адганяла выдыхам пасмачку валасоў, якія лезлі ў рот. Настаўніца глянула ў вочы Касмылёвай — і ёй падалося, што зрэнкі ў той былі расшыраны і неяк ненатуральна бегалі то ў адзін, ў другі бок.
— Таня, давай пагаворым... У нас шмат ёсць аб чым пагаварыць, — звярнулася Антаніна Фёдараўна, гледзячы ў вочы Касмылёвай.
— I аб чым жа будзем? — аддыхаўшыся, спытала Таня.
— Ну хоць бы аб тваёй вучобе, сяброўках?
— Я не хацела б пра вучобу, пра сябровак — можна, — хутка прагаварыла яна.
— А што, дрэнна тут вучыцца?
— Адседжваем «балванкі», атрымлівам «абаранкі», — гулліва зрыфмавала Таня. — Балваняць і тут, як у школе. Гэта ведай, тое ведай, а для чаго? Ніхто не пытае. Мы ж нявольнікі, навошта нам усё гэта?
Антаніна Фёдараўна адчувала, што трэба перавесці гаворку на нешта іншае, што цікава Тані, інакш...
— Таня, табе падабаецца гэта песня? — кіўнула на сцэну, дзе працягвалі дрыгацца Таніны сяброўкі пад песню «Гадзюка».
— Вельмі... — яна ўся загарэлася.
— I чым, калі не сакрэт?
— Усім. I рытмам, і зместам. Глядзіце, якія словы: «Гадюка, какая ж ты, гадюка...» — заспявала, потым гучна засмяялася: — Ха-ха-ха! Гэта ж амаль пра мяне і тых вунь дзяўчат, якія танцуюць, — яна паказала пальцам у бок сцэны. — Мяне тут так і называюць: «Прынцэса-гадзюка».
— Пра цябе я крыху ведаю, а пра тых дзяўчат — нічога, можа раскажаш?
— 3 задавальненнем. Буду — злева-направа. Як і стаяць дзяўчаты...
— А мне ўсё роўна... — Антаніна Фёдараўна старалася, як магла, падтрымаць дыялог.
— Юля з чорнай стрыжкай... Мая равесніца. 3 Ліды. За кватэрны крадзеж сядзіць тут. Святлана са светлымі валасамі... Шаснаццаць гадоў. 3 Баранавіч. За групавое згвалтаванне. Пакаралі адну «жоначку мікрараёна».
— Як гэта разумець?
— А так і разумейце. Круціла «плісачка» з усімі хлапчукамі мікрараёна горада. Вось і атрымала... Таня напружыла зрок. — А гэта вунь, трэцяя, з рыжай грыўкай — Наташка. Пятнаццаць гадоў. 3 Мазыра. За рабаванне. На вуліцы з сяброўкамі рабавала дзяўчат-аднагодкаў.
— Сярод белага дня?
— Так. I не адну абрабавалі. Далей — Каця. Высокая, як дылда. Таксама за згвалтаванне. Я не люблю яе. Не раз з ёю ў нас «драчка» была. Хоць яна і дылда, але я прыёмчыкам легка прызямляю яе...
— Колькі ёй гадоў і адкуль яна?
— Пятнаццаць, шаснаццаты, як і мне. 3 Магілёва. Хто наступны там? — Таня добра прыгледзелася, відаць, нейкі наркатычны сродак яна ўсё-такі яна прыняла. — А-а, Олька... 3 Барысава. Ёй ужо васемнаццаць. Тры гады тут. Нюнькі распускае ў апошні час. Хутка з-за ўзросту пагоняць яе адсюль. Куды? Невядома. Але адно ясна: у калонію. Вось і нюньчыць...
— За што яе сюды накіравалі?
— «Мокрая справа», як і ў мяне. 3 сябруком пырнулі аднаго «хмыра». Не хацеў з ёю... А бегаў да сяброўкі. Вось і зрабілі яму «харакіры»...
I тут пад усё тую ж песню «Гадзюка» (яе круцілі ўжо трэці раз) і апошнія словы Тані Антаніна Фёдараўна ўспомніла Вераніку Рагозіну. Не, Вераніка заўсёды жыла ў яе душы. Проста тут была падобная гісторыя. I вядома ж, узніклі абвостраныя думкі. «Я размаўляю з Таняй Касмылёвай, віноўніцай Веранічынай смерці... Нібыта ў класе на перапынку, калі Таню даводзілася ўшчуваць за яе выхадкі. Нібыта нічога і не здарылася... Калі ўдумацца, страшна. Якое ж ты, жыццё, у які вір ты часам нас зацягваеш...»
— А гэта вунь, шостая па ліку, апошняя, з хвастом валасоў перавязаным матузком, — кажа, што пераймае спевака Малініна: дзіўна, праўда, дзяўчынка, а хоча быць падобнай на мужчыну, — Марына, — перабіла невясёлыя думкі, якія нахлынулі на Антаніну Фёдараўну, Таня. 3 пасёлка Бярозаўка, чатырнаццаць гадоў. Пусцілася ў бадзягі. Крала на вакзалах, у магазінах, буфетах.
— Таня, а вам не страшна тут ад учыненых вамі ж злачынстваў? — гэтае пытанне неяк міжволі вырвалася ў Антаніны Фёдараўны.
— А мы імкнёмся не думаць пра гэта. Дый атрымаў з нас кожны свае... Мы цэлымі вечарамі балдзеем пад музыку і стараемся забыць, забыць, забыць... — яна сагнулася да спінкі крэсла, уперлася ў яе галавой. — А ўдзень у нас да абеду — заняткі, а пасля абеду — шыем, шыем, шыем... Няма калі задумвацца, — Таня выпрасталася, пачала дрыгацца паміж крэслаў пад музыку.