— Дык што, можа, ты і тут хочаш быць каралевай? — павысіла голас Юлька.
— Гэта хай народ вырашае...
— Што, будзем галасаваць? — перайшла ў наступ Светка. — Наша тройца ўжо даўно склала аснову тусоўкі. I, калі ласка, слухайцеся, што мы кажам... Прынцэсай будзе Таня Касмылёва, — цвёрда заявіла. — Хто за Таню?
Дзевяць дзевак паднялі рукі, а тры, у тым ліку і Кацька-Дылда, устрымаліся.
«Ясна, гэтых трох трэба выключаць з тусоўкі. Інакш, нашы сакрэты плакалі... Асаблівую ўвагу Кацьцы-Дылдзе! Каб не пікнула...»
6 ліпеня
Прыязджала да мяне класная, Антаніна Фёдараўна. Во дзіва! Хто б мог падумаць — да злачынцы прыехала яе настаўніца! Мусіць, адна такая на ўсю краіну... Гутарылі... Але гаворка асабліва не клеілася. Усё ж класная мне падабаецца. Больш бы такіх людзей, можа, меней было б такіх як мы...
14 ліпеня
Папрасіла ў дзедуноў-рамонтнікаў закурыць. Не далі.
— Маладзенькая яшчэ... — сказаў першы, сівы.
— Трэба тут добраму навучацца, а не дрэннаму. I так да чаго дайшла ў такія гадкі... — вымавіў другі, лысы, пляшывы.
Не ведаюць «старыканы», што праз некаторы час, пакуль яны будуць ляпіць цагляную сценку, я з Колькам («Колька, мяшай раствор...» — гэта яны) у баковачцы і накуруся, і прыму «калёсы» (таблеткі Кольку перадаў Васька), і паспею аддзячыць яму каханнем...
21 ліпеня
У швейнай майстэрні рукі не слухаліся. Ніяк не магла зацягнуць нітку ў іголку ў швейнай машыне. Дрыжэлі рукі ад прынятай «дозы» — Колька пастараўся, прынёс нямала «калёсаў»-таблетак.
Заўважыла майстрыха Марыя Захараўна:
— Што, даражэнькая, не выспалася? Ці не на спатканне бегала? Прагуляла ўсю ноч з каханым?
— Проста не спалася. Усю ноч жывот балеў (я зманіла). Кормяць жа нас баландой. Можа, атруцілася...
— А як жа вас карміць? Што вы, на курорт прыехалі? У санаторый?
Каб ведала майстрыха, ад чаго ў мяне рукі дрыжаць...
28 ліпеня
Зноў патрабавалі ў ЗІЛ купіць магнітафон з калонкамі. Тая была злая, што мегера.
— Ідзіце да дырэктара, я яму казала пра вашы замашкі, і гаварыце...
Я, Юлька, Светка, Волька і Кацька-Дылда пайшлі да Антона Кузьміча.
— Чаго завіталі? Якая патрэба? — лагодна спытаў дырэктар.
— Хочам, каб у нас быў магнітафон з калонкамі, — заявіла я.
— Што? — нахмурыўся Антон Кузьміч.
— Магнітафон з калонкамі, — паўтарыла Светка. - Нам надакучылі ўсе вашы «пропаведзі» — хочам весяліцца вечарамі, танцаваць...
— Ну, ведаеце, на такую раскошу ў нас няма сродкаў. I наогул, вас сюды накіравалі, здаецца, не на танцулькі, а на перавыхаванне, — дырэктар памаўчаў. — Ідзіце, — што ў вас цяпер? Праца ў швейнай майстэрні? Во-во, і працуйце, а вечарам кіно пакажам...
— Надакучыла нам кіно... Хочам музыку... — выйшла наперад Кацька-Дылда.
— Надакучыла кіно? Добра. Заутра будуць выступаць перад вамі пісьменнікі. Прыехалі да нас са сталіцы... — закончыў дырэктар.
Мы стукнулі дзвярыма і пайшлі. Не, мы даб'ёмся свайго, інакш... (Запіс абрываецца.)
4 жніўня
Выступалі перад намі тры пісьменнікі — публіцыст, паэт і празаік (так яны назвалі сябе).
Першы пачаў з атамнай бамбардзіроўкі японскіх гарадоў Хірасімы і Нагасакі. Мусіць, таму, што некалькі дзён заставалася да тых страшных дат.
— Вы ведаеце, жудасна было ў час атамнай бамбардзіроўкі двух японскіх гарадоў... А цяпер уявіце, што на вас падае 300 атамных бомбаў, скінутых на Хірасіму... Уявілі?
Мы кіўнулі галавой.
— Ды вось, колькасць цэзію, які выпаў у выніку Чарнобыльскай аварыі, раўназначна радыёактыўным выкідам трыста бомбаў. 3 іх дзвесце дзесяць выпала на тэрыторыю Беларусі... — ён шархануў пяцярнёй па сваіх сівых яшчэ густых валасах.
Потым ён крытыкаваў былога першага партыйнага сакратара рэспублікі, міністра аховы здароўя, што тыя ўсё засакрэцілі... Сапраўды, страшна!
Паэт, малады, чарнявы, як цыган, чытаў вершы пра цнатлівае каханне. Запомніла некалькі радкоў:
— Твой твар бялее,
Як лілея.
Мая душа
У цноце млее...
Хі-хі-хі! Бачылі мы гэту «цноту»... у адным месцы. Жывуць гэтыя паэты ў нейкім дапатопным свеце. Засмяялі мы гэтага чарнявага паэта...
Празаік, сярэдніх гадоў, русявы, заінтрыгаваў нас сваей аповесцю. Яна маль што пра мяне — пра адно здарэнне, якое адбылося ў школе. Наогул, дзеўкі слухалі і на вус маталі. А я ўспомніла Рагозіну... Цяпер, напэўна, я так бы не зрабіла... «Прабач, канкурэнтка-прэтэндэнтка...» А ўрэшце, хто яго ведае? Галоўнае, што ўжо нічога не паправіш... Жыццё, якое яно не было б, працягваецца...
У канцы пісьменнікі папрасілі задаваць пытанні. Устала мая Светка: