Падумаць толькі: мне ты
не прысніўся, —
Іначай
як бы стацца так магло,
Што страх
набыў акрэсленыя рысы
І яву
спадзяванне набыло,
Што знойдзе чалавек, чаго шукае,
Пакуль,
пакутай моцная,
расце
І ў сэрцы прага роднасці людская
Не саступае месца
пустаце.
1977
* * *
Я люблю цябе...
а ты — не слухай!
Я люблю цябе...
а ты — не чуй!
Бэзам
ускіпела завіруха,
І пялёсткаў шчасця не лічу.
Ні адна
не ўваражыла кветка
Рук тваіх,
вачэй тваіх,
ні губ.
Ходзіць студзень
непадкупным
сведкам
Самае раскошнае
са згуб!
І шугае маем
завіруха,
І пялёсткаў шчасця
не лічу.
Я люблю цябе...
а ты — не слухай,
Я люблю цябе...
Быццам слоў такіх і не
існуе,
а ты — не чуй!
Быццам
і не сказаны былі...
Радасць гэта
нас перавяснуе
На спрагнелай радасцяў
зямлі.
Нездарма
шалее завіруха,
І пялёсткаў шчасця
не лічу!
Я люблю цябе...
а ты — не слухай,
Я люблю цябе...
а ты — не чуй!
1976
НЕ У РЫМ ВЯДУЦЬ ДАРОГІ
Так хораша
не можа доўга быць —
Недаўгавечна шчасце чалавечае.
Адказваць на каханне часта нечым,
Хоць ненатольна прагнецца любіць.
Так хораша не можа доўга быць.
Пакуль
адчужанасць не знае нас,
Пакуль
адно ў адно мы пераліты,
Пакуль
між трох мільярдаў на Зямлі ты
Адзіны мне,
і я ў цябе — адна.
Адчужанасць яшчэ не знае нас.
Не ў Рым дарогі ўсіх людзей вядуць,
А да вякамі снёнай узаемнасці.
Не бачыла, як ты масты свае масціў,
Ды помніла, што я цябе знайду.
Не ў Рым дарогі ўсіх людзей вядуць.
1976
* * *
Сказала: «Лепей саматой».
Не лепш.
Сказала: «Так прасцей».
Куды як проста!..
І хлеб, з табой не дзелены, —
Не хлеб.
І шлях —
Абраны быццам не па росту.
Гайдаў Сусвет.
Упёрлася ў куток.
Лячыў парыў.
Прыгорбіла натома.
Як ні рыхтуй сябе загодзь —
Ніхто
Не можа да самоты быць гатовы.
А вёрсты ўсе ўмяшчаюцца ў адну
Адлегласць —
На працягнутую руку.
Даверліва ўсміхнуцца.
Працягнуць.
І збаўлены ад адзіноты мукі.
Звычайны рух.
Магутней, і глыбей,
І справядлівей той касмічнай прорвы,
Якая
Адрачэннем ад цябе
Лядзяна зеўрае;
«Не руш,
Не роўня».
Чым далей ад паверхні мы зямлі,
Тым даступней нам яе глыбіні.
Імя тваё мне
Не перабаліць.
Ніколі.
Знаю.
Быў і ёсць.
Любімы.
1978
ВАСІЛЁК
Само лета ў імені тваім,
Само лета.
Цэлы лёс наш аказаўся ім
Абагрэты.
А высокай радасці куток
Не абжыты...
Ходзіць хваляй, чыстай і крутой,
Поле жыта.
Расхінуцца раптам каласы —
Проста ў вочы
Таямніцай смутку і красы —
Васілёчак...
Столькі лета ў імені тваім!
1977
* * *
Панянькавала за свой век нямала
Мар, і памкненняў, і жаданняў я,
А заклінаю так, як заклінала:
Хай беражэ цябе любоў мая.
Заступіць хай усе шляхі-дарогі
Любой нягодзе і любой слаце,
Каб, як хваробы, роспачнай знямогі
Ніколі не спазнаў твой доўгі дзень.
Якім ты ёсць і стаць якім гатовы, —
Хай светлай будзе лёсу каляя! —
Ад злой няўдачы, ад ліхой намовы
Хай беражэ цябе любоў мая.
За сэнс высокі, што жыццё займела,
За мой
вясёлкаю замкнёны круг,
Дажджынкай шызай ці сняжынкай белай
Я прыпаду к табе і паўтару: