…stuknęłam? – dokończyła Terry. – Nie. Przykro mi, że muszę cię rozczarować. Chcesz jeszcze coś wiedzieć?
Prawdę mówiąc, tak. Zaginął mój wuj, Fred.
Jego też nie stuknęłam – zapewniła mnie Terry.
Wcale tak nie myślałam – uspokoiłam ją. – Ale nigdy nie zawadzi spytać.
Terry zerknęła na zagarek.
Muszę złożyć kondolencje i lecieć. Mam jeszcze dwa pogrzeby. U Mosera i na drugim końcu miasta. Rany, widzę, że interesy Vita kwitną. Terry wzruszyła ramionami.
Ludzie umierają. Fakt.
Jej wzrok powędrował ponad moim ramieniem.
No, no – rzuciła. – Popatrz, kto tu jest.
Odwróciłam się, by sprawdzić, czyj to widok przyprawił jej głos o koci pomruk, i nie byłam specjalnie zdziwiona. Oczywiście Morelli.
Objął mnie gestem posiadacza i uśmiechnął się do Terry.
Jak leci?
Nie narzekam – odparła.
Morelli zerknął na trumnę w głębi sali.
Znałaś Marthę?
Pewnie. Dość długo. Morelli znów się uśmiechnął.
Chyba pójdę poszukać babki – wtrąciłam. Morelli objął mnie jeszcze mocniej.
Jeszcze nie. Chcę z tobą pogadać. – Skinął Terry głową. – Wybaczysz nam?
I tak muszę lecieć – oświadczyła Terry. Posłała Joe-mu pocałunek i udała się na poszukiwanie Deeterów. Joe pociągnął mnie do holu.
Okazałeś jej mnóstwo sympatii – zauważyłam, starając się za wszelką cenę nie mrużyć oczu i nie zgrzytać zębami.
Mamy dużo wspólnego – bronił się Morelli. – Oboje pracujemy w tej samej branży.
Hm.
Wiesz, urocza jesteś, kiedy stajesz się zazdrosna.
Nie staję się zazdrosna.
Kłamczucha.
Teraz zmrużyłam oczy, ale w duchu uważałam, że byłoby miło, gdyby mnie pocałował.
Chciałeś coś ze mną przedyskutować?
Tak. Chcę wiedzieć, co, u diabła, dziś zaszło? Naprawdę dołożyłaś biednemu Briggsowi?
Nie! Spadł ze schodów.
O rany – rzekł Morelli.
Naprawdę!
Kotku, ja mam w to uwierzyć?
Są świadkowie.
Morelli starał się zachować powagę, ale dostrzegłam, jak drgają mu kąciki ust.
Costanza powiedział, że próbowałaś odstrzelić zamek, a kiedy ci się nie udało, złapałaś za siekierę.
Kłamstwo… To była łyżka do opon.
Chryste – skomentował Morelli. – Masz miesiączkę? Zacisnęłam usta.
Założył mi za ucho kosmyk włosów i przesunął kciukiem po moim policzku.
Chyba sprawdzę to jutro.
Tak?
Nietrudno upolować kobietę na weselu – wyjaśnił. Pomyślałam o łyżce do opon. Z ogromną satysfakcją walnęłabym go tym drągiem w łeb.
Dlatego mnie zaprosiłeś?
Morelli uśmiechnął się szeroko.
Tak. Zdecydowanie zasłużył, żeby dołożyć mu żelastwem. A potem bym go pocałowała. Przesunęła dłonią po piersi, następnie po jego płaskim i twardym brzuchu, wreszcie po jego uroczym i twardym…
Przy moim boku zmaterializowała się nagle babka.
Jak miło cię widzieć – zwróciła się do Morellego. -Co oznacza, mam nadzieję, że znów zaczniesz skupiać uwagę na mojej wnuczce. Zrobiło się nudno, gdy zniknąłeś ze sceny.
Złamała mi serce – wyznał Morelli. Babka potrząsnęła głową.
Nie wie, jak bardzo.
Morelli wyglądał na zadowolonego.
No, mogę iść – oświadczyła babka. – Nie ma tu co oglądać. Przyśrubowali wieko. Poza tym o dziewiątej leci w telewizji film z Jackiem Chanem, nie chcę go stracić. Ejaaa! – zawołała, markując cios kung-fu. – Mógłbyś przyjść i pooglądać z nami – zwróciła się do Morellego. -Zostało też trochę placka z obiadu.
Kusząca propozycja – wyznał Morelli. – Ale wpadnę innym razem. Mam robotę wieczorem. Muszę zwolnić kogoś na czujce.
Mokrego nie było nigdzie widać, kiedy wyszłyśmy z domu pogrzebowego. Może był to najlepszy sposób, by pozbyć się tego natręta – po prostu go nakarmić. Odwiozłam babkę i pojechałam do domu. Okrążyłam parking, by się upewnić, że nie czeka na mnie Ramirez.
Rex biegał w swoim kółku, kiedy weszłam do mieszkania. Zatrzymał się i zastrzygł na mnie wąsami, gdy zapaliłam światło.
Jedzenie! – Pokazałam mu brązową torbę, którą przynosiłam nieodmiennie z kolacji u rodziców. – Resztki jagnięciny, tłuczone ziemniaki, warzywa, słoik ćwikły, dwa banany, kawałek szynki krojonej, pół bochenka chleba i szarlotka.
Odłamałam kawałek ciasta i rzuciłam mu na miseczkę. Omal nie spadł z koła.
Sama miałam ochotę na szarlotkę, ale pomyślałam o sukience, więc zadowoliłam się tylko bananem. Nadal jednak byłam głodna, zrobiłam więc sobie pół kanapki z szynką. Po kanapce skubnęłam jagnięciny. Wreszcie poddałam się i zjadłam szarlotkę. Postanowiłam, że rano wstanę i pobiegam. Może. Nie! Zdecydowanie tak! Okay, wiedziałam, jak to załatwić. Trzeba zadzownić do Komandosa i spytać, czy nie pobiegałby ze mną. Przyszedłby jutro z samego rana i dopilnował mnie.
No? – odezwał się do słuchawki gardłowym głosem. Uświadomiłam sobie, że jest późno i że pewnie go obudziłam.
Tu Stephanie. Przepraszam, że dzwonię tak późno. Odetchnął przeciągle.
Nie ma problemu. Jak ostatnim razem dzwoniłaś o takiej porze, byłaś naga i przytroczona łańcuchem do karnisza przy prysznicu. Mam nadzieję, że i tym razem mnie nie rozczarujesz.
Ledwie go znałam, kiedy to się wydarzyło. Zaczęliśmy właśnie razem pracować. Włamał się do mojego mieszkania i uwolnił mnie z kliniczną precyzją i skutecznością. Choć podejrzewam, że teraz zachowałby się inaczej. Myśl o tym, że zastałby mnie nagą i skutą łańcuchem, wywołała gorący rumieniec na mojej twarzy.
Przykro mi – powiedziałam. – Taki telefon dostaje się raz w życiu. Chodzi o ćwiczenia. No wiesz, przyda mi się trochę ruchu.
Teraz?
Nie! Rano. Chcę pobiegać i szukam partnera.
Nie szukasz partnera – skorygował Komandos. -Szukasz oprawcy. Nienawidzisz biegania. Martwisz się pewnie, że nie wleziesz w tę czarną sukienkę. Co zjadłaś? Kawał ciasta? Baton czekoladowy?
Wszystko – odparłam. – Właśnie zjadłam wszystko.
Potrzebujesz samodyscypliny, dziecinko. O rany, święte słowa.
No to będziesz ze mną biegał czy nie?
Pod jednym warunkiem – jeśli myślisz poważnie o powrocie do formy.
Myślę.
Jesteś okropną kłamczuchą – oświadczył. – Ale ponieważ nie chcę mieć za partnera otyłego kurczaka, będę u ciebie o szóstej.
Nie jestem kurczakiem! – krzyknęłam, ale zdążył już odłożyć słuchawkę. Cholera.
Nastawiłam budzik na piątą trzydzieści, ale obudziłam się o piątej i ubrałam w ciągu piętnastu minut. Już nie myślałam z takim entuzjazmem o bieganiu. I nie dlatego chciałam być przed czasem, by sprawić przyjemność Komandosowi. Bałam się, że zaśpię i wciągnę go do łóżka, kiedy włamie się do mnie, żeby mnie zbudzić.
Co bym wtedy powiedziała Joemu? Mieliśmy taką niepisaną umowę. Tyle że żadne z nas nie wiedziało, czego ona właściwie dotyczy. Może zresztą nie było żadnej umowy. Prawdę mówiąc, bardziej chodziło o negocjacje dotyczące jej warunków.
Poza tym nie zamierzałam robić niczego z Komandosem, ponieważ zaangażowanie w tym przypadku okazałoby się równoznaczne ze skokiem bez spadochronu. Byłam chwilowo złakniona seksu, ale nie głupsza niż zwykle.
Na śniadanie zjadłam kanapkę i resztkę szarlotki. Przeciągnęłam się parę razy. Poskubałam brwi. Zmieniłam szorty na dres. I o szóstej byłam już w holu, obserwując, jak Komandos wjeżdża na parking.
Jezu – rzekł na mój widok. – Chyba naprawdę chcesz biegać. Nie spodziewałem się, że będziesz o tej godzinie na nogach. Ostatnim razem musiałem wyciągać cię z łóżka siłą.
Byłam w dresie, a myślałam, że odmrożę sobie tyłek, i zastanawiałam się, gdzie, do cholery, jest słońce. Komandos włożył podkoszulek bez rękawów, które sam obciął, i absolutnie nie wyglądał na zmarzniętego. Zrobił kilka przysiadów, rozgrzał sobie kark i zaczął biegać w miejscu.
Gotowa? – spytał.
Półtora kilometra dalej stanęłam i zgięłam się wpół, próbując złapać trochę powietrza. Koszulka była przesiąknięta potem, włosy lepiły mi się do czoła.
Poczekaj minutę – poprosiłam. – Muszę się wyrzygać. Jezu, naprawdę nie jestem w formie.
Cholera, może nie powinnam jeść tej szynki i szarlotki.
Nie będziesz rzygać – oświadczył z naciskiem Komandos. – Biegnij dalej.
Nie mogę biec dalej.
Zrób jeszcze pół kilometra. Powlokłam się za nim.
Rany, naprawdę jestem bez formy – powtórzyłam. Chyba bieganie co trzy miesiące nie może zapewnić człowiekowi maksimum sprawności.
Jeszcze dwie minuty – zapewnił Komandos. – Dasz radę.
Chyba naprawdę będę rzygać.
Nie będziesz rzygać – powtórzył stanowczo. – Jeszcze minuta.