— У пятнаццатай. Вунь там, у канцы калідора, — паказала медсястра і дадала: — Але патрэбна надзець халат. Вазьміце... — падала бялюткую апранаху.
Вадзім апрануў халат і пакрочыў у бок пятнаццатай палаты. Падышоў, нясмела пастукаўся. Адтуль пачулася ціхае: «Заходзьце».
Адчыніўшы дзверы, Цэхановіч убачыў, што пакой быў пусты і толькі злева ў куце на ложку заўважыў жанчыну: белы, як мел, твар, запаўшыя бляклыя вочы... I наогул, усё тут было белае — ад пасцелі да чалавека, у якім ён ледзь пазнаў Веру Іванаўну. Яе ён бачыў некалькі разоў: у школе, на сходах, і дома, калі заходзіў да Веранікі.
Вадзім павітаўся. Вера Іванаўна ўзняла галаву — на яе твары з'явілася нешта накшталт здзіўлення. Яна пазнала Вадзіма і адказала на прывітанне. Затым ціха прамовіла:
— Сядай, Вадзім, — паказала на табурэтку.
Ён сеў, перад гэтым аддаўшы кветкі Веры Іванаўне і паклаўшы на тумбачку апельсіны, якія купіла маці.
Вера Іванаўна прыўзнялася да пояса, накрыла коўдрай цяплей ногі, падклала пад плечы падушку, на якую, седзячы, апіралася.
— Як Ваша здароўе, Вера Іванаўна? — спытаў Вадзім, каб неяк завязаць гаворку і згладзіць няёмкасць.
— Дзякуй. Крыху лепш. Прыхапіла сэрца... Давялося легчы ў бальніцу. А ты калі вярнуўся? — спытала ў сваю чаргу Вера Іванаўна.
— Нядаўна. Тыдні два назад.
— Ну, расказвай... — Вера Іванаўна наважылася слухаць, уся была сама ўвага.
Цэхановіч апусціў галаву, маўчаў, не ведаў, што сказаць... Потым раптам глянуў у вочы хворай, з горыччу вымавіў:
— Прабачце, Вера Іванаўна, за ўсё... Расказваць мне асабліва няма чаго... Я вінаваты як перад Веранікай, так і перад вамі. I няма мне апраўдання...
— Вадзім, — захвалявалася Вера Іванаўна. — Цяпер нічога ужо не зменіш... Трэба неяк жыць... Табе зараз, пэўна, не лягчэй...
— Я шмат перадумаў за гэты час... Памылак сваіх паўтараць не збіраюся. Жыццё свае сам уладкую. Папрацую, скончу школу, буду паступаць... — Цэхановіч гаварыў шчыра, бо ў такой сітуацыі мог паводзіць сябе інакш толькі апошні падонак.
— Добра, калі так... — Вера Іванаўна паправіла падушку, заспакоілася. — А ці сніш ты, Вадзім, Вераніку? — раптам спытала, сама не чакаўшы гэтага. Пытанне неяк выскачыла самохаць. — Я дык часта...
— Сніў у калоніі... Ідзем мы з ёю разам, яна — на студыю, я — у секцыю. I раптам перабягае нам дарогу незвычайная істота, хутчэй за ўсё незямная: ні то чалавек, ні то звер. Вераніка так спалохалася, што кінулася мне на шыю, закрычаўшы: «Ой, яна з'есць мяне!» — Вадзім пасмялеў, увайшоў у ролю апавядальніка.
— А ты як успрыняў гэтую істоту? — загадкава спытала Вера Іванаўна.
— Я не збаяўся... Да таго ж, яна пачала мяне абдымаць. I мне нават стала прыемна...
— Дык гэта ж была тая істота — Таня Касмылёва, — Вера Іванаўна ўмомант засмуцілася, набегла сляза на вочы.
— I я здагадваўся... — Вадзім апусціў галаву.
- Пра лес яе ведаеш?
— Ведаю... Нядаўна быў з маці на могілках. Бачыў яе магілу... I доўга стаяў каля Веранікі...
— Ты быў у Веранікі?! — Вера Іванаўна заўсёды гаварыла пра дачку, як пра жывую. — А я ўжо думала, калі легла ў бальніцу, што ніхто яе не наведае, не прынясе свежых кветак...
— Не хвалюйцеся. Я думаю з некаторымі аднакласнікамі яшчэ схадзіць... — Вадзім падбадзёрваў Веру Іванаўну. — У мяне для іх сюрпрыз...
— Які?
— А я яшчэ ў калоніі задумаў, пачаў рабіць вянок з фольгі. 3 яе мы выраблялі ёлачную мішуру. Дома зараз дапрацоўваю... Занясем з аднакласнікамі Вераніцы... — Вадзім сказаў усю праўду. Сапраўды, незадоўга да выхаду з калоніі ён пачаў майстраваць гэты вянок...
...Апрануўшы свой шэры касцюм «хб» (а трэба сказаць, што такіх касцюмаў у зняволеных было тры: яшчэ і сіні — для заняткаў у класе, і карычневы — для спаткання з роднымі), Вадзім пакрочыў разам з усімі ў рабочую майстэрню. Ззаду, як заўсёды, ішоў начальник аддзялення Іван Шаўцоў.
— Што будзем сёння рабіць, чым займацца? — спытаў Вадзімаў сябар Андрэй Вярбіцкі.
— Кажуць, што разеткі-трайнікі скончыліся, больш не будзем іх збіраць, — прамовіў Вадзім, уваходзячы ў майстэрню.
Там усіх чакаў майстар Пятроўскі. Ён пахаджваў паміж верстакамі, нешта правяраў.
— Здаю вас, шызікі-фтызікі, Сцяпану Максімавічу, — з уласцівай іроніяй сказаў капітан Шаўцоў. — Я пайшоў...
— Вось вам новае заданне: сёння будзеце рабіць мішуру для навагодніх ёлак, — як толькі пакінуў майстэрню Шаўцоў, звярнуўся да хлопцаў Пятроўскі. — Думаю, не забыліся, як весяліліся ў школе пад ёлкай?
Што такое ёлачная мішура, хлопцы ведалі. Бліскучыя, серабрыстыя палоскі з фольгі кожны Новы год упрыгожвалі школьную ёлку. А вось як іх робяць — не ведалі. Аказалася, звычайна. Бралі серабрыстую фольгу і выразалі тыя палоскі, ігольчатыя, быццам елкі ў лесе.