1 лістапада
Сустрэлася з Кацькай-Дылдай. Яна стаяла з Аксанай і Насцяй на калідоры. Я схапіла яе за валасы:
— Гэта ты нагаварыла на мяне і Кольку-рамонтніка Зінаідзе Львоўне?
— Хоць бы і я, а што? — яна таксама ўчапілася ў мае валасы, і так мы глядзелі адна на адну спадылба.
— Я ведаю, ты... — я хацела яе ўдарыць, але сяброўкі перахапілі маю руку. А тут падышла Кацярына Міхайлаўна і развяла нас у розныя бакі.
Хітрая Дылда: як Светка і Юлька не ўгаворвалі палезці з дзеўкамі на дах — не захацела... А шкада! Мой план не ўдаўся. Але яшчэ не вечар!
4 лістапада
Учора на сцэне ў клубе ўстанавілі музычныя ўзмацняльныя калонкі. Магнітафон — таксама. Дабіліся ўсё-ткі мы свайго. Патанцавалі крыху, пакуль музыка дрэнная, нехіповая. На гэтым першым вечары былі дырэктар, Зінаіда Львоўна і амаль усе выхавальнікі. Чула я, як яны размаўлялі паміж сабой...
— Ну вось і ўся радасць — дрыгайся на сцэне пад музыку ... — прамовіла ЗІЛ, гледзячы на дзяўчат, якія танцавалі.
— Эх і час настаў! Калі такое было, каб нам дыктавалі сваю волю выхаванцы... — злосна сказаў Антон Кузьміч.
— I ў Магілёўскай хлапечай калоніі таксама такое ж утварылі. Залезлі на дах і сядзелі ці не тыдзень, пакуль не дабіліся свайго, — гэта прамовіла выхавальніца Таццяна Рыгораўна, якую мы падманулі на першага красавіка. Даволі кансерватыўная жанчына. Ходзіць штодзень у адным і тым жа чорным касцюме. — Ну і дзяўчынкі, ну і дзяўчынкі нам трапіліся...
Ат, што нам да іх! Няхай пагавораць... Галоўнае, што мы цяпер маем музыку. I будзем танцаваць кожны вечар.
9 лістапада, раніца
Апошнія два дні не вучыліся і не працавалі. Не лічачы сняданак, абед і вячэру, мы балдзелі пад музыку ў клубе. Выдатна было!
Перад гэтым Васька і Сашка перадалі на прахадной цёці Глашы касету з запісам класнай песні «Гадзюка». Выклікала вахцёрка мяне:
— Прыходзілі два хлопцы, тыя, што рамонт у нас вялі... А пасля іх чамусьці не стала... Як іх завуць? Казалі, але я забылася...
— Можа, Вася і Саша?
— Во-во, яны... Прасілі перадаць табе гэтую... касету нейкую... ці што...
— Дзякуй, цёця Глаша, — падскокваючы, быццам была я на сёмым небе, пабегла да Светкі і Юлькі.
Папрасілі ў Кацярыны Міхайлаўны (яна была дзяжурная ў той дзень), каб адчыніла нам клуб, і мы тут жа пракруцілі касету.
— Клас! — выгукнула я.
— Сіла! — падтрымала Светка.
— Хіповая песня! — згадзілася Юлька. — Дзеўкі будуць у ражы...
Сёмага і восьмага бесперапынку круцілі гэтую песню і танцавалі да сёмага поту. «Гадюка, какая ж ты, гадюка, ты на себя хоть раз глазами взглянь. Из-за тебя страдает вся округа...» Быццам пра мяне, прынцэсу...
13 лістапада
Зноў прыязджала да мяне класная. «I што яна хоча ад мяне? Жыццё мае са школай парвана. Назаўсёды! А яна на нешта яшчэ спадзяецца... На што? Няўжо думае зрабіць з мяне чалавека? Наўрад ужо... Хоць хто яго ведае... Я сама сябе часта не разумею. Такая супярэчлівая. На дзень бывае сто разоў прыходзіць злосць і гэтулькі ж — пяшчота.
Гатова забіць Кацьку-Дылду і расцалаваць Юльку і Светку. А наогул бываюць моманты, што плакаць хочацца, як бялузе. А каму яны патрэбны гэтыя мае слёзы? Хіба адной Антаніне Фёдараўне... Яна пабыла на танцах у нас. Я расказала ёй пра дзевак. Здзіўляюся, якая гэта жанчына! Няўжо яшчэ ёсць на свеце такія?»
26 лістапада
Узрастае напружанне паміж мной і адміністрацыяй, выхавальнікамі з кожным днём. За мною пачалі пільна сачыць. 3 швейнай майстэрні Марыя Захараўна нават не пускае мяне адну ў туалет. Разам са мною пасылае дзвюх дзевак. Аднаго разу я ёй сказала:
— Навошта мне ў «ОО» канвой?
— Які «канвой»? — здзівілася майстрыха.
— Што, я не разумею? Скажыце шчыра, што вам так загадалі...
— Ніхто мне не загадваў... Менш распускай язык, а лепей працуй. Шыеш, як мокрае гарыць.
— А я не люблю шыць... і не умею. У мяне рукі дрыжаць...
— А гэта ты пайдзі пакажы Антону Кузьмічу ці Зінаідзе Львоўне.
На гэтым і скончылася размова. «Якраз яны і пашкадуюць мяне. ЗІЛ, напрыклад, гатова была разарваць мяне на кавалкі, калі даведалася, што я ўжываю наркотыкі. Шкада, скончыліся «калёсы». Што я буду рабіць далей? Трэба нешта прыдумваць? А што? Хлопцаў-рамонтнікаў няма, а дзедуны — не прынясуць жа... Ага, як вызверыліся, калі я яшчэ раз папрасіла закурыць...»
2 снежня
(Строга сакрэтна.) Сёння я, Светка і Юля (ім таксама ўжо цяжка без «калёсаў», я прывучыла іх) абдумвалі план, як пранікнуць у наш медпункт, можа, там ёсць сякія-такія таблеткі...
— Пойдзем утраіх да медсястры, — пачала Светка, — я прыкінуся, што зламала нагу, вы мяне будзеце весці з двух бакоў пад рукі. Калі прыйдзем, медсястра стане аглядаць маю нагу, Юлька будзе дапамагаць і адцягваць увагу, а ты, Таня, незаўважна пашныр па шуфлядах.