А вось і яна... Выйшла з некалькімі дзяўчынкамі, якія нешта на хаду гаварылі настаўніцы, магчыма, аб прайшоўшым уроку. Антаніна Фёдараўна, здалося, зусім не змянілася за гэтыя тры гады: такая ж прыгажуня, як і была, з тым жа ручаём чорных валасоў, стройнай паставай, у сінім шарсцяным касцюме.
Антаніна Фёдараўна пакуль не заўважала Вадзіма, працягвала размаўляць з дзяўчынкамі, апусціўшы вочы. I толькі потым, калі ўзняла галаву, перад ёю раптоўна вырас Вадзім. Ен стаяў насупраць, абапёршыся спіной да сцяны калідора. Стройны, плячысты, яшчэ больш падросшы.
Мірановіч пазнала Вадзіма, і, пакінуўшы дзяўчынак, рушыла да яго.
— Вадзім, гэта ты?! Дзень добры! — прывіталася настаўніца.
Цэхановіч, угнуўшы плечы, таксама ціха адказаў прывітаннем.
— Я ўжо не верыла, што сустрэнуся з табой. А так хацелася... — узрадавалася настаўніца. — Можа, крыху адыдзем убок. А наогул, паглядзім, ці ёсць дзе пусты клас... Пагаворым там.
Прайшлі па калідоры. Мірановіч зазірнула ў клас беларускай літаратуры. Ён аказаўся пустым. Успомніла, што сёмы «А» збіраўся на экскурсію ў музей Якуба Коласа. Відаць, зараз яны былі там.
Зайшлі ў клас. Селі за парты, якія стаялі побач. Былы вучань і настаўніца сядзелі як роўныя.
— Расказвай, Вадзім... Як пражыў гэтыя гады? — першай пачала Антаніна Фёдараўна.
— А што расказваць... — паціснуў плячыма Вадзім. — Як кажуць, жыццё было каланіяльнае, як у тых афрыканцаў, — паспрабаваў жартаваць, стараючыся быць усё тым жа школьным веселуном. Хоць цяжка ў яго гэта атрымліналася, з натугай.
— I ўсё ж, усё ж, мы столькі не бачыліся з табой, — Мірановіч падбадзёрвала Вадзіма. — Я, дарэчы, хацела прыехаць да цябе ў калонію, як ездзіла да Тані Касмылёвай. Але нехта сказаў мне, што цябе з Віцебска перавялі недзе на Поўнач...
— Не, няпраўда. Спачатку хацелі... Але калі разваліўся Савецкі Саюз, то ўсе мы засталіся там жа... — Цэхановіч усё больш разгаворваўся. — А Вы былі ў Танінай калоніі?! — здзівіўся ён.
— Была, Вадзім, і некалькі разоў... I нават чытала пісьмы, якія яна адрасавала табе, але ты іх не атрымліваў. Іх хавала ў сваім сейфе намеснік дырэктара... — Мірановіч вырашыла расказаць усё, што ведала. — А ты Тані не пісаў? Бо лістоў тваіх там не было...
— А я не ведаў адраса... Чакаў, пакуль Таня прышле першая... Дый лянівы я да пісем... — засмяяўся Вадзім.
— Ну, што ж, як бачыш, няма больш ні Веранікі, ні Тані... — зажурылася Антаніна Фёдараўна. — За час тваёй адсутнасці адбыліся дзве такія трагедыі! Жах! Жах! Як я выжыла — сама не разумею.
Мірановіч падступалася да галоўнага, дзеля чаго яна і захацела сустрэцца з Цэхановічам.
— Вадзім, што ты пэўна каешся аб тым сваім учынку — маю на ўвазе возера ў Пятроўшчыне, дзе вы паздзекваліся над Нінкай Лескавец, — з-за якога ты трапіў у калонію, я ў гэтым не сумняваюся. Але дапамажы мне разгадаць загадку, над якой я б'юся да сёння...
— Што за такая загадка? — Цэхановіча захоплівала інгрыга.
— Ты кахаў Вераніку? Прызнайся, Вадзім, як на духу мне... Гэта вельмі важна, — настаўніца загаварыла як дарослы з дарослым. — Дарэчы, маці яе, Вера Іванаўна, зараз у бальніцы. Сэрца...
— Вераніка мне падабалася больш за іншых дзяўчынак, — выціснуў з сябе Вадзім. А што Вера Іванаўна ў бальніцы, запомніў.
— Тады, як разумець твае сувязі з Таняй Касмылёвай?
— Гэта асобная размова, Антаніна Фёдараўна... — Вадзіма, было відаць, узрушыла пытанне Мірановіч. Ён заёрзаў на парце, як у былыя школьныя гады.
— Ну, што ж, давай асобна і пагаворым, — настаўніца глядзела прама ў вочы свайму былому вучню.
I Цэхановіч пачаў са сваей філасофіі. Ён яшчэ ў школе любіў памудрыць. А цяпер яго «мудрасць» была зусім іншай — чалавека, хоць і юнага, але які ўжо спазнаў жорсткасці жыцця.
— Пабыўшы нядаўна на могілках, пастаяўшы над магілкамі Веранікі і Тані, я прыйшоў да высновы: чалавек — мурашка, якая выпадкова прыйшла на свет і выпадкова згінула. Яна, несучы ўсё жыццё на сабе нейкія трысцінкі, шыголінкі, тыкаецца ў кожную перашкоду, што сустракаецца на яе шляху: каменьчык, паленца — заварочвае і зноў паўзе... I зноў перашкоды... I так без канца — такое жыццё ў мурашкі... Вось гэтых перашкодаў якраз вельмі шмат у юных людзей. А яшчэ — спакусаў... Яны часцей за ўсё і заводзяць нас і зводзяць нас...
— А можа, Вадзім, усё гэта ад лёгкага, бестурботнага жыцця? — Антаніна Фёдараўна яшчэ пільней паглядзела ў вочы Цэхановічу. — Ну, чым, скажы, вучань у горадзе, у параўнанні з вёскай, заняты? Школай... I то ўсё больш і больш у ёй лянотнікаў. Гэта я на сваім ужо не малым вопыце спазнала. Далей што? Добра, калі нехта яшчэ займаецца ў якой-небудзь секцыі ці гуртку. Іншы дома на кухні посуд лянуецца памыць. Усё на маці пакідае...