Ад гэтае думкі яна горка расплакалася, пасля так-сяк саўладала з сабою — хопіць глупства рабіць! — доўга варочалася з боку на бок і ўзбівала падушку ў дарэмных спробах -заснуць, потым страціла надзею, паспрабавала, лежачы ў пасцелі, чытаць нейкую п’есу. Праз некалькі старонак словы па-здрадніцку зліліся, паплылі перад вачамі, і як ні намагалася Джасціна, ужываючы даўнія звычныя хітрыкі, загнаць адчай у самы далёкі куток свядомасці, ён усё-такі абрынуўся на яе ўсім цяжарам. Урэшце, калі ў вокны прасачылася позняя, мутная лонданская раніца, яна падсела да пісьмовага стала; холадна, удалечыні на вуліцах равуць маторы, цягне сырасцю, у роце гаркота. I раптам падумалася: а Драгеда — гэта любата! Чысцюткае паветра, цішыня, якую парушаюць толькі галасы ў прыродзе. Спакой.
Яна ўзяла адзін са сваіх фламастэраў і пачала пісаць ліст да маці, і, пакуль пісала, слёзы высахлі.
«Я ўсё-такі спадзяюся, што ты разумееш, чаму пасля смерці Дэна я ні разу не была дома, — пісала яна. — Але што б ты пра мяне ні думала, я ведаю, ты будзеш задаволеная, што я збіраюся раз і назаўсёды выправіць памылку.
Вось іменна. Я вяртаюся дадому зусім, мама. Твая праўда, прыйшоў час, калі я засумавала па Драгедзе. Пагуляла, паскакала і ўбачыла — пустое гэта і непатрэбнае мне. Што ж, так увесь век і матацца па сцэне? Апроч сцэны, тут у мяне і зусім нічога няма. Хочацца нечага пэўнага, надзейнага, нязменнага, усё гэта ўвасоблена ў Драгедзе, і таму я вяртаюся дадому. Досыць мне паветраных замкаў. Хто ведае, можа, я выйду замуж за Боя Кінга, калі ён яшчэ не раздумаў, і, урэшце, зраблю ў жыцці нешта карыснае, напрыклад, нараджу новых фермераў нашай Паўночна-заходняй раўніне. Я стамілася, мама, так стамілася, сама не ведаю, пра што гавару, і не маю сілы выкласці на паперы ўсё, што адчуваю.
Добра, паспрабую справіцца з гэтым другі раз. З лэдзі Макбет кончана, роля на наступны сезон у мяне яшчэ не падабраная, а я нікога ў тэатры не падвяду, калі цяпер адхілюся. У Лондане актрыс хоць гаць гаці. Клайд як бачыш знойдзе мне замену, а табе дык мяне няма кім замяніць, праўда? Прабач, што мне спатрэбіўся трыццаць адзін год жыцця, каб гэта зразумець.
Бадай што, да мяне дагэтуль яшчэ не дайшло, калі б не памог Ліан, але ён разумнік, вельмі праніклівы хлопец. Хоць ён з табою і не знаёмы, але, здаецца, разумее цябе куды лепей, чым я. Праўда, кажуць, збоку лепей відаць. Ва ўсякім выпадку, ён збоку выдатна ўсё бачыць. Мне ён абрыдзеў, вечна сочыць за мною са сваіх алімпійскіх вяршыняў. Пэўна, думае, нібы гэта яго доўг перад Дэнам, ці нешта такое яму абяцаў, кожны раз звальваецца да мяне як снег на галаву, надакучыла; хоць урэшце я зразумела, што гэта я яму надакучыла. А калі я шчасліва вярнуся ў Драгеду, усе яго даўгі і абяцанні адмяняюцца, праўда? Па крайняй меры, няхай падзякуе, што яму не трэба будзе болей лётаць з-за мяне ў Лондан.
Як толькі ўладкую тут усе справы, напішу, калі мяне чакаць. А пакуль не забывайся, што я хоць і па-свойму, не па-людску, цябе люблю».
Яна падпісалася не так, як звычайна, не размашыста, амаль гэтаксама акуратна падпісваліся раней абавязковыя пасланні дадому пад арліным паглядам суровай манашкі. Джасціна склала лісткі, засунула ў авіяканверт, надпісала адрас. I па дарозе ў тэатр, дзе вечарам апошні раз ігралі «Макбета», паслала.
I адразу пачала рыхтавацца да ад’езду. Клайд, пачуўшы такую навіну, разгарачыўся да таго, што закаціў сапраўдную істэрыку, ад якой Джасціну аж скаланула, аднак назаўтра крута перамяніўся і буркліва, але лагодна здаўся. Збыць кватэру, якую яна наймала паблізу Чэрынг-Кросу, аказалася вельмі проста — квартал людны, ахвотнікаў адразу знайшлося мноства, тэлефон званіў кожныя пяць хвілін, і ўрэшце Джасціна проста пераклала трубку з рычага на стол. Місіс Келі, якая прыбірала кватэру з тых даўніх часоў, калі Джасціна толькі-толькі пасялілася ў Лондане, з сумам на душы тупала між скрынак і стружак, аплакваючы свой лёс, і ўпотайкі зноў клала трубку на рычаг з нясмелай надзеяй: раптам пазвоніць хто-небудзь, каму Джасціна — аўтарытэт, і ўгаворыць яе астацца.
I ў гэтай мітусні папраўдзе пазваніў нехта, каго Джасціна слухалася, але не для таго, каб угаварыць яе застацца; Ліан нават не ведаў, што яна едзе дадому. Ён толькі папрасіў яе ўзяць на сябе абавязкі быць гаспадыняю, ён дае ў сябе ў доме на Парк-лейн званую вячэру.
— Які дом на Парк-лейн? — здзівілася Джасціна.
— Бачыш, Англія ўсё актыўней удзельнічае ў Еўрапейскім эканамічным таварыстве. I я баўлю тут столькі часу, што зручней прыдбаць у Лондане нейкі pied-a-terre[22], вось я і наняў дом на Парк-лейн, — растлумачыў Ліан.
— Вось нягоднік! Ліха на цябе, чаго ж ты таіўся? I даўно ў цябе гэты дом?
— Амаль месяц.
— I ты мне тым разам загадваў нейкія дурныя загадкі і нічога не сказаў?! Ліха на цябе! — Яна нават запіналася ад злосці.
— Я хацеў табе сказаць, але ўжо вельмі забаўна ты ўявіла, што я ўвесь час лятаю сюды-туды, вельмі вялікая была спакуса яшчэ крышачку павадзіць цябе за нос. — У Ліанавым голасе чуўся смех.
— Забіць цябе мала! — злосна сказала Джасціна, на вочы ў яе нагарнуліся слёзы.
— Не-не, herzchen! Калі ласка, не злуйся! Памажы мне прыняць гасцей і знаёмся з маім новым жытлом колькі твая душа пажадае.
— Ну, ведама, самы зручны выпадак — у суправаджэнні тысячы другіх гасцей! Ты што, баішся застацца са мною ўдваіх? Каго ты, праўду кажучы, апасаешся, сябе ці мяне?
— Ты будзеш не госцяй, — адказаў ён на першую палову яе гнеўнай прамовы. — Ты будзеш гаспадыняю, гэта зусім не тое самае. Дык паможаш мне?
Адваротным бокам далоні Джасціна выцерла слёзы.
— Добра, — буркнула яна ў трубку.
Яна ніяк не чакала, што будзе так добра і весела: дом аказаўся выдатны, а сам Ліан у найлепшым настроі, якім міжволі заразілася і Джасціна. Яна з’явілася ў адпаведным да гэтага выпадку, хоць, на яго густ, крыху вельмі стракатым, уборы, і ў першую секунду ён міжволі паморшчыўся, глянуўшы на гэту ярка-ружовую шаўковую сукенку, але адразу ўзяў яе пад руку і да прыходу гасцей правёў яе па ўсім доме. I потым цэлы вечар быў бездакорны, на вачах ва ўсіх трымаўся з ёю так проста, натуральна, што яна адчувала сябе і патрэбнай, і жаданай. Госці ўсе былі важныя персоны, ёй нават не хацелася думаць пра тое, якія палітычныя рашэнні павінны прымаць гэтыя людзі. Самыя звычайныя людзі. Тым горш.
— Гэта было б яшчэ нічога, калі б хоць у адным з іх была нейкая іскра, нешта ад важнай асобы, — сказала Джасціна Ліану, калі ўсе разышліся; яна рада была выпадку пабыць з ім удваіх і толькі пыталася ў сябе, ці хутка ён адправіць яе дадому. — Ведаеш, як у Напалеоне або Чэрчылю. Калі ўжо чалавек стаў дзяржаўным дзеячам, пэўна, не шкодна лічыць сябе выбраннікам лёсу. А ты верыш, што ты — выбраннік лёсу?
Ліан паморшчыўся.
— Добра было б крыху абдуманей выбіраць словы, калі задаеш пытанні немцу, Джасціна. He, я не лічу сябе выбраннікам лёсу, і гэта вельмі кепска, калі палітык гэта пра сябе думае. Можа, у вельмі рэдкіх выпадках яно і правільна, хоць я вельмі ў гэтым сумняваюся, але ў пераважнай большасці такія людзі наклікаюць і на сябе, і на сваю краіну незлічоныя беды.
Джасціне зусім не хацелася з гэтым спрачацца. Важна было неяк завесці размову, а перавесці яе не вельмі рэзка на другое ўжо прасцей.
— А іх жонкі даволі разнамасная кампанія, праўда? — заўважыла яна дабрадушна. — Амаль усе і выглядам яшчэ менш прыстойныя, хоць ты і не адабраеш ярка-ружовыя сукенкі. Місіс Як-бо-яе яшчэ сюды-туды, а місіс Як-цябе — нікчэмнасць, не адрозніць ад абояў, але місіс Дыназаўрыха проста брыдота. Незразумела, як муж яе трывае? He, мужчыны страшна бяздарна выбіраюць сабе жонак!
— Джасціна!! Калі ты навучышся запамінаць прозвішчы? Яшчэ дзякуй, што ты мне не дала згоды, добрая выйшла б з цябе жонка палітыка. Я чуў, як ты мармытала і мыкала і не магла ўцяміць, каго як зваць. Дарэчы, вельмі многія мужы брыдкіх жонак няблага дасягаюць вялікага поспеху, а вельмі многія мужы найлепшых жонак зусім не маюць поспеху. У выніку гэта ўсё пустое, усё вырашаюць якасці самога чалавека. Вельмі мала хто з іх жэніцца толькі па палітычных меркаваннях.