— А што, ідэя! — ускочыла Юлька. — Можа атрымацца...
— А калі медсястра заўважыць? — засумнявалася я.
— Нічога. Зробім выгляд, што пажартавалі, пасмяемся, — пераканала Светка.
Трэба вызначыць толькі дзень...
8 снежня
Учора на танцах адбылася бойка з Кацькай-Дылдай. У перапынку пасля песні «Гадзюка» я была разгарачаная, як і яна.
— Дык што, ты ўсё марыш стаць каралевай? — я дыхала ёй у твар, як і яна мне. — Выслужваешся перад начальствам?
— А што табе?
— А тое, каб не займалася даносамі, — я ўдарыла яе па шчацэ. У адказ — яна мяне... Потым — зноў я яе. Невядома, чым усё скончылася б, каб дзеўкі нас не расцягнулі. Выхавальніца Ала Іванаўна выйшла з клуба на хвіліну. Гэты момант я і скарыстала.
Але, можна быць упэўненай, Кацька данясе, усё раскажа начальству.
12 снежня
Данесла ўсё-такі Кацька пра нашу сутычку Зінаідзе Львоўне, якая выклікала мяне ў свой кабінет. А можа, расказала Але Іванаўне, а тая перадала 31Л.
— Апошні раз папярэджваем, — ЗІЛ заўсёды гаварыла ад свайго і Антона Кузьміча імя, — калі яшчэ раз паўторыцца такое — загрыміш у калонію тут жа... Зразумела?
Што мне заставалася, як толькі кіўнуць галавой. Хмары нада мной згушчаюцца...
18 снежня
План з медпунктам не ўдаўся. Усё адбылося так, як і задумалі. Але наркатычных «калёс» там не аказалася. Толькі анальгін ды папазол апынуўся ў маёй руцэ...
Але ж і смеху было, калі на вачах у медсястры Светка раптам пачала скакаць, як козачка, — відаць, убачыла, як я з шуфляды спрытна выцягнула таблеткі. Не вытрымала ад радасці...
— Што з табой? — здзівілася медсястра.
— А нічога... Проста мы хацелі над вамі пажартаваць... — зайшлася смехам Светка, а за ёю — мы.
— Нішто сабе жартачкі. Я думала і сапраўды пералом... Ідзіце, каб я вас не бачыла... — прыкрыкнула яна.
21 снежня
Сёння дзяжурыла на кухні, і прыйшла адна геніяльная думка. Я ўспомніла, як у адным з відэафільмаў (яго я глядзела ў Дзіка), наркаманкі ў калоніі выкарыстоўвалі газ, самы звычайны прыродны газ. А што калі і нам са Светкай і Юлькай паспрабаваць? Бо далей цярпець немагчыма... Хоць бы глытнуць чаго-небудзь...
Праверыла шланг на газавай пліце: яго можна зняць, а вентылем падаць порцыю газу ў цэлафанавы мяшок... Эфект, падобны на тое, як таксікаманы ўжываюць ацэтон ці клей...
23 снежня
Снілася, ужо каторы раз, Вераніка Рагозіна. Сустрэліся мы з ёю на небе, дакладней, на воблаку. Мы плылі на ім, а ўнізе, на зямлі, стаялі ўсе нашыя знаёмыя: маці, аднакласнікі, настаўнікі. Махалі рукамі, нешта нам крычалі, смяяліся. I толькі дзве жанчыны ў вобразе багінь — я пазнала іх: гэта былі класная Антаніна Фёдараўна і Веранічына мама Вера Іванаўна — стаялі ўбаку моўчкі, і з вачэй іх каціліся слёзы... Прачнулася, і нахлынулі думкі...
«Усё... Гэта, відаць, канец... Больш не магу. Да Новага года ці дацягну? Мяне мучыць маё мінулае снамі. Невыносны боль, што я тут, а не на волі. Я стала скончанай наркаманкай. У мае шаснаццаць гадоў. У маім квітнеючым узросце. Што ж, дарагая канкурэнтачка, Вераніка, мы цяпер квіты: сустрэнемся там... памірымся. Так і быць: я прыйду першай... 3 пакаяннем. Да сустрэчы!»
25 снежня
(Строга сакрэтна.) Заўтра Светка будзе дзяжурыць на кухні. Яна і Юлька ведаюць ужо маю задуму. Абмеркавалі яшчэ раз...
— Выберам момант, калі ўсе кухары пойдуць дадому, а мы вечарам застанемся чысціць бульбу. Падахвоцімся табе, Света, дапамагчы, — сказала я. — Ніхто, думаю, з выхавальнікаў не будзе супраць...
— А ці ўсё у нас атрымаецца з гэтым... газам? — выказала сумненне Юлька.
— Я ўсё праверыла. Порцыю газу ў цэлафанавыя мяшкі буду запускаць я. Вы толькі будзеце ўдыхаць. I не хвалюйцеся, усё будзе добра. Патрэніруемся, на Новы год будзем пад «кейфам», — запэўніла я Юльку і Светку.
— А цэлафанавыя мяшкі дзе возьмем? — спытала Светка.
— Я, калі дзяжурыла на кухні, тры мяшкі ўзяла. Сабе і вам два. Так што застаецца чакаць заўтрашняга дня... — адказала я.
Дзеўкі далі клятву, што аб гэтай аперацыі — нікому! (Строга сакрэтна.)
Р.S. Павіншаваць з Новым годам Антаніну Фёдараўну.
Мірановіч скончыла чытаць Танін дзённік і нейкія хвіліны, адкінуўшыся на спінку крэсла, сядзела ў застылым зняменні, быццам у непрытомнасці: не верыла ў тое, што прачытала. Святло настольнай лямпы, якое падала на сшытак і шклянку з недапітай кавай, здалося, пачало само гаснуць. Праз некаторы час яна схамянулася: «А дзе Танін ліст з навагоднім віншаваннем да мяне? Ці напісала яна яго?»