Павінна быць шчаслівай я:
Ты поруч...
1976
* * *
...Трапечаш між людзьмі —
Ліст у лістве густой.
Расіначку садзьмі —
І ліст ужо не той.
І ўжо інакшы свет,
Інакшы ў часу твар.
Пакуль ты у лістве,
І ты —
яна, ліства.
У слотнае радні
І ўлік свой, і правы.
...Чуць, як лістком адным
Балюча
куст жывы...
1976
ЛЯСНЫ МУРАШ
З чарнічніку галінкі ўпаў
На стол кухонны,
Імкліва бегчы рынуўся —
Куды?!
Разгублена замёр на міг на месцы,
Памкнуўся ў бок адзін,
Пасля ў другі
І завадзіў вусамі ашалела:
Што гэта сталася?
Куды прапаў
Густы, разнамаіты дух лясны,
Дзе з мноства пахаў
Найрадней і ўтульней
Жывіцы пах,
Пах мурашовых сцежак —
Каб родны дом свой не згубіць,
Вярнуцца
Каб да заходу сонца да сваіх? —
Такой пустое,
Прэснае дарогі
Мураш не помніў на сваім вяку...
Вялікі, рыжы і
Бездапаможны,
Ён мітусіўся на стале кухонным,
Пакуль навобзем з канта не сарваўся,
І знік
У цёмнай шчыліне ў падлозе.
А сонца ўжо на захадзе было,
І дзесьці ў мурашовай пірамідзе
Завершвалі свой дзень гаспадары;
Спяшайцеся ў пару сваю дадому!
Хто вас,
На ноч
Ці назаўжды спазнелых,
Палічыць і прыпомніць сярод тысяч
Такіх
Банальна рыжых
Мурашоў?!
...Сярод цямноты
Летняе начы
Прынесены з чарніцамі мураш
Са шчыліны ў падлозе сумна выпаўз
І запытаў,
І ўсё мяне дапытваў;
— Ты не мураш?
Ты чалавек?
Ты мудры?
Ты ўмееш і лічыць,
І помніць здольны,
Бо страт было ў цябе —
Не мурашовых?..
Чаму ж дагэтуль ты не навучыўся
І што ж цябе тады ўжо і навучыць
Такім, як сам —
Кажнюткім! —
Даражыць,
Скажы?..
І цяжка варушыў вусамі...
1976
* * *
Здаецца ж, і лес наш не цёмны,
І час не глухі наш, не позні, —
Канае самотнае рэха:
Гукаем,
Ці чуем адказ?
Блукаем.
І зноў спадзяемся.
Ігліцаю коле туга,
Каб нам у ваколле ўзірацца
Напружаней і пільней.
Часцей пераходзяць дарогу
І зорка, і рыбіна, й звер,
Каб мы адшукалі нарэшце
Сябе —
Чалавека.
1976
* * *
Адна...
Яна яшчэ здалёк відна:
На выгарбку, вятрам усім адкрытым,
Стаіць сухая, чорная сасна,
Як даўкі сімвал тлену і нябыту.
Ні дрэўца, ані кусціка —
Вакол
Крыжы ды цёмны камень надмагілля.
Ды сухастоіна, нібы дракон
З вычварна пакручастым мёртвым крыллем...
Так давялося на вяку сасне
Быць сведкай толькі гора ды няшчасця,
Што сіл няма ўжо ні зазелянець
Хоць голькаю адной,
Ні ўпасці.
1977
СКАРГА ДЗІКАЙ ЯБЛЫНІ
Я ў сад хачу!
У той прасторны сад,
Дзе вішанна, і яблычна, і грушна, —
Мне тут, на ўзмежку вольным гэтым,
Душна.
Мне млосна ад прасторы навакол,
Між быльнягу учэпістага стыну:
Там,
Блізкай дзе няма душы, —
Пустыня.
Я ў сад хачу!
Я клопату хачу!
Бязглузда ж усыпаць пладамі вецце,
Каб іх стаптаў,
Каб змарнаваў іх
Вецер.
Я ў сад хачу!
1977
ЗАБЫЦЬ СЯБЕ
Забыць сябе...
...Паглянь, як спадарожнік —
Малюсенькая зорачка
рухомая
Між плоймы ўяўна нерухомых зор, —
Як пругка,
Як упэўнена
ён торыць
Свой мэтаносны шлях!
Адолена
зямное прыцяжэнне!
...Забыць сябе.
Забыць недасканаласць
Уласную,
І тленнасць, і мінанне, —
Забыць сябе!
Пераадолець!
Вырвацца!
Як спадарожнік
На высозную арбіту,
Каб зоры —
поруч,
Вечнасць —
твар у твар!
...Зямное,
Як ты ўелася ў зямнога
І як
таленавіта
Умееш ты
прыкідвацца
Нябесным!..
Адолена?
Кім?
Дзе?
Калі?
Не мной.
Пакуль не мной.
Яшчэ не мной...
Забыць сябе!..