Pewnym ruchem wziął ze stolika igłę do robienia zastrzyków i wsunął ją do otworu w lśniącym metalu. Zamek nie był wcale tak skomplikowany, jak mogło wydawać się laikowi. Sprawnie podważył zapadkę, drugą igłą zablokował system alarmowy – gówno nie system, zwykły dzwonek z baterią, dwoma drutami i klamką w charakterze przerywacza – przesunął zasuwkę i lekko pchnął drzwi. Odskoczyły bez najmniejszego zgrzytu, a on ciągle uśmiechając się, przekroczył próg i zamknął je za sobą.
Wyłączył wzorzec ślusarza – jego odruchy mogły mu przeszkadzać – i mijając windy, ruszył w dół schodami. Musiał trafić na schody przeciwpożarowe, bo nigdzie nie było okien. Powoli zszedł dwa piętra, nie napotykając żadnego człowieka. Dopiero potem, na niższym podeście, zauważył stojącego tyłem mężczyznę, który palił papierosa. Tamten odwrócił się na odgłos kroków.
– To pan – wyglądał na przestraszonego. – Ja… ja naprawdę wyszedłem tylko na chwilę.
Zgasił papierosa o własny obcas.
– Drobiazg. – Fargo nie wiedział, jak się zachować.
– Doktor Herreira pana poszukuje – rozbiegane oczy tamtego świadczyły, że został przyłapany na czymś zabronionym.
– Gdzie jest?
– Nie wiem… Chyba niżej, w pokoju strażników.
Fargo skinął głową.
– Mam tutaj jeszcze coś do załatwienia – wszedł do identycznego jak na górze korytarza. Wzmianka o strażnikach sprawiła, że przemierzał go szybkimi krokami, mijając nieliczne osoby w białych kitlach. Drgnął, kiedy jedna z nich, wysoka kobieta o niezwykle jasnych włosach, zatrzymała go ruchem ręki.
– O, jest pan nareszcie – uśmiechnęła się zimno. – Jak poszło?
– Dobrze…
– W porządku. Mamy nowych studentów, a ten idiota zaprowadził ich wprost do sali C – wskazała palcem drzwi na końcu korytarza.
– Studentów? – udał zdziwienie.
– Praktykanci z miejscowej uczelni, cholera by ich wzięła. – Kobieta potrząsnęła głową. – Zawsze mówiłam, żeby odkupić cały szpital, a nie tylko jedno piętro. Tu ciągle ktoś węszy – zagryzła wargi. – Niech pan idzie za nimi i powstrzyma profesora, bo gotów powiedzieć zdanie za dużo.
– Dostałem informację, że szuka mnie doktor Herreira. Widziała go pani?
Blondynka roześmiała się cicho.
– Uwielbiam pańskie żarty, ale w tej chwili naprawdę mam na głowie poważne sprawy.
Fargo dopiero teraz zauważył na jej kitlu plakietkę z napisem: Dr Herreira - psychiatra.
– Proszę dopilnować profesora – powtórzyła. – Muszę jeszcze zejść do strażników.
Fargo niepewnie skinął głową i ruszył w przeciwną stronę. Wchodząc do sali C, ciągle zastanawiał się, w jaki sposób opuścić budynek szpitala. W środku jego uwagę przykuł rząd łóżek z nieruchomymi ludźmi podłączonymi do skomplikowanej aparatury medycznej. Otoczony grupką studentów profesor kontynuował swoją wypowiedź:
– Tak, utrzymanie tego wydziału kosztuje majątek, ale badanie tych przypadków należy do najciekawszej części naszej pracy.
– Czy to jest śpiączka? – spytała jedna ze studentek.
– Mówiłem już, że stan tych pacjentów z prawdziwą śpiączką ma niewiele wspólnego. Zaraz to wyjaśnię. Weźmy na przykład ostatni przypadek. Młody mężczyzna, którego nazwiska nie znamy, znaleziono bowiem przy nim tylko tę kartę kredytową… – Podniósł ze stolika plastikowy prostokąt.
Fargo nie dosłyszał końca tego zdania.
Czując ogarniające go podniecenie podszedł bliżej, zaglądając przez plecy stojących. Tak! W łóżku pod ścianą leżało jego własne ciało. Dłuższe włosy, zarost… Ale nie mógł mieć żadnych wątpliwości. Opanował się, przygotowując swój umysł do skoku.
– Czy oni nie mają żadnych szans na odzyskanie świadomości? – spytała ta sama co poprzednio studentka.
W tym samym momencie Fargo „wstrzelił” się do własnego mózgu.
– Niestety, koleżanko, przy współczesnym stanie wiedzy nie jesteśmy w stanie im pomóc – słowa profesora słyszał, będąc już we własnym ciele. – Ten młody człowiek będzie tu leżał aż do chwili biologicznej śmierci.
– Myli się pan. – Fargo otworzył oczy i usiadł, z trudem pokonując bezwład zdrętwiałych mięśni. – Nie będę tu leżał ani chwili dłużej.
– Boże! – Profesor zakrztusił się gwałtownie, podtrzymując mdlejącą studentkę.
– Jestem inspektorem sanitarnym. – Fargo odebrał swoją kartę kredytową i owinięty w prześcieradło zwlókł się z łóżka. – Udawałem chorego, żeby sprawdzić kwalifikacje personelu. Muszę przyznać, że obsługa w tym szpitalu pozostawia wiele do życzenia.
Profesor stanowił żywy dowód, że potoczny zwrot o kimś, komu oczy wychodzą z orbit, wcale nie jest przesadzony. Zbici w grupkę studenci nie byli w stanie nie tylko się ruszyć, ale nawet drgnąć czy głębiej odetchnąć.
Nie czekając, aż minie szok, Fargo wybiegł z sali. Kilka osób na korytarzu zwróciło głowy w jego stronę, ale ich spojrzenia wyrażały tylko zdziwienie – chwilowo nie stanowili zagrożenia. Ocierając się plecami o ścianę, dotarł do drzwi windy i przycisnął guzik wzywający kabinę. Uspokajał właśnie zbyt szybki oddech, kiedy rozległ się natrętny dźwięk alarmowych dzwonków. Natychmiast zrozumiał swój błąd: w chwili kiedy „wstrzelił” się do własnego ciała, uwolniona została świadomość telepaty. To on wszczął alarm. Chryste! Zaraz tu będą. Złapią go i… Zdezorientowany, rozglądał się wokół. Musi uciekać… Strach, który przytłumiła poprzednio radość z odnalezienia własnego ciała, odezwał się ze zdwojoną siłą. Uciekać! Miał ochotę wyć i walić pięściami w chromową powierzchnię przed sobą. Zaraz, a jeśli w windzie będą pasażerowie, co wtedy robić? Boże, co robić?! Przerażony przeszukiwał zawartość swojej pamięci, łudząc się, że znajdzie tam psychikę jakiegoś złodzieja czy choćby policjanta. Jest! Odnalazł wzorzec instruktora z ośrodka szkolenia wojsk powietrznodesantowych. Chciał krzyczeć z radości, kiedy aktywował wzorzec komandosa. Już po chwili poczuł, jak uspokajają się jego rozedrgane nerwy. Gdy drzwi windy wreszcie się rozsunęły, był już zupełnie opanowany. W środku stało dwóch rosłych sanitariuszy i ofiara wypadku przywiązana do noszy.
– Pożar! – krzyknął Fargo, wyciągając rękę. – Ratujcie chorych!
Dźwięk alarmowych dzwonków i widok półnagiego człowieka przyspieszył reakcję noszowych. Wypadli na zewnątrz. Zanim zdołali się zorientować, Fargo był w kabinie. Przycisnął guzik pierwszego piętra. Chory, w normalnym jeszcze ubraniu, patrzył na niego z rosnącym strachem. Ledwie winda ruszyła w dół, Fargo zaczął ściągać z niego marynarkę, a potem koszulę.
– Panie! Co pan?! – Ranny próbował protestować. – Co pan robisz?
– Zamknij się – Fargo zakładał jego rzeczy – bo cię zawiozę do prosektorium.
– Ale gdzie jest mój lekarz?! Kim pan w ogóle jesteś? Jezusie! – wrzasnął podczas ściągania spodni. – Mam złamaną nogę! Ratunku!
– Jestem twoim największym koszmarem. A teraz, drogi panie połamaniec, stulisz pan pysk albo pobawimy się skalpelem. – Szybko ubierał się w trochę za duży na niego garnitur. – Człowieku, nawet nie masz pojęcia, gdzie się dostałeś! – troskliwie okrył trzęsącą się ofiarę wypadku prześcieradłem. – To naprawdę straszne miejsce.