Ад запрашэння зайсці да іх айцец Ральф адмовіўся — усміхаючыся, пакруціў галавой.
— Мяне чакаюць у Вялікім доме, — сказаў ён Пэдзі.
Мэры Карсан пачула яго голас раней за каго з прыслугі, бо, абагнуўшы дом, ён падышоў да параднага хода — падумаў, што так хутчэй дабярэцца да свайго пакоя.
— Такога я вас не пушчу, — сказала яму гаспадыня з веранды.
— Тады зрабіце ласку, дайце мне парачку ручнікоў і мой сакваяж.
Без ценю сарамлівасці стаяла яна каля прачыненых шкляных дзвярэй сваёй гасцінай і глядзела, як ён сцягвае кашулю, боты, брыджы і выцірае з сябе гразь.
— Ніколі не бачыла мужчыны прыгажэйшага за вас, Ральф дэ Брыкасар, — сказала Мэры Карсан. — Чаму так многа прыгажуноў сярод свяшчэннікаў? У ірландцаў прырода такая? Вельмі прыгожы народ ірландцы. Ці, можа, прыгожыя мужчыны шукаюць у сане сховішча ад непрыемнасцей, да якіх часта прыводзіць такая знешнасць? Ручаюся, усе дзеўкі ў Джылі сохнуць ад кахання да вас.
— Я даўно ўжо навучыўся не звяртаць увагі на ўлюблівых дзяўчат, — засмяяўся айцец Ральф. — Ёсць такія, што гатовы закахацца ў любога свяшчэнніка, якому менш за пяцьдзесят, а калі яму няма яшчэ трыццаці пяці, дык такі свяшчэннік — прадмет кахання ўсіх. Але адкрыта спакусіць мяне спрабуюць толькі пратэстанткі.
— Ад вас ніколі не пачуеш шчырага адказу на пытанне, так? — Мэры Карсан выпрасталася і паклала далонь яму на грудзі. — Вы сібарыт, Ральф, вы прымаеце сонечныя ванны. Такі загар у вас усюды?
Усміхнуўшыся, айцец Ральф нахіліў галаву і пасмяяўся ёй у валасы, расшпіліў баваўняныя споднікі; яны саслізнулі на траву, ён адкінуў іх нагой і стаяў, як статуя Праксіцеля, а Мэры Карсан абышла вакол яго, няспешна агледзела з усіх бакоў.
Падзеі апошніх двух дзён поўнілі яго сэрца радасцю, узрадавала і раптоўнае ўсведамленне таго, што Мэры Карсан больш уразлівая і слабая, чым ён сабе ўяўляў; але ён ведаў яе добра і таму, нічым не рызыкуючы, спытаўся:
— Вы што ж, Мэры, хочаце, каб я заняўся з вамі любоўю?
Яна паглядзела на яго ніклы сорам і насмешліва фыркнула:
— I ў думках не было прычыняць вам такі клопат! А вам наогул патрэбны жанчыны, Ральф?
Ён пагардліва ўскінуў галаву:
— He!
— Мужчыны?
— Яшчэ горш за жанчын. He, нікога мне не трэба.
— Што ж, самі?
— Яшчэ чаго!
— Цікавенька. — Адпіхнуўшы дзверы, Мэры Карсан увайшла ў гасціную. — Ральф — кардынал дэ Брыкасар? — здзекліва сказала яна. Але ўнікшы яго пранізлівага позірку, яна скурчылася ў сваім глыбокім крэсле, сціснула рукі ў кулакі, поўная злосці на прыхамаці лёсу.
Айцец Ральф, як быў голы, спусціўся з веранды, стаў на падстрыжаным газоне, закінуў за галаву рукі, заплюшчыў вочы; цёплыя, колкія струменьчыкі дажджу, нібы абмацваючы, прыемна лашчылі скуру. Апусцілася ўжо ноч. Але па целе разліваўся толькі вялы спакой.
Рэчка выйшла з берагоў, і вада пачала ўсё вышэй затапляць палі жылля Пэдзі, папаўзла далей па Галоўнай сядзібе да вялікага гаспадарскага дома.
— Заўтра пачне спадаць, — спакойна сказала Мэры Карсан, калі ахоплены трывогай Пэдзі прыбег паведаміць ёй пра гэта.
Як заўсёды, старая мела рацыю: на наступным тыдні вада патроху пайшла на спад і нарэшце вярнулася ў сваё звычайнае рэчышча. Выглянула сонца, паветра нагрэлася да ста пятнаццаці градусаў у цяні, і трава нібы памкнулася да неба — высокая па пояс, чыстая і свежая, яна ззяла бледным золатам, аж балелі вочы.
Блішчалі адмытыя ад пылу дрэвы, вярнуліся з невядомых сваіх сховішчаў ад дажджу орды папугаяў і зноў замільгацелі ў кронах усімі колерамі вясёлкі, цяпер нават больш балбатлівыя, чым раней.
Айцец Ральф вярнуўся да сваіх занядбаных у апошнія дні парафіян спакойны і ўпэўнены, што наганяю яму не будзе: пад белай свяшчэнніцкай кашуляй, каля самага сэрца, ляжаў чэк на тысячу фунтаў. Біскуп знямее ад захаплення.
Авечак перагналі зноў на іх звыклыя пашы, і членам сям’і Кліры давялося пазнацца з завядзёнкай тых глухіх краёў — сіестай. Паднімаліся а пятай гадзіне, упраўляліся з усімі справамі да паўдня і валіліся з ног, абліваючыся потам, варочаліся, не знаходзячы сабе месца, да пяці гадзін вечара. Так было і з жанчынамі дома, і з мужчынамі на выганах. За работу ў хаце і пры доме браліся пасля пяці і вячэралі пасля захаду сонца на верандзе — туды перанеслі абедзенны стол. Ложкі таксама вынеслі з дому, бо гарачыня не спадала і ноччу. Здавалася, ужо цэлую вечнасць ртуць ні ўдзень, ні ўночы не апускаецца ніжэй ста. Міналі тыдні, пра ялавічыну ўжо і думаць забыліся, у ежу ішлі толькі ягняты — з тых, што меншыя, a то не паспееш з’есці, сапсуецца мяса. Усё страшэнна прыелася, усе прагнулі перадышкі ад гэтага бясконцага кругавароту ягнячых адбіўных, тушанай ягняціны, пастушынага пірага з ягнячага фаршу, ягняціны пад соусам кэры, смажанай ягнячай нагі, варанай ягняціны ў расоле, ягняціны, запечанай у гаршчэчку.
Але ў пачатку лютага жыццё Мэгі і Сцюарта крута перамянілася. Іх адаслалі ў Джыланбаўн вучыцца ў манастырскай школе: бліжэй школ не было. Хэл, сказаў Пэдзі, як падрасце, будзе вучыцца завочна ў школе дамініканцаў, што ў Сіднеі, Мэгі ж са Сцюартам прывыклі ўжо да настаўнікаў, і таму Мэры Карсан велікадушна ўзялася плаціць за іх пансіён і вучэнне ў манастыры Святога крыжа. У Фіёны і без таго шмат клопату з маленькім Хэлам, дзе ёй сачыць яшчэ і за іхняй вучобай, калі яны будуць займацца па перапісцы. З самага пачатку ўсе моўчкі пагадзіліся, што для Джэка з Х’югі адукацыя ўжо скончылася: яны патрэбны былі зямлі Драгеды, іх і саміх цягнула да гэтай зямлі.
Пасля жыцця ў Драгедзе і асабліва пасля школы пры кляштары Святога сэрца ў Вэгайне нейкім дзіўным здалося Мэгі і Сцюарту ціхамірнае жыццё ў кляштары Святога крыжа. Айцец Ральф тонка намякнуў манашкам, што гэтыя двое дзяцей яго падапечныя, а іхняя цётка — самая багатая жанчына ва ўсім Новым Паўднёвым Уэльсе. Так сарамлівая сціпласць Мэгі ператварылася з заганы ў дабрачыннасць, а Сцюарт за сваю незвычайную цягу да адзіноцтва і прывычку цэлымі гадзінамі пазіраць кудысьці ў бязмежную далеч заслужыў мянушку «святая душа».
I сапраўды, жыццё там ішло ціха і мірна, бо ў пансіёне зусім мала было вучняў: жыхары акругі, даволі багатыя, каб вучыць сваіх атожылкаў у школах-пансіёнах, часцей пасылалі іх у Сідней. У кляштары пахла лакам і кветкамі, яго высокія змрочныя калідоры поўніліся спакоем і патыхалі набожнасцю. Усе гаварылі прыглушанымі галасамі, жыццё нібы хавалася за тонкім чорным вэлюмам. Ніхто не лупцаваў дзяцей палкамі, не крычаў на іх, і да таго ж у малых Кліры быў айцец Ральф.
Ён рэгулярна наведваў іх і так часта браў да сябе ў свяшчэнніцкі дом, што нават нанава афарбаваў спальню, дзе начавала Мэгі, у мяккі жаўтавата-зялёны колер, купіў свежыя фіранкі на вокны і новую коўдру. Сцюарт спаў у пакоі з крэмава-карычневымі сценамі — вынік дзвюх падфарбовак; айцу Ральфу нават і ў галаву не прыходзіла спытацца ў сябе, ці добра і прыемна тут Сцюарту. Проста ён у час спахапіўся, што трэба і яго запрашаць, каб не пакрыўдзіўся.
Айцец Ральф і сам не ведаў, чаму адчуваў такую прыхільнасць да Мэгі, і, прызнацца, не вельмі задумваўся над гэтым. Пачалося з таго, што яму стала шкада яе там, на пыльным станцыйным двары, калі ён раптам убачыў яе, самотную, за спінамі астатніх; у сям’і яе цураюцца, бо яна — дзяўчынка, здагадаўся ён з уласцівай яму праніклівасцю. Але яго зусім не заінтрыгавала, чаму і Фрэнк трымаўся ўбаку, і спагады да яго ён таксама не адчуў. Было ў Фрэнку нешта такое, што душыла цёплае пачуццё да яго: гэтаму панураму сэрцу, гэтай душы неставала ўнутранага святла. А Мэгі? Яна тады да болю расчуліла яго, і ён ніяк не мог зразумець чаму. Яму падабаўся колер яе валасоў, разрэз і колер вачэй — зусім як у маці, і ўжо таму яе вочы прыгожыя, толькі яшчэ больш прывабныя і выразныя; і характар — як ён разумее, сапраўдны жаночы характар: падатлівы, але надзвычай моцны. Мэгі, вядома, не бунтарка, зусім наадварот. Усё жыццё сваё будзе скарацца, не вырвецца за межы жаночай сваёй долі.