Люк пальцамі знайшоў у яе на баку чуллівае месца і ўжо не аднімаў іх, стараючыся яе ўсхваляваць; але на Мэгі гэта слаба падзейнічала. Тады ён перастаў цалаваць і прыціснуўся губамі да яе шыі за вухам. Мэгі сутаргава глынула паветра і моцна абняла Люка абедзвюма рукамі, але, калі яго губы слізганулі ніжэй па шыі, а рука памкнулася ссунуць з яе пляча сукенку, Мэгі рэзка адштурхнула Люка і адступіла на крок назад.
— Годзе, Люк!
Яна адчула расчараванне, амаль агіду. Люк гэта зразумеў і адвёў яе да машыны, з прагнасцю закурыў. Ён лічыў сябе бездакорным палюбоўнікам, ніводная дзяўчына яшчэ не крыўдзілася на яго... але ж тыя былі не такія прыстойныя паненкі, як Мэгі. Нават Дот Макферсан, наследніца Бінгелі, нашмат багацейшая за Мэгі, была праставатая і нявыхаваная баба, не прайшла праз шыкоўныя сіднейскія пансіёны і ўсякае там такое. Нягледзячы на сваю знешнасць Люк у сексуальным вопыце недалёка пайшоў ад простага работніка з фермы, разумеў у гэтай тэхніцы толькі тое, што яму падабалася, і зусім быў слабы ў тэорыі. Шматлікія яго каханкі ахвотна запэўнівалі яго, што ім было з ім добра, і яму заставалася верыць ім на слова, а слова не заўсёды было шчырае. З такім прыгожым, працавітым хлопцам, як Люк, любая дзяўчына сыходзіцца, спадзеючыся выйсці за яго замуж, і, натуральна, ілжэ напрапалую, абы толькі яму дагадзіць. Але мужчыну няма нічога больш прыемнага, як пачуць, што ён лепшы за ўсіх. Люк і не падазраваў, колькі мужчын, апрача яго, клявалі на гэту прынаду.
Усё яшчэ ўспамінаючы перастарку Дот, якая скарылася перад воляй бацькі, пасля таго як той пратрымаў яе тыдзень пад замком у старым бараку для стрыгалёў разам з аблепленай мухамі здохлай авечкай, Люк у думках толькі паціснуў плячыма. Мэгі — цвёрды арэшак, раскалоць яе будзе нялёгка, а напужаць ці выклікаць агіду — небяспечна. Што ж, гульні і забавы давядзецца адкласці. Будзем заляцацца да яе, як ёй таго хочацца, — больш кветак і ўвагі, менш волі рукам.
Колькі мінут цягнулася няёмкае маўчанне, нарэшце Мэгі ўздыхнула і адкінулася на спінку сядзення.
— Прабачце мне, Люк.
— I вы мне прабачце. Я не хацеў пакрыўдзіць вас.
— Ды не, я зусім не пакрыўдзілася, шчыра! Проста, напэўна, не прывычная я... Спужалася, а не пакрыўдзілася.
— Мэген! — Ён зняў адну руку з баранкі і накрыў ёю яе сціснутыя разам рукі. — Паслухайце, не бярыце да галавы. Проста вы яшчэ амаль як малая дзяўчынка, а я крышачку паспяшаўся. Давайце забудзем.
— Давайце, — пагадзілася Мэгі.
— А ён хіба вас не цалаваў? — пацікавіўся Люк.
— Хто?
Ці не страх пачуўся ў яе голасе? Але чаго ёй баяцца?
— Ну, вы ж казалі, што адзін раз кахалі, вось я і падумаў, вы ўжо ведаеце, што да чаго. Прабачце мне, Мэген. Я павінен быў адразу зразумець, пры такой сям’і, як ваша, вы маглі толькі, як школьніца, улюбіцца ў якога-небудзь дзядзечку, а той нават і не здагадваўся.
Ага, вось, вось! Няхай ён так і думае!
— Вы правільна сказалі, Люк, тады я проста ўлюбілася, як школьніца.
Каля дома Люк зноў прытуліў яе да сябе і пацалаваў — доўгі, пяшчотны пацалунак, нічога больш. Мэгі амаль ніяк не адказала, але ёй яўна было прыемна, і Люк пайшоў у свой домік крышачку супакоены — не ўсё яшчэ страчана.
Мэгі давалаклася да пасцелі і доўга ляжала без сну, пазіраючы ў столь на расплывісты круг святла ад лямпы. Што ж, адно цяпер ясна: у пацалунках Люка няма нічога ад пацалункаў Ральфа. Разы два там, на лузе, у ёй успыхвалі іскаркі трывожлівага хвалявання — калі ён гладзіў яе стан і калі цалаваў у шыю. Няма ніякага сэнсу параўноўваць Люка з Ральфам, і ёй, здаецца, ужо і не хочацца. Ральфа лепш забыць, усё роўна ён не можа стаць яе мужам. А Люк можа.
Калі Люк другі раз цалаваў Мэгі, яна паводзіла сябе ўжо зусім інакш. Яны цудоўна павесяліліся на танцах у Радна-Ханішы, самым далёкім паселішчы з усіх, якія Боб адвёў для іхніх пагулянак, і тым вечарам усё складвалася ўдала з першай хвіліны. Люк быў у настроі і ўсю дарогу так вастрасловіў і жартаваў, што Мэгі жывот надрывала са смеху, а на танцах увесь час быў надзвычай далікатны і ўважлівы да яе. А міс Кармайкл так старалася яго пераманіць! Hi Аластар Маккуін, ні Інак Дэвіс не адважваліся ім навязацца, а яна не пасаромелася, пачала шумліва какетнічаць з Люкам, і дзеля прыстойнасці яму давялося запрасіць яе на танец. Гэта быў цырымонны танцавальны баль, госці былі ў вячэрніх туалетах, і Люк манерна кружыў міс Кармайкл у павольным вальсе. Але як толькі музыка сціхла, ён вярнуўся да Мэгі і моўчкі ўзвёў вочы ў столь з такім выглядам, што ў Мэгі не засталося ні кропелькі сумнення — гэтая Кармайкл да смерці яму надакучыла. I ў сэрцы Мэгі затрапяталася пяшчота да яго; міс Кармайкл яна неўзлюбіла яшчэ з таго дня, як гэтая асоба сапсавала ёй свята на гулянні ў Джылі. Мэгі добра памятала, як айцец Ральф, не звяртаючы ўвагі на шыкоўную спадарожніцу, перанёс дзесяцігадовую дзяўчынку цераз лужыну; і вось сёння Люк паказаў сябе такім самым верным рыцарам. Брава, Люк, ты проста цуд!
Шлях дадому быў доўгі, а ноч халодная. Люк падлашчыўся да старога Энгуса Маккуіна і выпрасіў у яго на дарогу сандвічаў і бутэльку шампанскага, і, калі заставалася праехаць яшчэ каля трэці шляху, ён спыніў машыну. У тыя дні, ды, бадай, і цяпер, аўтамабілі ў Аўстраліі рэдка калі мелі падагрэў, але ў іхнім «ролс-ройсе» быў награвальнік, і той ноччу гэта было вельмі дарэчы, бо зямлю на дзве цалі заслаў іней.
— Праўда ж, прыемна, што ў такую халодную ноч можна сядзець без паліто? — сказала Мэгі, узяла з рук у Люка складны сярэбраны кубачак і адкусіла ад сандвіча з вяндлінай.
— Ага, вельмі. Вы сёння такая прыгожанькая, Мэген.
Што гэта з колерам яе вачэй? Наогул шэрыя вочы былі не пад густ Люку — занадта бледныя, але, зазіраючы ў шэрыя вочы Мэгі, ён мог бы прысягнуць, што яны адліваюць усімі адценнямі сіняй часткі спектра — фіялетавым, густой сінечай і колерам неба ў ясны сонечны дзень, і яшчэ цёмнай зеленню моху і цемнаватай жаўцізною. I мякка свецяцца, як паўпразрыстыя самацветы ў аправе доўгіх, загнутых веек, якія пабліскваюць, нібы абмытыя золатам.
Люк асцярожна правёў пальцам па яе вейках і засяроджана агледзеў кончык пальца.
— Што такое, Люк? Што гэта вы?
— Хацеў упэўніцца, што на вашым туалетным століку няма пушачкі з залатой пудрай. Да вас я ніколі, ведаеце, не сустракаў дзяўчат з сапраўднымі залатымі вейкамі.
— Вось як! — Мэгі таксама дакранулася да сваіх веек, паглядзела на палец і засмяялася. — I праўда ж! Золата зусім не сціраецца.
Ад шампанскага ў яе казытала ў носе і прыемна пабульквала ў страўніку; яна адчувала сябе цудоўна.
— I бровы ў вас — чыстае золата, выгнутыя, як купал царквы, і такія прыгожыя залатыя валасы... Мне ўсё здаецца, што яны цвёрдыя, як дрот, а яны мяккія, тоненькія, як у малога дзіцяці. А скура так і свеціцца, быццам абсыпаная залатой пудрай... I рот такі прыгожы, проста створаны для пацалункаў...
Мэгі сядзела, уставіўшы на яго вочы, пяшчотныя вусны яе крышачку раскрыліся, як тады, у дзень іх першай сустрэчы; Люк узяў з яе рук пусты кубачак.
— Па-мойму, вам не пашкодзіць выпіць яшчэ шампанскага, — сказаў ён і наліў кубачак.
— Як гэта цудоўна, спыніцца ў дарозе і крышачку адпачыць! Дзякуй вам, што вы здагадаліся папрасіць у містэра Маккуіна шампанскага і сандвічаў.