Як бы не напружаны, заняты быў дзень, усё ж Вадзім знаходзіў хвіліну-другую, каб успомніць свае жыццё дома. Канешне, больш за ўсё ён перажываў за бацьку і маці, якім столькі прынёс гора. Ну, навошта яму было тое возера ў Пятроўшчыне, калі былі на практыцы, тая Нінка Лескавец, якую згвалцілі Спейс і Цім, а ён стаў выпадковым саўдзельнікам? Хіба не мог ён перашкодзіць каварнай задуме Тані Касмылёвай? А чаго каштавала ягоная выхадка Вераніцы Рагозінай? Магчыма, каб не гэты страшны выпадак на возеры ў Пятроўшчыне, ён мог яшчэ і абдумацца, парваць з тусоўкай Тані Касмылёвай... Мог, мог павярнуць свае жыццё інакш...
Думкі набягалі адна на адну... Душы рабілася нясцерпна... Асабліва было балюча, калі да яго ў калонію прыязджала маці, Наталля Сямёнаўна. Дазвалялася раз у тры месяцы такое спатканне родных людзей. Колькі іх было за тры гады зняволення? Няшмат... Але ўсе яны пакідалі зарубку на сэрцы. А прыезд Веранікі і Тані да яго адначасова? Як ён ірваўся, кідаўся па пакоі, калі яны прыехалі! Ён бачыў Вераніку, бачыў, калі размаўляў праз перагароднае шкло з Таняй... Але не мог выдаць сябе Тані... А самым ашаламляльным была для яго смерць Веранікі... Маці прывезла гэтую вестку праз некалькі дзён пасля гібелі Веранікі.
Наталля Сямёнаўна ехала ў калонію сама не свая. Не ведала, як сказаць пра гэта Вадзіму. Доўга не рашалася... Але як сустрэлася вочы ў вочы з Вадзімам, не вытрымала, заплакала. I Вадзім зразумеў: здарылася нешта непапраўнае...
«Мама, мама, гавары, што ў вас? Можа, што з гэтам?» — крычаў Вадзім у трубку тэлефона праз шкло.
Маці ўсё плакала, але нарэшце крыху супакоілася, прамовіла:
— Няма Веранікі, Вадзімка... Яна загінула... Вельмі страшная смерць...
— Што з ёй сталася? Мама, мама, кажы! — не пераставаў крычаць Вадзім у трубку.
I маці, як магла, расказала пра апошнія дні жыцця Веранікі Рагозінай... I што ў смерці яе быццам вінавата Таня Касмылёва...
О, як ён пасля гэтага доўга не мог знайсці сабе месца... Страшная вестка паралізавала яго поўнасцю: на працы ўсё валілася з рук, на занятках нічога не лезла ў галаву, акрамя думкі пра Вераніку. Сноўдаўся з кута ў кут, шукаў прычыну, каб захварэць. За паўцыгарэты якога-небудзь блатнога Мішкі Крывога аддаваў свой абед. I не еў, а курыў-курыў аж да гаркоты ў жываце. З-за сваіх спантанных, неабдуманых паводзін зарабіў дзесяць сутак ізалятара, «карцэра», як называл і яго.
А гэта было так. Ён быў дзяжурны па сталовай разам з напарнікамі Колькам Махавіковым і Віцькам Баранавым. Хлопцы сядзелі таксама за згвалтаванне. Наогул, калонія славілася тым, што шмат тут было непаўналетніх гвалтаўнікоў. Страшна, калі задумацца, як дэгрэдавала наша грамадства, прадстаўніком якога з'яўляецца і гэтая непаўналетняя моладзь.
— Ты што, пара, сачкуеш? Ходзіш-сноўдаешся, не мыеш міскі? — кінуў Вадзіму Віцька-актывіст. Ён быў старшы па дзяжурству.
— А мне ўсё тут апастылела, усё да «фені», — агрызнуўся Вадзім.
— Што, што? — ускіпеў Віцька. Зараз паклічу Кольку-«беса» і так увальём... Ты тут яшчэ ніхто, толькі «певень»... А ну мый міскі, лыжкі! — загадаў Віцька.
Справа ў тым, што ўсе «каланісты», як тут агулам называлі зняволеных, мелі свае «чыны»: блатныя, гэта значыць, аўтарыгэты; актывісты-прыблатнёныя, якіх не любіў ніхто, яны былі прыбліжаныя да блатных, выконвалі іх загады. Затым ішлі «сераднякі», якія жылі лепш за ўсіх, бо служылі і блатным, сваім, і начальству калоніі. Былі яшчэ «бесы». Іх каля 30% у калоніі. Гэта так званыя безнадзейныя, ад якіх усе шарахаліся, нават аўтарыгэты. Ад іх можна было чакаць у кожную хвіліну непрадказальных выхадак. I замыкалі «пеўні», тыя, хто нядаўна трапіў у калонію. I выглядалі яны сапраўды як маладыя пеўнікі, часта задзірыстыя.