– No tak, wiem. Ciebie zawsze intrygowała mała, bezradna i niezręczna Camilla. Czy… sądzisz, że ona jest tobą zainteresowana?
Potrząsnął głową.
– W jej otoczeniu są godniejsi uwagi.
– Tak, niestety.
W eleganckim biurze ponownie zapadła cisza. Odetchnął z ulgą. Przez chwilę myślał, że Martha słyszała o jego drugim spotkaniu z Camillą, tym w garderobie. To było znacznie gorsze. Oblał go zimny pot, kiedy pomyślał, że ryzykował wtedy wyrok. Dziewczyna miała dopiero dwanaście – trzynaście lat, a on był prawie dorosły. Był wdzięczny temu, kto akurat wtedy zawołał – bo wiedział, że ani Camilla, ani on sam nie poprzestaliby na dziecinnych pieszczotach.
Dzwonek telefonu przerwał jego myśli. Martha przeprosiła, a kiedy skończyła rozmowę i odłożyła słuchawkę, popatrzył na nią uważnie.
– Martho – zaczął łagodnie. – Czy jest coś, co chciałabyś mi wyznać?
Spojrzała na niego, niby nie rozumiejąc, lecz nie dał się zwieść.
– Coś, co powinnaś mi była powiedzieć wiele, wiele lat temu.
Na jej policzki wystąpił silny rumieniec. Chłopak mówił dalej:
– Camilla nie jest głupia. Ja też nie.
– Czy ona mówiła, że…?
– Nie dosłownie. Ona nie wie, kim jestem, Martho. Czy ty się mnie wstydziłaś?
Spuściła oczy. Kąciki jej ust drżały. Na wpół oślepiona łzami, zaczęła szukać po omacku chusteczki.
– Nie miałam wyboru.
– Rozumiem. Ale potem? Czy nigdy nie żałowałaś?
Wytarła nos, a jej głos brzmiał niewyraźnie, stłumiony przez chusteczkę.
– Adopcji nie można wycofać, wiesz o tym.
– Nawet po śmierci rodziców zastępczych?
– Nie zniosłabym tego, gdybyś się mnie później wstydził. Musisz pamiętać, że jestem bardzo prostą kobietą.
Czekał w milczeniu, gdy wycierała łzy. Potem spytał:
– To ty mi pomogłaś, prawda? Często się zastanawiałem, kto mnie wtedy polecił.
Skinęła głową.
– Tak bardzo pragnęłam, abyś nie miał kłopotów finansowych. Chciałam, abyś miał wielkie możliwości, mimo że twój tchórzliwy brat przyrodni targnął się na twoje życie i w znacznym stopniu cię okaleczył.
Spuścił głowę i słuchał w milczeniu.
Martha mówiła szybko, niewyraźnym głosem.
– Pytasz, czy nie żałowałam? Tysiąc razy każdego dnia. Widziałam, jak rosłeś. I taka byłam z ciebie dumna, z tego, że jesteś taki zdolny i inteligentny. A teraz mam dodatkowy powód do dumy. Ci, dla których pracujesz, są z ciebie bardzo zadowoleni. Wiesz, zawsze kiedy mogłam ci pomóc, byłam szczęśliwa. Tak jak wczoraj z Camillą. Zrobiłam wszystko, co mogłam, ponieważ to ty mnie o to poprosiłeś.
Przesunął wolno swoją rękę w stronę Marthy. Kiedy jego silne palce dotknęły jej palców, pochwyciła je kurczowo. Usłyszał, jak usiłując zapanować nad sobą zdusiła szloch.
Kiedy się uspokoiła, spytała cicho:
– Czy nie chciałbyś przeprowadzić się do mnie? Mam dosyć miejsca.
Zaprzeczył ruchem głowy.
– Nie wcześniej, niż gdy do końca załatwię wszystkie sprawy. Mam do rozwiązania dwa zadania, jak wiesz.
– Wiem – szepnęła Martha. – Doszła jeszcze odpowiedzialność za bezpieczeństwo Camilli. Och, ten okropny dom. Gdybym mogła przewidzieć, jakich okrutnych i zdegenerowanych będziesz miał braci, nigdy bym… ale powinnam była to wiedzieć. Odrażający cień ciążył już wtedy nad ich domem. Jednak Charlotta Franck sprawiała wrażenie takiej sympatycznej i miłej, no i mogli ci zapewnić dobrobyt i pozycję społeczną.
Skrzywił się.
– Wolałbym raczej mieszkać z tobą w biedzie, Martho. Jesteś uczciwa. W tamtym domu ta zaleta nie jest w cenie.
Skinęła głową.
– Musimy pomóc Camilli, ty i ja.
– Tak – zgodził się. – Ponieważ bracia planują zemstę. Wszyscy trzej, i każdy na swój sposób.
Camilla pisała list, siedząc na brzegu łóżka. Czuła się samotna i oszołomiona. Ból głowy nie był już taki dokuczliwy, ale tabletka okazała się silna i wszystko wokół wirowało.
Drogi Przyjacielu, pisała. Jestem osamotniona i boję się. Niczego nie rozumiem. Proszę Cię, spotkajmy się w korytarzu o północy. Nie musisz się ujawniać ani mnie całować. Muszę tylko się upewnić, że istniejesz.
Na drżących nogach wymknęła się z pokoju i położyła list w znajomym miejscu w korytarzu.
ROZDZIAŁ XII
Kiedy Camilla wyszła do ogrodu, aby zaczerpnąć trochę świeżego powietrza, spotkała Michaela. Siedział na huśtawce. Ubrany w białą koszulę i jaskrawoniebieskie spodnie, wyglądał zachwycająco. Przywołał ją gestem ręki. Camilla zdawała sobie sprawę, że do twarzy jej w skromnej, lecz bardzo gustownej bawełnianej sukience, i to dodało jej odwagi.
– Siadaj, Camillo – kiwnął Michael zachęcająco i dziewczyna chętnie skorzystała z zaproszenia.
Huśtawka kołysała się powoli, to Michael decydował o tempie, gdyż jego nogi były dłuższe. Camilla miała ochotę odepchnąć się mocno i rozbujać do oporu, ponieważ dzień był przepiękny, a Michael, najbardziej atrakcyjny mężczyzna, jakiego znała, siedział tuż obok.
– Długo już tu jesteś? – spytała.
– Nie, właśnie wróciłem do domu. Byłem w mieście.
I spojrzał na Camillę swymi zielonymi oczami.
– Camillo, czy masz stałego chłopaka?
– Nie – odparła szybko, a on się uśmiechnął.
– To dobrze – stwierdził i choć zawahał się przez chwilę, nie dodał nic więcej.
– Dlaczego to dobrze? – spytała Camilla, nie mogąc się doczekać wyjaśnienia.
– Nie rozumiesz? – zdziwił się, nie patrząc na nią.
Dziewczyna zadrżała.
– Nie.
– Czy nic nie pamiętasz z czasów, kiedy tu mieszkałaś?
– Przeciwnie, niczego nie zapomniałam. Jak na przykład tego, że ty pierwszy przestałeś się ze mną bawić, ale to było całkiem naturalne. Później jednak przestałeś także ze mną rozmawiać. Unikałeś mnie.
– Tak, właśnie – potwierdził znacząco.
– Czy to także było naturalne?
Michael pochylił się do przodu, wpatrując się w ziemię.
– Czy nigdy nie zrozumiałaś, dlaczego?
– Nie, to było przykre, kiedy czułam, że mnie unikasz.
– Musiałem tak się zachowywać. Byłaś… niepełnoletnia, a ja…
Serce jej biło coraz szybciej.
– Co chcesz przez to powiedzieć?
– Chciałem… nie, lepiej zapomnij o tym.
– Nie – zaprotestowała śmiało Camilla. – Dlaczego zacząłeś teraz o tym mówić?
Chłopak odchylił się do tyłu.
– Ponieważ nic się nie zmieniło, Camillo. Wtedy darzyłem cię silnym uczuciem. A kiedy tu przyjechałaś, najpierw zrobiło mi się ciebie żal… i nagle wczoraj wróciłaś do domu jak odmieniona. Camillo, ja…
Nagle Camilla, sama nie wiedząc, jak to się stało, znalazła się w jego ramionach. Poczuła jego wargi na swoich. Boski, nieosiągalny Michael – oszołomiona przyjęła biernie jego pocałunek, nie odwzajemniając go. Nie mogła zebrać myśli, opanować uczuć. Wszystko stało się zbyt szybko.
Przytulił swój policzek do jej policzka.
– Myślę poważnie, Camillo – szeptał. – Pozwól mi się tobą zaopiekować… na całe życie. Jestem… jestem taki zagubiony, nie miałem pojęcia, że mogę odczuwać to w ten sposób, nie wierzyłem, że kiedykolwiek zapragnę się ożenić, ale teraz tego chcę, Camillo!
Michael… jej młodzieńcze marzenie. Jakby stworzony do tego, aby o nim marzyć, lecz Camilla nigdy nawet nie dopuszczała myśli, że te marzenia mogą się spełnić. Czy Michael był jej przyjacielem spotkanym dawno temu w korytarzu? To chyba zbyt piękne, aby mogło być prawdziwe. Camilla wiedziała, że potrzebuje czasu, żeby oswoić się z myślą o przyszłości z Michaelem.