Вадзім яшчэ і яшчэ раз вяртаўся ў думках да сустрэчы з Сяргеем Гарноськам. «Якім быў такім і застаўся... Відаць, людзі доўга не мяняюцца. Якім Бог стварыў іх, такімі і жывуць. Цікава, якія астатнія аднакласнікі? Ну хоць бы тыя ж Пеня Карпук, Андрэй Бабок, Каця Скакун, Тамара Гога?» — падумаў Вадзім і ўспомніў свайго сябра па калоніі Андрэя Вярбіцкага, які па характары ў нечым быў падобны да Сяргея Гарноські...
...Вадзім на першым годзе свайго зняволення пасябраваў з Андрэем Вярбіцкім, хлопцам яго ўзросту, таксама гараджанінам, які трапіў у калонію за крадзеж. Цэхановіч сядзеў з Андрэем за адной партай на занятках, разам працаваў у майстэрні. Андрэй быў хлопец вясёлы, завадны — палец не кладзі ў рот.
— Андрэй, а што ў цябе за гісторыя атрымалася? За што сеў? — аднойчы, расказаўшы пра сябе, Вадзім спытаў у Вярбіцкага.
— Ачысціў кватэру суседа... Забраў японскі магнітафон, жаночыя ўпрыгожанні, гадзіннік... —Андрэй гаварыў так, быццам гэтыя рэчы ён не ўкраў, а купіў.
— У суседа?! — здзівіўся Вадзім.
— А што, у суседа якраз больш за ўсё можна пажывіцца і менш небяспечна... Мала падазрэння... — Андрэй падміргнуў Вадзіму, — маўляў, бяры прыклад.
— Ды як можна рабаваць суседа? — не разумеў Вадзім. Ён ні разу нічога ў жыцці не ўкраў, і яму было цікава разгадаць душу злодзея.
— А вельмі проста. Сусед? Ён хто табе — сват, брат, хоць і жывеш ты з ім на адной пляцоўцы ці нават у адным калідоры. Гэта ж горад — не веска... Тут усе чужыя, далёкія, хоць і суседзі. Часам месяцамі, а то і гадамі не бачышся з імі, — як па нотах, гаварыў Андрэй. — Не тое, што ў вёсцы. Я быў у гасцях у сваей вясковай бабулі. Дык там суседзі — як родныя, сваякі. Там усе адзін пра аднаго ведаюць. I калі што трэба, ці здараецца, то адзін аднаму дапамагае. — Вярбіцкі, здавалася, быў улюбёны ў вёску. — А ў горадзе? Замкнецца іншы ў сваей келлі і ведаць нікога не хоча. Толькі на працу — з працы, у магазін і т.д. — Андрэй, зрабіўшы паўзу, перадыхнуў. — Дык вось я падпільнаваў, калі ўсе ў суседа былі на працы, а да гэтага падабраў ключы да кватэры, і сцебануў рэчы...
— Ну, а як папаўся на кручок? — Вадзім чакаў моманту, калі Андрэй спыніцца.
— А даў маху... Не паспеў рэалізаваць жаночыя ўпрыгожанні. I не схаваў як трэба... 3 імі і накрылі мяне...
— А ў якіх адносінах зараз твае бацькі і сусед? Напэўна, страшныя ворагі? — Вадзім падумаў пра сваіх бацькоў і маці Веранікі Рагозінай, Веру Іванаўну.
— А мне ўсё да «лямпачкі». Мае бацькі могуць ваяваць там з суседам, колькі заўгодна... Мне ўжо ўсё роўна...
— А калі вернешся з калоніі, як будзеш ты сустракацца, глядзець у вочы суседу? — Вадзім ведаў, што і яму будзе цяжка спаткацца, калі давядзецца, з маці Веранікі, ці нават з Танінай маці.
— А я туды больш не прыеду... — Андрэй сказаў цвёрда, катэгарычна. — Махну куды-небудзь далей... Толькі не ў свой горад...
— А калі пачнуць шукаць цябе твае бацькі? — Вадзім пачынаў разумець, што яго сябар не ў лепшай сітуацыі, чым ён.
— А хай паспрабуюць знайсці... Свет вялікі...
Да гэтай размовы хлопцы не вярталіся да канца калоніі. А калі развітваліся пры ад'ездзе Вадзіма, Андрэй яшчэ раз паўтарыў: «Дамоў не паеду...»
Пакуль Вадзім першыя дні быў дома — вырашыў адпачыць і на будоўлю ўладкоўвацца не хадзіў, — шмат чаго перадумаў... Сустрэчы з Антанінай Фёдараўнай і аднакласнікам Сяргеем Гарноськам, з якімі ён, як лічыў, няблага пагутарыў, падштурхнулі да ідэі спаткацца з маці Тані Касмылёвай і Веранікі Рагозінай. Пасля доўгага роздуму варыянт сустрэчы з Маргарытай Іосіфаўнай адпаў: па-першае, ён яе дрэнна ведаў — амаль не бачыўся, па-другое, аб чым яны гаварылі б? Пра канчатковы Танін лёс, да якога ён не меў ніякага дачынення?
А вось з Верай Іванаўнай, маці Веранікі, калі пачуў ад Антаніны Фёдараўны, што яна ў бальніцы, захацеў абавязкова сустрэцца. Адрас бальніцы ён даведаўся ад той жа Мірановіч.
Наведаць Веру Іванаўну Вадзім наважыўся праз дзень пасля сустрэчы з Сяргеем Гарноськам. Да гэтага перагаварыў са сваёй маці. Тая падтрымала задуму сына:
— З'ездзі, Вадзім, і для яе будзе нечаканасць, і ты ў нейкай меры скінеш цяжар з сэрца...
Цэхановіч ішоў па калідоры кардыялагічнага аддзялення бальніцы, якая стаяла непадалёк ад трамвайнага палатна. Трамваем ён даехаў да прыпынку «Кінатэатр «Зара», адтуль рукой падаць да бальніцы.
На посце яго затрымала медсястра ў белым халаце:
— Вы куды, малады чалавек?
— Мне патрэбна Вера Іванаўна Рагозіна. Скажыце, у якой яна палаце? — Вадзім нясмела паглядзеў на дзверы бліжэйшых палат.