I ўсюды, вядома, — мухі; паверх капелюша Мэгі насіла вуаль, але мухі назойліва ліплі да аголеных рук, а буланая безупыну махала хвастом, яе скура ні на момант не пераставала пацепвацца і торгацца. Мэгі толькі дзіву давалася — у кабылы такая тоўстая скура і густая поўсць, а вось жа адчувае маленечкую, амаль бязважкую муху. Коней і людзей мухі даймаюць таму, што п’юць іх пот, але людзі не падыходзяць ім для таго, для чаго падыходзяць авечкі: на поўсці авечага крыжа і ўсюды, дзе яна вільготная і нячыстая, мухі адкладаюць яйкі.
Паветра поўнілася пчаліным гудам, мігцела стракозамі, што імкліва праносіліся, шукаючы арашальныя канаўкі, стракацела яркімі рознакаляровымі матылямі. Буланая перавярнула капытом абломак гнілога дрэва, і ў Мэгі пацямнела ўваччу і мароз прайшоў па скуры. На адваротным баку кішма кішэлі чарвякі і лічынкі, тлустыя, белаватыя і агідныя, дрэўныя вошы, слізнякі, вялізныя станожкі і павукі.
На стук капытоў з норак выскоквалі трусы, але адразу хаваліся назад, вытыркнуўшы вонкі пушыстыя хвосцікі, імгненна пераварочваліся і з цікаўнасцю вызіралі з норак, круцячы насамі. А крыху далей, пачуўшы набліжэнне Мэгі, успудзілася яхідна. Спыніла паляванне на мурашак і хуценька запрацавала кіпцюрастымі лапамі, на вачах зарывалася ўсё глыбей у зямлю пад вялізным паваленым дрэвам. Пацешна было глядзець на яе ўхваткі, зямля камякамі ляцела з-пад лап, жорсткія іголкі шчыльна прыціснуліся да цела, каб лягчэй было прашмыгнуць у нару.
З гаю Мэгі выехала на галоўную дарогу, што вяла да сядзібы. На пяску ляжаў кавалак шэрай у крапінку тканіны — вялікая чарада папугаяў гала падбірала з яго насякомых і лічынкі, але пачуўшы конскі тупат, разам узляцела ў паветра. Быццам светла-чырвоная хваля шуганула ў неба, над галавой у Мэгі замільгалі падкрыллі і грудкі, і шэрыя птушкі, як па чарадзейству, абярнуліся ў ярка-ружовыя. Калі мне суджана заўтра пакінуць Драгеду, падумала Мэгі, яна будзе мне сніцца вось такой — абмытая ярка-ружовым святлом, як гэтыя крылы з-пад нізу... А там, у пустыні, напэўна, усё зусім павысыхала, вось і кенгі перасяляюцца да нас, з кожным днём іх усё больш...
Велізарны статак кенгуру, тысячы, можа, дзве, мірна скуб траву, але на іх наляцела шумлівая чарада папугаяў гала, і, устрывожаныя, яны панесліся прэч вялікімі грацыёзнымі скачкамі, самыя шпаркія з усіх жывёлін, акрамя хіба страуса эму. Коням за кенгуру наогул не ўгнацца.
У прамежках паміж гэтымі нагляднымі ўрокамі прыродазнаўства Мэгі, як заўсёды, думала пра Ральфа. У глыбіні душы яна ніколі не лічыла сваё пачуццё да яго ўлюбёнасцю школьніцы, а проста называла каханнем, як пісалі ў кнігах. Адчувала яна і перажывала тое самае, што і якая-небудзь гераіня з раманаў Этэль М. Дэл. I ёй здавалася несправядлівым, каб якая-небудзь перашкода, такая штучная, напрыклад, як яго свяшчэнніцкі сан, стала паміж ёю і тым, чаго яна жадала, — выйсці замуж за яго. Будзе жыць з ім, як тата з мамай, у поўнай згодзе, і ён будзе абагаўляць яе, як тата маму. Мэгі ніколі не заўважала, каб маці асабліва старалася заслужыць такое абагаўленне, а між тым бацька ёй пакланяецца. Вось і Ральф вельмі хутка пераканаецца, што быць з ёю куды лепш, чым жыць у адзіноце; Мэгі і ў галаву не прыходзіла, што Ральф ні пры якіх абставінах не можа скласці з сябе духоўнага сану.
Канешне, яна ведала, што ні выходзіць за свяшчэнніка замуж, ні проста любіцца з ім нельга, але даўно ўжо прыдумала, як абмінуць гэту перашкоду, — трэба вызваліць яго ад служэння культу. Каталіцкую веру яна ведала павярхоўна, ніхто ніколі не тлумачыў ёй сутнасць свяшчэнніцкіх зарокаў, а сама яна не адчувала патрэбы ў рэлігіі і таму не мела ахвоты паглыбляцца ў яе тонкасці. Малітвы не прыносілі ёй ні радасці, ні суцяшэння, і законам царквы яна пакаралася толькі таму, што інакш давялося б пасля вечна гарэць у пекле.
I цяпер ёй бязладна мроілася невыказнае шчасце — жыць з ім у адным доме, спаць разам, як тата з мамай. Думка, што ён гэтак блізка, усхвалявала Мэгі, яна неспакойна заёрзала ў сядле — і ўявіла сабе лавіну пацалункаў, бо нічога іншага ўявіць не магла. Паездкі па выганах не зрабілі яе больш дасведчанай у пытаннях полу, таму што, яшчэ здалёку пачуўшы сапенне аўчаркі, жывёлы адразу трацілі жаданне спаравацца, а рабіць гэта без разбору ім у Драгедзе, як і на іншых фермах, не давалі. На той час, калі бараноў пускалі да авечак, Мэгі адсылалі куды-небудзь; а калі Мэгі бачыла здвоеных аўчарак, яна прымала гэта за сабачыя забавы і агравала лайдакоў бізуном.
Наўрад ці ёсць такі чалавек, які можа правільна разважыць, што горш, а што лепш, — незразумелае тамлівае пачуццё, неразлучнае з душэўным неспакоем і раздражняльнасцю, ці пэўнае, зусім яснае жаданне, якое ўпарта імкнецца да наталення. Бедная Мэгі тамілася, не ведала толкам, да чаго яе цягне, але цяга не адступала і няўмольна вяла да Ральфа дэ Брыкасара. I дзяўчына марыла аб ім, прагнула яго, жадала бачыць і смуткавала, што ён, хоць і казаў, што любіць яе, а ні разу не прыехаў — так мала яна для яго значыць.
Яе роздум перапыніў Пэдзі — ехаў той самай дарогай дадому; Мэгі ўсміхнулася, прытрымала буланую і пачакала бацьку.
— Прыемная сустрэча! — сказаў Пэдзі і ступою пусціў свайго старога дэраша побач з немаладой ужо кабылай, на якой ехала яго дачка.
— Сапраўды прыемная, — адгукнулася Мэгі. — А там як, на дальніх выганах, вялікая суш?
— Бадай, крыху горш, чым тут. А кенгаў, божа! Столькі адразу я ў жыцці не бачыў. Відаць, далей туды, да Мілпарынкі, засуха страшная. Марцін Кінг пагаворвае, што трэба іх пастраляць, а я думаю, хоць з кулямётаў страчы, а кенгаў надта не паменшае.
Такі ён слаўны, такі клапатлівы, велікадушны, так мяне любіць, так рэдка мне выпадае пабыць з ім удваіх, вечна побач круціцца хто-небудзь з братоў. Мэгі не вытрывала і задала яму ўсё тое ж пытанне, якое грызла і мучыла яе, як ні старалася яна супакоіцца.
— А чаму, тата, айцец дэ Брыкасар зусім да нас не прыязджае?
— Ён вельмі заняты чалавек, Мэгі, — адказаў Пэдзі, і ў голасе яго пачулася насцярожанасць.
— Але ж нават у свяшчэннікаў бываюць неслужбовыя дні, праўда ж, тата? Раней ён так любіў Драгеду і ўжо напэўна хацеў бы і цяпер прыехаць сюды адпачыць.
— Уласна кажучы, Мэгі, свяшчэннікі таксама адпачываюць, але наогул яны ніколі не бываюць зусім вольныя ад сваіх абавязкаў. Напрыклад, ім усё жыццё, кожны дзень, даводзіцца служыць месу, хай нават нікога з прыхаджан і няма. Думаю, айцец дэ Брыкасар чалавек мудры і разумее: жыцця назад не павернеш — што было, тое сплыло. Для яго, дачушка, Драгеда — справа даўняя. Калі б ён і вярнуўся сюды, яму не было б ужо тут ніякай радасці.
— Ты хочаш сказаць, што ён забыўся на нас? — глуха прамовіла Мэгі.
— He тое каб забыўся, не. У такім разе ён не пісаў бы нам гэтак часта, не распытваў пра кожнага. — Пэдзі павярнуўся ў сядле, у блакітных вачах яго свяціўся жаль. — Думаю, лепш яму ніколі болып сюды не прыязджаць, і, каб ён гэтага і ў думках не меў, я да нас яго не запрашаю.
— Тата!
I Пэдзі рашуча кінуўся ў вір галавой:
— Паслухай, Мэгі, нядобра дзяўчыне думаць пра свяшчэнніка, час ужо гэта зразумець. Сакрэт свой ты хаваць умееш, і, напэўна, ніхто тут і не здагадваецца пра твае пачуцці да яго, але ж з пытаннямі ты ідзеш да мяне, так ці не? Пытанняў, праўда, няшмат, але і іх досыць. Дык вось, кажу табе, канчай з гэтым, ясна? Айцец дэ Брыкасар даў свяшчэнны зарок і парушаць яго нізашто не будзе, ты няправільна зразумела яго прыхільнасць да цябе. Ён быў ужо дарослы, калі ўпершыню ўбачыў цябе, а ты была зусім маленькая. Ды і сёння, Мэгі, ты для яго дзіця.
Мэгі не адказала і не змянілася з твару.
«Што ж, — падумаў Пэдзі, — сапраўдная Фііна дачка, ну і добра».
Праз колькі часу Мэгі стрымана сказала:
— Але ён мог бы скласці з сябе духоўны сан. У мяне проста выпадку не было пагаварыць з ім пра гэта.