Бывайце! Таня.
Прачытаўшы ліст, Антаніна Фёдараўна адклала яго ўбок. Узяла Танін дзённік, разгарнула і пачала чытаць з першай старонкі. Вырашыла засяродзіць увагу на самых адметных днях.
10 сакавіка
Пачынаю весці дзённік. Я прывыкла гэта рабіць, калі вучылася ў школе, у тусоўцы «Рэтс». Як шкада, што знайшлі той дзённічак! Можа, я тут зараз не была б...
Ну і «спяцуха»! Першае ўражанне: тут толькі трымаць туземцаў чырванаскурых! Дапатопныя памяшканні (кажуць, з даваенных часоў не было рамонту). Спальня, сталовая, туалеты, класы замызганыя, як канюшня. А чаму тут усё такое запушчанае? Ды, відаць, ужо гэтымі абшарпанымі сценамі даюць зразумець, куды ты трапіла... Ты пераступіў недазволеную мяжу — і будзь задаволены тым, што тут ёсць, што табе даюць. А я не хачу мірыцца з усім гэтым, хоць я і злачынца. Не ў такіх умовах вырасла. Такі «замак» не падыходзіць для прынцэсы. Нават 8 сакавіка як след не адзначылі. Дырэктар ранкам павіншаваў («Будзьце дастойны гэтага свята, выпраўляйцеся, каб больш у падобныя ўстановы не траплялі» і г. д. ). Зноў «пропаведзі»... А вечарам 31Л павяла нас у кіно. Смехата! Паказвалі фільм «Першая настаўніца». I гэта пасля тых відэафільмаў, якія я бачыла ў Дзіка...
16 сакавіка
Прайшло каля месяца, як забралі мяне ў «спяцуху». Сяго-таго паспела ўжо вывучыць — кіраўніцтва і выхавальнікаў. Вельмі не падабаецца мне намеснік дырэктара Зінаіда Львоўна. Нездарма мы празвалі яе ЗІЛ — па першых літарах імя і па бацьку. Яна выклікае ў мяне алергію. Надакучылі яе «пропаведзі»: рабіце гэта, не рабіце тое... А яе «прысягу» я запомню назаўсёды. Не, на калені мяне ніхто не паставіць. Не на тую натрапілі. Трэба было дадумацца: паставіць на калені дзяўчынак — гэтак у царкве бабулькі Богу б'юць паклоны — і прымаць прысягу... Я суткі прасядзела ў лядоўні, прастудзілася і зараз яшчэ кашляю. За ўсё гэта адкажа ЗІЛ, якая мяне туда пасадзіла...
3 усіх выхавальнікаў найбольш мне падабаецца Кацярына Міхайлаўна. Вельмі тонкай душы чалавек, сціплая, добрая.
22 сакавіка
Памалу прывыкаю... Але ці канчаткова прывыкну тут? Як жа цяжка падпарадкоўваецца ўсім гэтым тутэйшым «начальнічкам», калі я сама нядаўна была ў тусоўцы прынцэсай!... Выдатная думка: стаць і тут прынцэсай. Арганізаваць тусоўку з дзяўчат. Раскажу пра гэта сяброўкам — Святлане і Юлі. Я з імі жыву ў адным пакоі. Добрыя дзеўкі. Як яны на гэта паглядзяць?
1 красавіка
Сёння Дзень смеху. «Первый апрель — никому не верь!» Эх, як добра было б, каб і сапраўды можна было верыць таму, што адбылося са мною... Адна радасць — з Юляй і Святланай падманулі выхавацельку Таццяну Рыгораўну: «У вас уся спіна белая... Дзе вы прыперліся да сцяны?» Тая перад усімі распранулася. А мы гігікалі, можа, з паўгадзіны...
9 красавіка
У швейнай майстэрні нас сёння вучылі зарубляць просціны. Майстар Марыя Захараўна, здаецца, нядрэнны чалавек, сказала: «Выйдзеце на волю, прафесію швачкі як знойдзеце. Вучыцеся. Не лянуйцеся...» А ў мяне, шчыра кажучы, не ляжыць душа да шыцця. Не хочацца, няма жадання... А наогул, кім бы я хацела быць? Дагэтуль не задумвалася... Ні ў школе, ні ў тусоўцы. Жылося легка, як матыльку...
18 красавіка
Я, Юля і Святлана далі клятву. Гэта называецца тут «распісацца чырвоным». Зрабілі парэз рукі і крывёю кляліся, што ўсе нашы сакрэты застануцца з намі. Святлана чыкнула без роздуму: у яе, як і ў мяне, дзёрзкая справа — групавое згвалтаванне.
Вырашылі стварыць тусоўку: падабраць дзесяць-дванаццаць надзейных дзяўчат, арганізавацца. Лягчэй будзе змагацца з ЗІЛ і ёй падобнымі...
21 красавіка
Чым нас сёння кармілі? Гэта жах! Нейкай баландай смярдзючай. Нібы ў вайну ў канцлагеры. Што, мы ўжо апошнія людзі на зямлі?
У адказ мы з Юляй і Святланай назаўтра (якраз на кухні дзяжурыла Святлана) укінулі ў кацёл з баршчом здохлага вераб'я. Заўважылі, калі пачалі ў абед раздаваць ежу. Што было! Усе дзеўкі пакідалі ложкі на стол, калі даведаліся. Галадалі да вечара. Усю віну ўсклалі на Святлану, у гэты дзень яна была дзяжурнай на кухні. Ёй далі тры дні «карцэру» — так называецца ў нас пакой для тых, хто правініўся.
Светку дзеўкі хацелі пабіць, але мы з Юляй заступіліся. Увогуле пачынаюць выяўляцца дзяўчаты, якія могуць скласці нашу тусоўку.
26 красавіка
У нас вядуць рамонт два дзедуны і тры хлопцы. Пазнаёміліся з хлопцамі. Іх завуць Саша, Вася і Коля. Коля крыху старэйшы — жанаты. Саша і Вася — халасцякі, ім па гадоў васемнаццаць. Вясёлыя хлопцы. Мне падабаецца больш за ўсіх Колька, шустры, востры на язык.
— Дзяўчаты, адгадайце: «Дзе Макар цяляты пасе?» Есць такая прымаўка...