А як аднесліся да задумы Антаніны Фёдараўны сустрэцца з Таняй хатнія — яе муж і сын? Спачатку насцярожыліся. «Навошта табе, мама, лішнія клопаты, ці мала табе іх у школе?» — гаварыў сын. — «Мабыць, наша маці захацела стаць падзвіжніцай... «Ці не стане ўсіх злачынцаў перавыхоўваць?» — іранічна ўсміхнуўся муж. Але пасля паездак Антаніны Фёдараўны ў Вербічы і расказу аб зніклых Танінах лістах, родныя па-іншаму глядзелі на яе, разважалі: «Тут нейкая нячыстая справа. Бо як могуць адзін за адным ні з таго, ні сяго знікаць пісьмы?»
Антаніну Фёдараўну не пакідала думка яшчэ раз з'ездзіць у Вербічы. Канчаўся снежань. Набліжаўся Новы год. А там — і зімовыя канікулы. «Вось, — думала, — будуць вольныя амаль два тыдні, тады і з'езджу да Тані. Выберу дні і абавязкова з'езджу. Пасялюся ў гасцініцы і хоць некалькі дзён прысвячу росшуку Таніных лістоў. Не можа быць, каб не адшукала іх...»
Аднак гэтую яе задуму падправілі лісты выхавальніцы Кацярыны Міхайлаўны і тэлеграма з Вербіцкай раённай пракуратуры. Прыйшлі, як вядома, яны на Новы год. I давялося ехаць неадкладна... Перад гэтым вырашыла зайсці да Маргарыты Іосіфаўны. Дома яе не было. Новы муж сказаў, што паехала да дачкі ў Вербічы. «Усё тады ясна... Значыць, там надта сур'ёзна...».
Аўтобус бег па ужо добра знаёмай стужцы асфальту. Мільгалі паабапал шашы высокія заснежаныя сосны, а калі звярнулі з магістралі на дарогу ў Вербічы, то на ўзбоччы пачалі сустракацца магутныя старасвецкія дубы. Яны на раўнюткай палескай зямлі стаялі нібыта веліканы: заснежанай кронай даставалі неба, а камлямі, быццам калонамі, урасталі ў мёрзлую чорную глебу.
Па дарозе Антаніну Фёдараўну не пакідала толькі адна думка: «Што ж магло здарыцца з Таняй? I чаго выклікае мяне пракуратура?» Побач з ёю сядзеў віхрасты хлапчук гадоў трынаццаці. Ён не-не ды перабіваў яе невясёлыя думкі. «Цёця, а куды вы едзеце?» — «У Вербічы». — «А я да самага канца, да пасёлка Парахневічы». — «Далека...» — «А чаго вы едзеце?» — «Да адной знаёмай, тэрміновая справа...» — «А я — дадому. Гасцяваў у цёткі і сваіх стрыечных сёстраў». — «I ты не баішся адзін ездзіць?» — «А чаго? Мяне бацькі пускаюць, давяраюць...» (Сказаў як дарослы.)
Падумала: «Смелы хлапчук... Але каб дарожная вольніца не сапсавала яго. На месцы маці я нізавошта не пусціла б яго ў такое далёкае падарожжа... Мала што можа здарыцца... А магчыма, ён сам уцёк? Тады другая справа. Тады нечым падобны на тых, да каго я еду... Таня таксама не раз страшыла маці, што ўцячэ з дому, пойдзе ў бадзягі, калі Маргарыта Іосіфаўна не купіць ёй рэч, якую яна патрабуе, не выканае яе просьбу...»
Яшчэ ў аўтобусе Антаніна Фёдараўна вырашыла, што адразу пойдзе ў пракуратуру. «Прыеду пад канец рабочага дня. Заходзіць у вучылішча да Кацярыны Міхайлаўны не будзе часу. Дый магу яе там не заспець — наведаю заўтра і разам сходзім да Тані ў бальніцу. А ў пракуратуры адкрыюцца мне ўсе тайны... Там усё раскажуць падрабязна. На тое і следчыя...»
Аўтастанцыя сустрэла тым жа, як і ў папярэднія прыезды. Нешматлікія пасажыры стаялі на пасадачных пляцоўках. Дзядулі і бабулі трымамі за плячыма мяшкі і сумкі з хлебам. Два мужчыны круцілі самакруткі. Не стала ў крамах цыгарэт, вось і перайшлі курцы на стары дзедаўскі спосаб. Засталося толькі пасеяць у агародчыку тытунь-самасад, а то махорка, ці, як называюць яе, карашкі, надта ж пякучая і дзярэ ў горле. Пра гэта Антаніна Фёдараўна чула на тых жа прыпынках па дарозе ў Вербічы. 3 аўтобуса выходзілі хлопцы, мужчыны і круцілі гэткія ж самакруткі і абмяркоўвалі свае невясёлыя курыцельскія справы.
Каля бруднага пашарпанага аўтобуса-«пазіка» нейкі дзяцюк з патлатымі валасамі ганяўся за невысокай дзяўчынай, апранутай у паўкажушок. Тая гучна смяялася. «Што ім, маладым, да нашьгх праблем? Ім весела, і добра... Добра, калі ўсё добра...»
Як прайсці да будынка пракуратуры, яна ведала: у папярэднія прыезды пазнаёмілася з гарадком, пабыла ў цэнгры. А ўсе важныя ўстановы, як вядома, знаходзяцца там. I накіравалася туды...
Каб скараціць крыху шлях, тутэйшыя людзі ходзяць з аўтастанцыі ў цэнтр гарадка не па тратуары вуліцы, а праз двары паўз жылыя дамы. Услед за дзвюма жанчынамі і Антаніна Фёдараўна рушыла ў гэткім накірунку. Праз нейкіх хвілін дзесяць-пятнаццаць падыходзіла да трохпавярховага белацаглянага будынка, у якім размяшчаўся райвыканкам. Па ўсім было відаць, што будынак пабудаваны нядаўна. Перад ім ляжала заасфальтаваная шырокая плошча.
Справа на плошчы стаяла двухпавярховая гасцініца, пафарбаваная ў зялёны колер. У левым крыле гасцініцы месціўся, у самым куце, магазін «Акуляры», пра гэта гаварыла шыльда. Насупраць гасцініцы, за асфальтаванай стужкай вуліцы, узвышаўся будынак сталовай-рэстарана: на першым паверсе — сталовая, на другім — рэстаран. Вечарам з яго будуць несціся, не, не мелодыі, а рваныя рытмы рок-музыкі, пад якую будзе дрыгацца пераважна мясцовая моладзь, не лічачы нешматлікіх заезджых камандзіровачных. Так звычайна ва ўсіх раённых цэнтрах.