Які адмовіў кампраміс.
Дзе каліва знайсьці мікстуры
Ад немачы тваёй, Уліс?
А імітатараў хапае,
Што генэралаў, што салдат,
Вакол віна і караваю,
Вакол улады і пасад.
ТАБЕ
Я - ахвяра твайго гіпнатычнага сну,
Твае жахі цікуюць за мной.
Дыягенам пабачыў прыблуду-вайну,
Крылы мёртва вісяць за сьпіной.
Я раблю толькі тое, што мушу рабіць,
Раўнавага — як прывід вясны.
Гіпнатычна казаць, гіпнатычна любіць,
Адчуваць чарназём баразны.
Два жаданьні — адно мне прымусам дано,
Не пазбыцца яго аніяк.
У кілішках статычна чакае віно —
Ці адбудзецца змоўніцкі знак.
Я ахвяра — і споведзь мая, як пчала,
Абавязак і праца — штодзень.
Гіпнатычная хваля мяне ўзьняла,
Як бярно, як мэталь, як камень.
* * *
Твой сум, як чайка на Дзьвіне,
Гайдаецца між пляшак ад “чарніла”.
Прыгрэе сонца, дождж затым ліне,
Праявіцца колазвароту сіла.
Нічога не залежыць ад цябе,
Адно – твае уласныя памкненьні.
Ты – прысак у чужынскай варажбе,
Ты – на нішчымным ворыве каменьні.
Адмовіцца ад крылаў, скласьці ў стос,
Тлумачыць слабасьць словам красамоўным,
Згадаўшы пра нязьменны кропляў лёс,
Якім вяртацца на зямлю ўсё роўна.
РАЗЬВІТАНЬНЕ З ТАНТАЛАМ
Дзе вуліцы, дзе сьнег даюць па картках,
Ніводнай страказы, ні мятліка, ні пчолкі,
Адзіны слуп, зь яго
у бездань скокне месяц, —
Ўладаньне змрочнага Аіду.
Прыступак не відно — ідзеш
гарызантальна,
Ў паветры жахі сноў дзіцячых
Лятуць усьлед —
паветраныя шарыкі на нітцы.
Хачу сказаць: — Бывай, Тантал!
Аід не гаспадар — ён Пан і Бог,
Ён сустракае кожнага абдымкам,
Ягоная гасьціннасьць — хітрыкі пракуды,
Дзіця — якому безьліч год.
І ты, ахвяра ўласнага нахабства,
Вар’ятам аглядаеш сьвет фантомаў,
Зьняверлівы ва ўсім, ва ўсіх, —
Бывай, Тантал!
Зярнятка кволае — адзіны апанэнт Аіда,
Для навуковых спрэчак вільгаці хапае.
Дарэмна шкадаваць цябе, Тантал,
Ты сам сабе – узнагарода і вырок,
Твой лёс, як лябірынты Мінатаўра,
Ты заблукаў, ты схлусіў сам сабе.
Вада зьнікае — рэха вадаспадаў цьвеліць:
Бывай, Тантал!
Бывай, ні шкадаваньня, ні трымценьня,
Учынкі засталіся за плячыма,
Цяпер маё жыцьцё крынічкаю струменіць,
Кудысь бяжыць, сьпяшаецца ўпарта,
Ніхто ня ведае куды.
Ты назіраеш з хіжасьцю вар’ята,
Ня верыш іншаму зыходу
(Падман Аіда?), бо вакол фантомы,
І толькі голас мой сапраўдны:
Бывай, Тантал!
ПАТРЭБА ВЯРТАНЬНЯ
чарада слоў
драбніцы стракатых падзей
мэтамарфозы быцьця
навонкі
і толькі ў сярэдзіне
разважлівасьць валуна
і акамянелыя адбіткі
хваляў
таму ў сярэдзіне
тваё жытло
сьпічастыя вежы
каляровыя аканіцы
заможныя дзябёлыя
брамы
выпадкова не патрапіш
на вулкі гэтага места
яго няма — пакуль ты
ня ўявіш яго сам
будзеш кружляць
на зорным небе
будзеш клыгаць
як прывід-вандроўнік
пакуль не адчуеш
патрэбы вяртаньня
як алоўкі
што пакідаюць сьлед
зьнікаюць людзі
паломніцтва ў нікуды
крэсьленьне па крэсьленьні