Вось такім «пеўнікам» аказаўся ў сталовай Вадзім. Ён сваім барцоўскім прыёмам (нездарма займаўся ў секцыі барацьбы) у адзін момант перакінуў праз сябе Віцьку, што той, падаючы, грымнуўся аб край стала, на якім стаялі конаўкі, міскі, ляжалі лыжкі, відэльцы. Апошнія так зазвінелі, што прыбег выхавальнік лейтэнант Петрусевіч, схапіў хлопцаў і павёў з сабой. Віцьку адпусцілі, а Вадзіму далі дзесяць сутак ізалятара-«карцэра»...
...Вадзімавы думкі перапыніла маці.
— Пойдзем, сынок... Над Танінай магілай стаяць доўга нельга. Сам ведаеш, якая яна была... Пабудзем даўжэй каля Веранікі...
Адыходзячы да Веранічынай магілы, Вадзім успомніў, яшчэ тут, каля Тані, як ён успрыняў вестку аб смерці Касмылёвай... Тады прыязджаў да яго бацька, Канстанцін Сяргеевіч. Не, зусім не так, як гібель Веранікі. Бацька, трымаючы трубку ў руках, гледзячы ў вочы Вадзіму праз шкло-перагародку, сказаў суха: «Нарвалася свалата... Чаго хацела, на тое і наляцела...»
I коратка расказаў, як усё здарылася з Таняй...
Спачатку Вадзім не мог паверыць, нешта перапытваў у бацькі. Потым, калі развіталіся, і прыйшоў у свой пакой, ён доўга сядзеў у задуменні. 3 хлопцаў нікога не было побач. Можна было падумаць, паразважаць... А думаць было пра што... I пра тых, каго ўжо няма. I пра свае, такое няскладнае жыццё...
Пакуль Вадзім успамінаў, ідучы, маці была ўжо ў сярэдзіне трэцяга сектара. Яна падыходзіла да Веранічынай магілы. Урэшце яна спынілася, пачакаўшы Вадзіма, ціха прамовіла, паказаўшы на светлы гранітны помнік.
— Вось і яна, Вераніка, сын...
Вадзім яшчэ бліжэй падышоў да магілы, якая была выкладзена з бакоў белай мармуровай крошкай. Пасярэдзіне ў акаймаваным прамавугольніку раслі розныя кветкі. Каля самага помніка пунсавелі гладыёлусы — нехта нядаўна паставіў. Асцярожна паклаўшы белыя ружы на магілу, Вадзім з болем у сэрцы пачаў углядацца ў фотаздымак на помніку...
Вераніка была ў школьнай форме з букетам у руках. Твар адухоўлены, вочы шырока адкрытыя, акуратная кароткая стрыжка... «Картачка, відаць, з апошняй школьнай лінейкі, калі мяне ўжо ў дзевятым класе не было. Я быў ужо ў калоніі...» —з горыччу, цяжка ўздыхнуўшы, падумаў Вадзім.
— Прыгажуня была, разумніца... — гледзячы, як і Вадзім, на фотаздымак, сказала Наталля Сямёнаўна. — Я не забуду той паездкі ў Ленінград... Ты тады з сябрам патрапаў мне нервы! А яна ж мяне ўсё заспакойвала... «Знойдуцца... Усё будзе добра...»
— Каб на цяперашні розум, я тады такога б глупства не зрабіў... — маючы на ўвазе куплю таксічнага клею «Момент», адказаў Вадзім. — I наогул, шмат нарабіў я глупстваў у адносінах да Веранікі... Магчыма, і лес яе залежаў ад мяне... — у каторы раз уздыхнуў Цэхановіч. Тут, на могілках, ён як нідзе ўсведамляў свае памылкі, каяўся, у душы прасіў прабачэння ў Веранікі.
Яшчэ крыху пастаялі ў роздуме, і Наталля Сямёнаўна прамовіла:
— Пойдзем, сын... Усё роўна нічым ужо ёй не дапаможаш... Дый на могілках, кажуць, доўга стаяць нельга...
Апошнія словы маці неяк узбурылі Вадзіма, які пачынаў аддавацца ўспамінам. I нездарма ж ён прасіў маці, каб яна звазіла яго сюды.
— Не, мама, надта ж доўга я ішоў сюды... Дай пабыць яшчэ... А ты можаш пахадзіць, пачытаць надпісы на помніках. Можа, каго вычытаеш знаёмага...
Маці адышла ўбок, пакрочыла між помнікаў, час ад часу заглядваючы на надпісы і фотакарткі.
Вадзім перакрыжаваў пальцы рук, узняў нават галаву ўгору, у неба. А яно была чыстае, нібы кветкі, якія раслі на Веранічынай магіле. Над могілкамі ледзь не над яго галавой праляцела, каркнуўшы, варона. Гэты варонін крык быў як сімвал яго нядаўна пражытага жыцця. А яно тут, над Веранічынай магілай, паўстала яскрава, як ніколі, вярэдзіла душу, наганяла ўспаміны...
... Начальнік трэцяга атрада, у якім бьгў Вадзім (а ўся калонія падзялялася на чатыры атрады, па 150 чалавек у кожным, і пяці аддзяленняў, па трыццаць чалавек), маёр Іван Іванавіч Кузняцоў выклікаў Цэхановіча з ізалятара асабіста да сябе. Пасля таго, як выхавальнік Антон Петрусевіч расказаў, што ўчыніў у сталовай Вадзім, Кузняцоў вырашыў пагутарыць з Цэхановічам сам-насам у сваім кабінеце.
— Што здарылася, Вадзім? Чаму паскандаліў з Баранавым? I наогул, кажуць, ты стаў нейкі сам не свой, не падпарадкоўваешся нашаму рэжыму, — Кузняцоў цвёрдым голасам пачаў адразу з галоўнага.
Вадзім, насупіўшыся, спачатку маўчаў, але калі маёр яшчэ раз перапытаў: «Дык што здарылася?» — Вадзім не вытрымаў:
— У мяне душа не на месцы, ад чаго і я не знаходжу месца...
— Душа твая нас зараз мала цікавіць... 3 душою тут ва ўсіх зняволеных не ў парадку. Ты тут, запомні, на перавыхаванні, — прыціснуў апошняе слова Кузняцоў. — I адказваеш перш за ўсё за свае дзеянні, паводзіны. А паводзіны твае нас не задавальняюць. Ты гэта зразумеў?