Я маўчала. Тады ўступіла ў размову ЗІЛ.
— А што яшчэ за тусоўку ты арганізавала тут? — яна глядзела на мяне, нібыта воран, гатова была праглынуць мяне.
Я працягвала маўчаць.
— Не разумею, не разумею, што за дзяўчына трапілася нам... — ЗІЛ устала, пачала хадзіць па дырэктарскім пакоі. — Бач, рок-музыку ім давай, музычную ўстаноўку купляй. А потым відэамагнітафон захочуць...
— Не, мы толькі жадаем магнітафон з калонкамі... — нарэшце прамовіла я. — Інакш — аб'явім галадоўку...
— Ну, ведаеш... — не ўцярпеў дырэктар. — Мы гэтыя удьтыматумы ўжо бачылі, перажылі... Хуценька ў швейную майстэрню і каб я больш такога не чуў, — закончыў Антон Кузьміч.
Я пайшла. «Не, гэта дабром не скончыцца...»
10 кастрычніка
Сабраліся дзевяць дзяўчат у нашым пакоі — амаль уся тусоўка «Гадзюка». Пытанні было два: выключыць з тусоўкі Кацьку і яе сябровак Насцю і Аксану. Першай пачала я:
— Кацька — здраднік. Я вас запэўніваю... Мяне выклікалі дырэктар і ЗІЛ, пыталі, што мы за тусоўку арганізавалі? Сказалі, што аб гэтым ім паведаміла Каця. (Я зманіла.) Думаю, такім не месца ў нашай тусоўцы...
Усе прагаласавалі за выключэнне з тусоўкі Кацькі, Насці і Аксаны (іх на сходцы не было). Тут жа я падала новую ідэю:
— Аб'яўляем неадкладна галадоўку. Пакуль не купяць магнітафон з калонкамі, не спынім...
— Я чула, што хлопчыкі з Магілёўскай калоніі праводзілі галадоўку на даху, — сказала Святлана.
— Давайце і мы залезем... на дах сталовай, будзем харчавацца пахамі яе... — гэта Юлька.
— Надта рызыкоўна. Пахі будуць выклікаць нечалавечы апетыт... Лепш узлезем на дах аднаго з корпусаў вучылішча, — сказала я.
Усе згадзіліся.
15 кастрычніка
Прагналі з вучылішча Кольку-рамонтніка. Засталіся адны дзедуны. Перад гэтым я сустрэлася з Колькам.
— Нехта данёс, што я... з табою, — пачаў Колька. — Антон Кузьміч і Зінаіда Львоўна ўчынілі допыт. «Гэта ты носіш цыгарэты і нейкія таблеткі Тані Касмылёвай?» — прыставалі да мяне. — «Хто вам сказаў?» — «Адна дзяўчынка...» — «Якая дзяўчынка?» — «Гэта ўжо нам ведаць...» — «Няпраўда», — спрабаваў я зманіць. — «Каб заўтра і духу твайго тут не было... I ўсё перададзім пра цябе ў ваша рамонтна-будаўнічае ўпраўленне. А мы думалі, калі ты жанаты, то можна быць спакойным за цябе... А ты, такі ж, як і Саша і Вася. Дык яны халасцякі...»
— Усё ясна, — сказала я. — Гэта выдала Кацька-Дылда. Я з ёю распраўлюся, як повар з катлетай. Можаш не сумнявацца.
На гэтым разышліся. А шкада Кольку! Што я цяпер буду рабіць без «калёсаў»? Я без наркотыкаў ужо не магу. Праўда, пачка «калёсаў» яшчэ засталася. На «чорны дзень»...
22 кастрычніка
Прыйшла думка, як адпомсціць Кацьцы-Дылдзе за Кольку-рамонтніка.
«Заўтра дзяўчаты з нашай тусоўкі «Гадзюка» палезуць на дах вучылішча. Аб'явяць там галадоўку. Абавязкова трэба заманіць туды і Кацьку. Сама гэта рабіць не буду. Даручу Светцы і Юльцы. Для большай пэўнасці. Вось там, на даху, і распраўлюся з ёю. Як? Падпільную момант (лепш за ўсё ноччу, думаю, што мы і ноч правядзём на даху) і як быццам незнарок... штурхну яе ўніз... Няхай палунае птушкай у паветры каралева-самазванка...»
25 кастрычніка
Сёння злезлі з даху вучылішча. Два дні і дзве ночы наша тусоўка «Гадзюка» і яшчэ некалькі дзяўчат, якія далучыліся да нас, сядзелі на даху.
— Калі праз тыдзень не купіце магнітафон і калонкі, будзем галадаць да апошняга, — гэта заявіла з даху я дырэктару, Зінаідзе Львоўне і выхавальнікам, якія сабраліся ўнізе каля корпуса.
— Што за жартачкі?! — крычала знізу Зінаіда Львоў-на. — Мы паклічам міліцыю, калі зараз жа не злезеце...
— Не злезем! Нізавошта! I не думайце! — выкрыквалі дзяўчаты.
Так і прасядзелі мы першыя дзень і ноч на даху. Дакладней, пратанцавалі. Дах з бляхі, мы па ім білі нагамі, як па барабане, ажно спыняліся прахожыя.
Назаўтра Зінаіда Львоўна, як і абяцала, прывяла міліцыянера. Ён залез на дах і спрабаваў нас адтуль прагнаць. Але мы ўсе ўзяліся за рукі і сталі на край даху.
— Вось так і нырнём галавой уніз, калі што... — сказала Светка.
Тады міліцыянер пачаў нас угаворваць, каб мы злезлі. Але мы стаялі на сваім.
— Толькі ў тым выпадку злезем, калі паабяцаюць купіць нам магнітафон з калонкамі, — паўтарыла я свае словы.
— Маг-ні-та-фон!.. Ка-лон-кі! — скандзіравалі дзяўчаты.
Прабылі мы яшчэ суткі на даху. I толькі калі на трэці дзень раніцай прыйшла ЗІЛ і заявіла: «Злазьце, так і быць — Антон Кузьміч згадзіўся выканаць вашу просьбу. Хутка будзе ў вас музыка...» — мы спусціліся з даху.