16 мая
Выдатна мы правялі Першамайскія святы з хлопцамі-рамонтнікамі! Днявалі і начавалі ў Васі, ён жыве адзін. Курылі, пілі самагонку.
— Хлопчыкі, адкрыю вам сакрэт: я даўно таксікаманка-наркаманка. Я проста паміраю тут без «дозы». Дзе дастаць ацэтончыку ці які-небудзь наркотык?
— У мяне знаёмая працуе ў аптэцы. Паспрабую... — адказаў Вася.
Слова ўставіў Сашка:
— А для чаго ацэтон?
— Наіўняк? Нюхаць і чмурэць... — пырснула смехам Светка.
— Ні разу не спрабаваў? — глянуў на Сашку Колька. — Толькі «гару» і глушыш. А я, калі вучыўся ў будаўнічым вучылішчы, паспрабаваў яго. Б'е па мазгах лепш, чым самагонка. Я дастану ў сваўго швагра, ён на хімічным заводзе працуе...
Праз некалькі дзён Колька сапраўды прынёс нам ацэтон. Мы са Светкай і Юлькай бегалі да хлопцаў у баковачку і там чмурэлі...
23 мая
(Строга сакрэтна) Я, Юлька і Светка кахаемся з хлопцамі-рамонтнікамі. Як? Умудраемся! Знаходзім лазенку: ніхто не бачыць. Бегаем па чарзе да хлопцаў, каб не так было заўважна. Аблюбавалі баковачку, дзе ляжыць цэмент. Вось там і праходзіць у нас каханне... Дзедуны кладуць сценку з цэглы, ім дапамагаюць два хлопцы, а трэці нібыта мяшае раствор у баковачцы. А ён з намі...
2 чэрвеня
Я, Юлька і Святлана заявілі ЗІЛ (Зінаідзе Львоўне):
— Хопіць нас «карміць» пропаведзямі-лекцыямі...
— Давайце нам рок-музыку...
— А то ўчынім бунт, аб'явім галадоўку...
— Купляйце музычную ўстаноўку з калонкамі. (Гэта заявіла я.)
— Якая рок-музыка, якія калонкі?! — закрычала ЗІЛ. —У нас грошай на гэткую раскошу няма...
— А нам напляваць... (Гэта сказала зноў я.)
13 чэрвеня
Пачалося лета. Год прабег з часу нашай школьнай практыкі ў Пятроўшчыне. Ах, як шкада хлопчыкаў! Ціма, Спейса і асабліва Вадзіма... Навошта, я зараз думаю, нам была гэтая пліска — Нінка рыжая? Можна было інакш з яе паздзеквацца...
«Дзе ты, Вадзім? Сэрца баліць, калі ўспомню нашы дзянькі... Ты, як і раней, у Віцебску? Чаму ж ад цябе няма лістоў? Я напісала табе, а ты не адказаў. А можа, ты не атрымаў мой ліст? Тады дзе ён падзеўся? Заўтра спытаю ў ЗІЛ...»
Апошнія Таніны словы прымусілі Антаніну Фёдараўну спыніцца, і яна пачала шукаць у папцы ліст да Вадзіма. Знайшла — скачучы Танін почырк, сіняя паста шарыкавай ручкі...
Прывітанне, дарагі Вадзім!
Піша табе Таня з Вербіцкага спецПТВ. Даўно збіралася табе напісаць. Але першыя месяцы не было калі: вельмі цяжка прывыкаю тут, шмат працую. Вучаць нас шыць на швейнай машыне — такая ў нас спецыялізацыя. А мне гэта не даецца. Не люблю. Рукі дрыжаць... А чым ты займаешся?
Магла б табе цэлы дзень пісаць пра нашых выхавальнікаў. Я іх ужо крыху вывучыла. Але пра кожнага напішу ў наступных лістах. А цяпер — пра адну. Яе завуць Зінаіда Львоўна (мы яе называем ЗІЛ). Яна — намеснік дырэктара па выхаваўчай рабоце. Вельмі жорсткі чалавек. Уяві сабе сумесь савы з арлом...
Адна аддуха: мае сяброўкі Юлька і Светка. Мы разам уцяклі на Першамай са «спяцухі». Дапамаглі нам хлопцы, якія робяць у нас рамонт. Мы з імі пазнаёміліся. Яны і прапанавалі нам план уцёку. У час першамайскай дэманстрацыі яны ішлі ў калоне з транспарантамі, а нас вывелі за сцены «спяцухі» вітаць. Мы і сіганулі, нібы пад крыло, пад іх транспаранты. Добра пагулялі з хлопцамі! I цяпер сябруем з імі...
Вадзім, даражэнькі, пішы пра сябе, як жывеш, што ў цябе цікавага? Чакаю!
Таня Касмылёва
Скончыўшы чытаць Танін ліст да Вадзіма Цэхановіча, Антаніна Фёдараўна зноў ўзялася за дзённік.
16 чэрвеня
Рамонтнікаў Ваську і Сашку прагналі з вучылішча. Застаўся адзін Колька-жанацік. 3 ім — два дзедуны, пажылыя мужчыны. «Няўжо ўведалі, што хлопцы дапамаглі ўцячы нам са «спяцухі»? Але чаму толькі Ваську і Сашку, халасцякоў, прагналі? А можа, Кольку пашкадавалі, што ён жанаты? I нічога дрэннага не зробіць?»
25 чэрвеня
Тусоўка (назвалі мы яе «Гадзюка», я прапанавала), здаецца, склалася. Дванаццаць дзевак далі клятву — зрабілі гэткі ж парэз рукі, як мы раней з Юлькай і Святланай, каб нікому пра нашу тусоўку ні гу-гу. Уклінілася Кацька-Дылда:
— А хто кіраваць будзе тусоўкай? Хто ў нас будзе каралева? У нас, у Магілёве, так было...
— У нашай тусоўцы прынцэса будзе. I яна ужо ёсць. Яна, калі вучылася ў школе, была ёю ў камандзе «Рэтс»... — гэта прамовіла Юлька.
— Дык хто? — не здавалася Кацька.
— Таня Касмылёва, — сказала, як адрэзала, Светка.
— Фі, прынцэса... Я каралевай была... — стаяла на сваім Кацька.