Бярвеньне дарэшты на дошкі зьвялі, —
Як шчыльна пілоўку у штабелі сьцелюць!
Ля пільні ад хвояў кара да зямлі
Прыстала жыўцом, як да новага цела.
Па звычцы чакаюць бярвеньне дзядзькі:
Працоўныя рукі — нястомныя служкі.
І ляды вядуць, як заўжды, напрасткі —
Да пільні, да гвалту, да дошак, да стружкі.
СТАЛЁВАЯ РЫБА
Рыба губляе луску —
Сталь дамагаецца цела.
Па мэталёвым пяску
Рыба зьнямогла ляцела.
Чуеш — як скрыгат расьце,
Воды стаўбурацца ў гудзе?
Безьліч сьмяротных асьцей
Рэчцы патрапілі ў грудзі.
Бачыш — хвалюецца сталь,
Срэбныя воды ўскіпаюць?
Чайка і хлопчык-вудаль
Марна ратунку гукаюць.
На мэталёвым пяску
Сьлед пісягом застаецца.
Рыба, згубіўшы луску,
Блешняй сама абярнецца.
ТРАСКА
У кансэроўцы зварухнулася траска.
І плаўнікі запрацавалі, што вінты.
У плаўнях морквы і лаўровага ліста
Яна ўсплывала са статычнае вады.
Марудзіць час... лятуць вякі...
Траска ўсплывае — новы мацярык.
Ня ведаюць спакою маракі.
Лунае акіянам рыбін крык.
МЯНТУЗ
У сонных водах рэчкі Гайна
Жыцьцё віруе разнастайна.
Міфалягічныя істоты
Мянтуз пакінуў без работы.
Як вадзянік, людзей пужае,
Лятае ноччу на кажане.
Сарвецца — плёх — буйныя хвалі
На строме рэчку абганялі.
А рыбакам замест улову
Заблытаў лёскі адмыслова.
Гучней за музыку «Дып папал»
Раўлі гурбою — ну і д’ябал!
* * *
Па палянцы na далінцы
скачуць конікі-наддзьвінцы
ускрай балоцца i вады ля
як жаўнеры маладыя
Скачуць конікі бяз стомы
абмінаюць гай знаёмы
дзьве дарогі стаў для быдла
плот стары сьлед матацыкла
Усё нясецца міма міма
краскі роднага кіліма
пчолы птушкі котка Кася
што ўслед ім пагналася
Залатыя сонца промні
як прадукт каменяломні
За палянкай за далінкай
шлях закрэсьлены галінкай
НАД ПОЛАЦКАМ
Незаўважна ляціць над Полацкам
Невядомы аб’ект паветраны,
Не санлівай у калюгах ваколіцай,
А над самым цэнтрам – ў бок Ветрына.
І ня бачаць яго густабровыя
Вэтэраны – народ без гадзіньнікаў.
Нат’ радары ня ловяць вайсковыя,
Што пад Полацкам сочаць пільненька.
Над Сафійкі крыжамі саборнымі,
Над часоваю дзьвінскаю прыстаньню
Незаўважаная, непакорлівая
Павуцінка ляціць серабрыстая.
АДПАЧЫНАК ЗА ГАДЗІНУ ДА ЗЬМЯРКАНЬНЯ
На валунах адпачываюць кірлі:
Яны ляталі ў сьвет далёкі,
Стаміліся па францыях галёкаць,
Стаяць на валунах, як стодкі.
Крыху далей заўважны сьвірны.
Увечары дымок салодкі
(У вёсцы свой заменнік «водкі»)
Уздымаецца ад сьвірнаў мірны.
Сялянаў не цікавяць кірлі —
Ну ёсць, дык ёсьць — карысці зь іх ніякай,
Іх не чапаюць — і за тое дзякуй.
Здаецца навакол ніколі не было салдата.
Ужо сабрана сена ў сьцірты.
Жыцьцё й праца — тут нібы блізьняты,
Прыемна, ціхамірна пахне мята...
Відарыс гэты бельлю напаўсьцёрты,
Ён вокам невыразна ўзяты.
ЧОРНЫЯ ПТУШКІ
Чорныя птушкі фарбуюць нябёсы
Ў жудасны колер.
Голае поле. Дарога. Калёсы.
Вецер у коле.
Чорныя птушкі фарбуюць нябёсы...