— Хіба такое дазволена намесніку дырэктара? Гэта ж самаўпраўства, — толькі і вымавіла яна.
— Якое гэта самаўпраўства, вядома, вызначыць следства і суд... Тым больш, што знайшлі і Танін дзённік. У матрасе. Там Таня хавала яго. У ім вельмі шмат карыснага для следства... Дзённік, як і лісты, у Ціханчука, — закончыў расказваць пракурор і ўзняўся з-за стала. — Пойдзем, я скажу сакратарцы, каб яна вас правяла ў кабінет Аляксея Паўлавіча. Там вы з ім пагутарыце аб усім... Хвілінку, я толькі пазваню яму, каб быў на месцы, чакаў вас. — Ён хутка набраў нумар тэлефона: — Алё, гэта Аляксей Паўлавіч? Да цябе зараз спусціцца Антаніна Фёдараўна. Прыехала па справе Тані Касмылёвай... — паклаў трубку.
Сакратарка, пасля таго як пракурор папрасіў завесці Мірановіч да следчага Ціханчука, хутка выйшла з-за стала, пакінуўшы пісаць, і павяла яе з другога паверха на першы.
Кабінет Ціханчука быў у самым кутку, пад нумарам «5». Сакратарка ўвайшла першая, настаўніца — за ёю.
— Аляксей Паўлавіч, — да вас, — дзяўчына зірнула на Антаніну Фёдараўну, павярнулася і пайшла назад.
Следчы запрасіў сесці за прыстаўны столік. Яна села і глядзела на следчага, стараючыся ўгадаць, колькі яму гадоў. «Гадоў трыццаць. Чорная шавялюра, твар маладжавы, вочы адкрытыя, ясныя».
— Будзем знаёмы... Аляксей Паўлавіч. — Потым схамянуўся. — Так, вы ўжо ведаеце, як мяне завуць... А вы, Антаніна Фёдараўна?
— Не памыліліся...
— Я вельмі чакаў вас... Вы ведаеце, што здарылася ў спецПТВ?
— Усяго да канца не... Іван Сцяпанавіч сказаў, што пра само здарэнне раскажаце вы...
— Ну што... Таня атруціла дзвюх сваіх сябровак і сябе... Атруціла газам. Сама цяпер на валаску, ляжыць у бальніцы. Я быў у яе. Праўда, пагутарыць не ўдалося. Яна была беспрытомная...
— Ай-я-яй... — пляснула рукамі Антаніна Фёдараўна. — Таня, Таня... — Што магла яна яшчэ сказаць? Сухі камяк, як камень, засеў у горле.
— Распытаць не ўдалося Таню, — працягваў следчы, — але ўвесь свой план гэтага злачынства яна выклала ў сваім дзённіку. Ён, як і Таніны лісты, апынуўся ў нас...
— Ведаю, Іван Сцяпанавіч казаў... — ціха прамовіла настаўніца.
— Вось гэтыя лісты і дзённік... — следчы адчыніў шуфляду і дастаў белую папку. Разгарнуў яе.
— Аляксей Паўлавіч, — не ўцярпела (здаецца, прайшоў той камяк у горле) Антаніна Фёдараўна, — як бы мне іх пачытаць?
— Я даю вам з імі пазнаёміцца... А потым пагутарым падрабязна аб усім... Працоўны дзень хіліцца да канца. Дзе вы будзеце начаваць?
— У гасцініцы. Там і пачытаю...
— 3 умовай, што заўтра мы з вамі сустрэнемся... Да абеду мяне не будзе. Еду на вёску па адной справе. Так што можаце скрупулёзна вывучыць гэтыя дакументы...
— Ды я гатова ўсю ноч чытаць... — Як бы вінячыся, адказала Антаніна Фёдараўна.
— Ну, ноччу не трэба. Думаю, што вы за вечар і паўдня заўтра справіцеся. Тут не так ужо і многа. Некалькі лістоў. Ну і дзённік. Праўда, ён чарнавы — шмат пакрэслена. Наблытана. Давядзецца не раз спыняцца, думаць, дадумваць... Месцы, якія найбольш цікавяць нас, я падкрэсліў чырвоным алоўкам, — следчы завязаў папку і працягнуў яе Антаніне Фёдараўне.
Было без дзесяці шэсць вечара. Мірановіч развіталася з Аляксеем Паўлавічам і накіравалася ў гасцініцу. «Шкада, што ў Кацярыны Міхайлаўны няма хатняга тэлефона, — падумала. — Я пазваніла б ёй і мы, магчыма, удваіх пачыталі б Танін дзённік і лісты... Кацярына Міхайлаўна магла б нешта ўдакладніць, дапамагчы паўней разабрацца...».
Гасцініца была побач. I праз нейкія паўгадзіны — пасля працэдуры ўсялення — Антаніна Фёдараўна сядзела за сталом у адзіночным дзесятым гасцінічным нумары які быў на другім паверсе.
Вокны нумара выходзілі на рэчку Вербіч. Зімовым адвячоркам пры захадзе сонца — якраз быў ціхі сонечны дзень з невялікім марозікам — рака выглядала казачнай. Яна блішчала лёдам, ад якога, нібы ў люстэрку, адбіваліся промні. Над ледзяной рачной стужкай звісалі заінелыя галіны кустоў вербалозу, крушыны, алешын. Антаніна Фёдараўна падумала: «Такая прыгажосць і забруджана радыяцыяй... Вось чаму тут людзі пераважна хмурыя, невясёлыя. Я іх бачыла такімі на вуліцы, плошчы, у пракурорскім доме».
Як бы прыгожа не выглядала праз гасцінічнае акно рэчка Вербіч, але белая папка, якую даў следчы, зараз была для Антаніны Фёдараўны куды цікавейшай. I яна хуценька развязала матузкі папкі, разгарнула яе і ўбачыла: на самым верее ляжалі густа спісаныя сіняй шарыкавай ручкай два лісты паперы з вучнёўскага сшытка, змацаваныя паміж сабой. Адразу пазнала Танін почырк: сярэдняга памеру літа-ры, якія скакалі то ўверх, то ўніз, нібыта спецыяльна падкрэслівалі неўраўнаважаны характар Касмылёвай. Захацелася тут жа прачытаць тое, што там было напісана.