Такім чынам, Драгеда зберагла ўсе свае чвэрць мільёна акраў і засталася веліканам у свеце ліліпутаў.
Выпадалі і канчаліся дажджы, то ў меру, то болей, то меней, але, на шчасце, такой страшнай засухі больш не было. Увесь час расло пагалоўе авечак, і намнога лепшая стала воўна. Драгеда перасягнула нават усе, чаго дамагалася перад засухаю, — подзвіг вялікі. Усе страшэнна захапіліся паляпшэннем пароды. Пагаворвалі, што нейкі Хэдан Рыг спаборнічае з уладальнікам суседняй Уорэнскай фермы Максам Фокінерам і хоча атрымаць на Сіднейскай выстаўцы прызы за найлепшага маркача і найлепшую авечку. Цэны на воўну памалу раслі, потым небывала, імкліва падняліся. Еўропа, Злучаныя Штаты і Японія прагна хапалі ўсю да апошняй шарсцінкі аўстралійскую тонкую воўну. Грубейшую воўну, прыдатную на шчытныя матэрыі, на дываны і фетр, пастаўляюць і іншыя краіны, але толькі з доўгай шаўкавістай воўны аўстралійскіх танкарунных мерыносаў можна вырабіць найтанчэйшыя тканіны, мяккія, як самы далікатны батыст. I найлепшую воўну такіх гатункаў атрымліваюць на чарназёмных раўнінах, што ляжаць на паўночным захадзе Новага Паўднёвага Уэльса і на паўднёвым захадзе Квінсленда.
Здавалася, пасля шматгадовых цяжкіх выпрабаванняў прыйшла заслужаная ўзнагарода. Ніколі яшчэ Драгеда не давала такіх нечуваных прыбыткаў. Год за годам — мільёны фунтаў стэрлінгаў. Фія падлічвала і ззяла ад радасці, Боб наняў яшчэ двух аўчароў. Усё ішло б як найлепей, калі б не гэта напасць — трусы, яны, як і некалі, спусташалі пашы.
I на Галоўнай сядзібе раптам стала добра як ніколі.
Пасля таго, як усё навокал абцягнулі сеткамі, у пакоях ужо не было мух, а да сетак усе прывыклі і ўжо не разумелі, як без іх можна было жыць. Канешне, не бог ведае якое ўпрыгожанне, затое лягчэй жыць, напрыклад, у самую спёку добра можна папалуднаваць на верандзе, увітай густалістымі гліцыніямі, якія шамацелі пад ветрам.
Дрэўным жабам сетка таксама прыйшлася даспадобы. Маленькія, зялёныя з залацістым адлівам, на ўчэпістых лапках яны залазілі на сетку, застывалі на ёй, падоўгу сур’ёзна і важна разглядаючы людзей за сталом. А потым якая-небудзь раптоўна скокне, ухопіць матыля ледзь не большага за яе самую і зноў сядзіць нерухома, з поўным ротам, з якога болей чым напалавіну тырчыць і ўтрапёна трапечацца ахвяра. Дэн і Джасціна з цікаўнасцю глядзелі, як доўга ўпраўляецца жабка са сваёю здабычаю — сядзіць і важна глядзіць скрозь сетку і кожныя дзесяць мінут патроху ўсё болей яе заглытвае. Насякомае дзівіла жывучасцю, іншы раз і кончыкі крылаў знікалі ў жабкі ў ляпе, a ножкі ўсё яшчэ трапяталіся.
— Бр-р! Вось дык доля! — смяяўся Дэн. — Падумай толькі, ты яшчэ напалавіну жывая, а другую палавіну ўжо нехта пераварвае.
Як і ўсе ў Драгедзе, маленькія О’Нілы рана прыахвоціліся да чытання. Слоўнік іх мовы не па гадах быў багаты. Раслі яны жывыя, кемлівыя, і ўсё на свеце было ім цікава. Каму-каму, а ім жылося вельмі добра. Яны ўмелі ездзіць на пародзістых поні і, падрастаючы, перасядалі на большага каня; яны вучыліся завочна і цярпліва рыхтавалі ўрокі на кухні за зялёным сталом місіс Сміт; гулялі ў дамку пад перцавым дрэвам; у іх былі свае любімцы — кошка, сабака і нават прыручаная яшчарка гаана, якая паслухмяна хадзіла на павадку і ведала сваё імя. А галоўным любімцам быў маленькі ружовы парсючок, разумненькі, ніколечкі не дурнейшы за сабаку, з клічкаю Свінчын-Карзінчын.
У Драгедзе, далёка ад гарадской скучанасці, дзеці амаль ніколі не хварэлі, не ведалі ніякіх грыпаў і прастуд. Мэгі панічна баялася дзіцячых паралюшаў, дыфтэрыі, усякай інфекцыі — раптам што-небудзь такое громам з яснага неба пацэліць у яе дзяцей, — і таму ім рабілі ўсе магчымыя прышчэпкі. I Дэн з Джасцінаю жылі здаровым жыццём, удосталь было і практыкаванняў мускулам, і пажытку розуму.
Калі Дэну мінула дзесяць, а Джасціне адзінаццаць, іх завезлі вучыцца ў Сідней — Дэна, па традыцыі, у Рыверв’ю-коледж, а яго сястру ў Кінкапельскі пансіён. Першы раз Мэгі пасадзіла іх у самалёт і не адрываючыся глядзела, як яны махаюць хусцінкамі на развітанне; абое пабялелі, але на тварах храбры спакой, а ім жа ніколі яшчэ не даводзілася ехаць з дому. Ёй вельмі хацелася іх правесці, убачыць на свае вочы, што ім добра на новым месцы, але ўся сям’я рашуча запярэчыла — і Мэгі здалася. Усе, пачынаючы з Фіёны і канчаючы Джымсам і Пэтсі, лічылі, што дзецям болей карысці дае самастойнасць.
— Даволі табе кудахкаць над імі, — сурова сказала Фія.
Але калі самалёт узляцеў, падняўшы хмару пылу, і пачаў узнімацца ў зіхатлівую спякотную вышыню, Мэгі нібыта раздваілася. Сэрца разрывалася ад ростані з Дэнам, разлука з Джасцінаю была палёгкаю. У пачуцці Мэгі да сына не было дваістасці, бо ён ад прыроды такі вясёлы, спакойны і адданы, адказвае пяшчотаю на пяшчоту гэтаксама натуральна, як дыхае. А Джасціна — чароўнае, але і невыноснае страхоцце. Яе міжволі таксама любіш, нельга не любіць — такая ў гэтай дзяўчынцы сіла, і ўнутраная цэльнасць, і ўпэўненасць у сабе, і яшчэ нямала добрых якасцяў. Адна бяда: яна не прымае любові, як прымае Дэн, і ні разу не дала Мэгі найвышэйшай мацярынскай радасці — адчуць, што дачцэ яна патрэбная. Hi табе прыязнай гаварлівасці, ні дураслівасці, і страшэнная манера абыходзіцца з дарослымі, а галоўнае з мацераю, холадна і фанабэрыста. Мэгі пазнавала ў дачцэ нямала такога, што некалі ў Люку О’Нілу даводзіла яе да шаленства, але Джасціна хоць не скупая. I за гэта дзякуй.
Паветраная лінія да Сіднея добра працавала, і ўсе канікулы, нават самыя кароткія, дзеці маглі жыць у Драгедзе. Але абое вельмі хутка асвоіліся са школаю і рассмакавалі новае жыццё. Пасля паездак дадому Дэн кожны раз трохі сумаваў, а Джасціна адчувала сябе ў Сіднеі як рыба ў вадзе, і, калі трапляла ў Драгеду, яе ўвесь час цягнула назад у горад. Айцы езуіты з Рыверв’ю-коледжа, у захапленні ад Дэна, не маглі ім нахваліцца — не выхаванец, а дзіва, першы і ў вучобе, і ў спорце. У кінкапельскіх манашак Джасціна зусім не выклікала захаплення — тых, у каго такое пільнае вока і востры язык, звычайна недалюбліваюць. Джасціна была на клас старэйшая за Дэна і вучылася, напэўна, яшчэ лепей, але наперадзе ішла толькі ў вучобе.
Нумар «Сідней морнінг гералд» за 4 жніўня 1952 года аказаўся вельмі памятны. На першай старонцы, як звычайна, друкавалі толькі адну фатаграфію — наверсе, на самай сярэдзіне, як ілюстрацыю да самай выдатнай навіны. I ў гэты дзень у газеце паявіўся цудоўны партрэт Ральфа дэ Брыкасара.
«Яго святасць папа Пій XII сёння надаў сан кардынала архіепіскапу Ральфу дэ Брыкасару, які з’яўляцца цяпер памочнікам дзяржаўнага сакратара ў Ватыканё.
Яго высокапраасвяшчэнства Ральф Рауль да Брыкасар доўгі час быў дбайным слугою каталіцкай царквы ў нас у Аўстраліі, ён пачаў сваю дзейнасць у ліпені 1919 года, толькі прыняўшы сан, і нястомна працаваў тут аж да сакавіка 1938, калі яго паклікалі ў Ватыкан.
Кардынал дэ Брыкасар нарадзіўся 23 верасня 1893 года ў Ірландыі; ён — другі сын у сям’і, якая бярэ пачатак ад барона Ранульфа дэ Брыкасара, які прыбыў у Англію са світаю Вільгельма Заваёўніка. Па сямейнай традыцыі кардынал выбраў сабе духоўную ніву дзейнасці. У семнаццаць гадоў ён паступіў у духоўную семінарыю, а пасля пасвячэння ў духоўны сан, яго паслалі ў Аўстралію. Першыя месяцы тут ён служыў пры нябожчыку епіскапу Майклу Клэбі, у Уінемарскай епархіі».
У чэрвені 1920 года ён быў пераведзены на пасаду свяшчэнніка ў прыход Джыланбаўн, на паўночным захадзе Новага Паўднёвага Уэльса. Пазней атрымаў сан прэлата і заставаўся ў Джыланбаўне да снежня 1928 года. Потым стаў асабістым сакратаром яго праасвяшчэнства архіепіскапа Дарка і, нарэшце, асабістым сакратаром тадышняга папскага легата, яго высокапраасвяшчэнства кардынала ды Канціні-Верчэзе. Быў нададзены сан епіскапа. Калі ж кардынал быў пераведзены ў Рым і пачалася яго бліскучая кар’ера ў Ватыкане, епіскап дэ Брыкасар, пастаўлены архіепіскапам, вярнуўся ў Аўстралію і заняў пасаду папскага легата. Тут ён заставаўся самаю важнаю даверанаю асобаю аж да пераводу ў Рым у 1938 годзе, з таго часу ён незвычайна ўзвысіўся ў кіраўнічых сферах святой царквы. Цяпер, ва ўзросце 58 гадоў, яго лічаць адным з нямногіх дзеячаў, якія вызначаюць палітыку Ватыкана.