Магутны матор «ролс-ройса» мякка пастукваў у цішыні, з вентыляцыйных адтулін ледзь чутна струменілася цёплае паветра — два розныя шумы, ціхія, усыпляльныя. Люк развязаў гальштук, зняў, расшпіліў каўнер кашулі. Яго куртка і жакет Мэгі ляжалі на заднім сядзенні — у машыне так цёпла, што яны без патрэбы.
— Ух, як добра! I хто толькі выдумаў гэтыя гальштукі ды яшчэ кажа, што без яго мужчынам хадзіць нельга? Няхай ён толькі трапіць мне пад руку, яго ж выдумкай я і ўдушу яго.
Люк крута павярнуўся, нахіліў галаву да яе твару, і губы яго сышліся з губамі Мэгі, выгін у выгін, як дзве часцінкі малюнка-загадкі; хоць ён не абняў яе, нідзе не дакрануўся да яе рукамі, яна адчула сябе нібы прыпаянай да яго губамі і, калі ён адкінуўся на спінку сядзення, пацягнулася за ім і апынулася ў яго на грудзях. I тады ён сціснуў далонямі яе скроні, каб паўней адчуць гэтыя п’янкія, надзіва чуллівыя губы, упівацца імі. Перавёўшы дух, ён усёй істотай аддаўся аднаму адчуванню: нарэшце такі гэтыя па-дзіцячы шаўкавістыя губы па-сапраўднаму зліліся з яго губамі. Рука Мэгі абвілася вакол яго шыі, дрыготкія пальцы ўглыбіліся ў яго валасы, далонь другой рукі лягла на смуглую гладкую скуру пад шыяй. Гэты раз ён не стаў спяшацца, хоць выспеў яшчэ раней, чым паднёс Мэгі другі кубачак шампанскага, — толькі ад таго, што глядзеў на яе. Усё яшчэ сціскаючы далонямі галаву Мэгі, ён пачаў цалаваць яе шчокі, заплюшчаныя вочы, дугі броваў, зноў шчокі, гладкія, як шоўк, зноў губы, ад іх па-дзіцячы пяшчотнага выгіну ён траціў розум, заўсёды — з таго самага дня, як першы раз убачыў Мэгі.
I вось яе шыя, ямачка пад горлам, плячо — скура такая пяшчотная, халаднаватая, пругкая... He маючы сілы стрымацца, не помнячы сябе ад страху, што яна вось-вось спыніць яго, Люк адняў адну руку ад яе скроні і пачаў расшпільваць доўгі рад гузікаў ззаду ў яе на сукенцы, сцягнуў рукавы з яе паслухмяных рук, ссунуў з плячэй свабодную шаўковую камбінацыю. Зарыўся тварам у ямку між шыяй і плячом, правёў кончыкамі пальцаў па аголенай спіне, адчуў, як прабегла па ёй пужлівая дрыготка, як напружыліся мысікі грудзей. Ён слізгануў ніжэй па халаднаватым целе ў сляпым імкненні знайсці, намацаць раскрытымі губамі запаветны куток, і нарэшце губы яго самкнуліся вакол пругкай, складкаватай падушачкі з плоці. Крануўся яе языком, ашаломлена замёр, з пакутлівай асалодай уціснуў далоні ў спіну Мэгі, цалаваў і цалаваў, прынікаў губамі да яе грудзей... адвечная цяга, яго самая вялікая, самая верная радасць. Як цудоўна, цудоўна, цудоўна-а! Ён не ўскрыкнуў, толькі здрыгануўся ў спусташальным агні і сутаргава каўтнуў.
Потым, насыціўшыся, як сысунок, расціснуў губы, з бясконцай пяшчотай і ўдзячнасцю пацалаваў між грудзей і ляжаў нерухома, толькі цяжка дыхаў. Раптам адчуў, што Мэгі кранаецца губамі яго валасоў, рукой — скуры пад расхінутым каўняром яго кашулі, і ўмомант апамятаўся, расплюшчыў вочы. Парывіста прысеў, насунуў ёй на плечы шлейкі камбінацыі, накінуў на яе сукенку і спрытна зашпіліў усе гузікі.
— Давай лепш пажэнімся, — сказаў ён, поўныя пяшчоты вочы яго смяяліся. — Браты твае нас не пахваляць, калі даведаюцца, чым мы з табой тут займаліся.
— Ага, напэўна, так будзе лепш, — пагадзілася Мэгі і залілася лёгкім румянцам.
— Давай заўтра раніцой і скажам ім.
— А чаму і не? Чым хутчэй, тым лепш.
— У тую суботу мы паедзем з табой у Джылі. Пагаворым з айцом Томасам — напэўна ж, ты захочаш вянчацца ў царкве. Дамовімся наконт агалашэння, і я куплю табе заручальны пярсцёнак.
— Дзякуй, Люк.
Ну, вось і ўсё. Яна звязала сябе словам, адступаць няма куды. Праз некалькі тыдняў ці крыху пазней — колькі патрабуецца часу на агалашэнне — яна выйдзе замуж за Люка О’Ніла. Стане... місіс О’Ніл! Як дзіўна! Чаму яна згадзілася? Таму, што ён сказаў тады — я павінна выйсці замуж, ён сказаў — так трэба. Але чаму? Каб аберагчы я г о? Каго хацеў ён аберагчы — сябе ці мяне? Ох, Ральф дэ Брыкасар, часам мне здаецца, што я ненавіджу цябе...
Тое, што здарылася ў машыне, ашаламіла і ўзрушыла. Нічога падобнага на той, першы, выпадак. Колькі цудоўных, да жудасці дзіўных адчуванняў. О, гэты дотык яго рукі! I ненасытныя губы на яе грудзях, ад якіх кругамі разбягаецца хваляванне па ўсім целе. I зрабіў ён гэта ў тую самую мінуту, калі розум яе праясніўся і падказваў ёй, дурніцы, якая быццам на ўсё забылася: ён распранае цябе, крычы, дай яму аплявуху, уцякай! Больш не ўкалыхвалі, не ўводзілі ў паўзабыццё ні шампанскае, ні цеплыня, ні раптоўнае адкрыццё — як соладка, калі цябе цалуюць па-сапраўднаму, і тут ён раптам прагна прыпаў да яе грудзей, і яна здранцвела, змоўклі і разважлівасць, і дакоры сумлення, і думкі пра ўцёкі... Плечы яе раптам адхінуліся ад яго грудзей, яе бёдры і безыменны куточак цела пад напорам яго рук прыціснуліся да яго цела, да нечага цвёрдага, як камень, і тады, узрушаную да глыбіні душы, яе захліснула толькі адно жаданне — застацца так назаўсёды, і, адчуваючы нейкую дзіўную пустату, яна чакала і прагнула... Чаго? I сама не ведала. У тое імгненне, калі Люк адхінуў яе ад сябе, ёй зусім не хацелася ад яго адрывацца, яна гатовая была зноў палка, безразважна да яго прыпасці. I цяпер ужо яна канчаткова вырашыла выйсці за Люка О’Ніла замуж. Да таго ж яна была перакананая — ад таго, што рабіў з ёю Люк, пачынаюцца дзеці.
Навіна нікога асабліва не ўразіла, і ні ў кога з блізкіх і наўме не было пярэчыць. Адно толькі вельмі здзівіла іх — Мэгі наадрэз адмовілася напісаць біскупу Ральфу і ледзь не закаціла істэрыку, калі Боб прапанаваў запрасіць яго ў Драгеду, каб урачыста павянчаць Мэгі і Люка ў капліцы Вялікага дома. He, не, не! — крычала ім Мэгі, тая самая Мэгі, якая ніколі не павышала голасу. Відаць, пакрыўдзілася, што ён ні разу не наведаў іх, і вось дзяўбе, што шлюб — яе асабістая справа, і калі біскуп Ральф хоць бы дзеля прыліку не знайшоў часу прыехаць у Драгеду проста так, дык яна не будзе навязваць яму абавязку, ад якога ён не зможа ўхіліцца.
I Фія абяцала ў лістах да біскупа не ўпамінаць пра жаніцьбу; відаць, яна ставілася да ўсяго гэтага абыякава і яе мала цікавіла, каго выбрала сабе за мужа Мэгі. Весці справаздачнасць па такой вялізнай гаспадарцы, як Драгеда, справа сур’ёзная, яна патрабуе шмат часу. Запісы, якія Фія рабіла ў канторскіх кнігах, далі б гісторыку вычарпальную карціну жыцця авечкагадоўчай фермы, бо гэта былі не адны толькі лічбы і рахункі. Няўхільна адзначалася любое перамяшчэнне кожнай атары, змена пары года, надвор’е штодзень і нават усё, што місіс Сміт падавала на абед. Вось запіс у гэтым «вахтавым журнале» за нядзелю 22 ліпеня 1934 года: «Ясна, бясхмарна, тэмпература на світанні 34°. Месу не служылі, Боб дома, Джэк з двума аўчарамі на Марымбейскім выгане, Х’югі з адным аўчаром на Заходняй плаціне, Піўная Бочка пераганяе бараноў-трацякоў з Баджынскага выгану на Уінемурскі. У З гадзіны дня тэмпература паднялася да 85°. Барометр устойлівы — 30,6 цалі. На абед — саланіна, вараная бульба, морква і капуста і яшчэ пудынг з лоем. Мэген Кліры ў суботу 25 жніўня павянчаецца ў царкве Святога крыжа ў Джыланбаўне з містэрам Люкам О’Нілам, аўчаром. Запісана ў 9 гадзін вечара, тэмпература 45°, месяц у апошняй чвэрці».
11
Люк купіў Мэгі сціплы, але даволі прыгожы заручальны пярсцёнак з двума аднолькавымі брыльянцікамі па чвэрці карата, устаўленымі ў два плацінавыя сардэчкі. Абвешчана было, што вянчанне адбудзецца апоўдні ў суботу 25 жніўня ў царкве Святога крыжа. Потым будзе наладжаны сямейны абед у гасцініцы «Імперыял». На абед, зразумела, запрошаны былі і місіс Сміт, Міні і Кэт, але Джымса і Пэтсі з Сіднея не выклікалі, бо Мэгі рашуча заявіла, што хлопчыкам няма ніякага сэнсу цягнуцца за шэсць соцень міль у Джылі, толькі каб паглядзець на цырымонію, у якой яны мала што разумелі. Хлопчыкі павіншавалі сястру пісьмова — Джымс прыслаў доўгі, няскладны і зусім дзіцячы ліст, а Пэтсі — усяго тры словы: «Вялікага вам шчасця». Люка яны, безумоўна, ведалі: у дні канікул нямала паездзілі з ім па выганах Драгеды.
Місіс Сміт была ў вялікім засмучэнні ад таго, што Мэгі настаяла справіць вяселле як мага больш сціпла, — старая спадзявалася, што адзіную ў Драгедзе нявесту будуць выдаваць замуж пры разгорнутых флагах, пад гукі аркестра і святкаваць будуць гэту падзею не адзін дзень. Але Мэгі была так рашуча настроена супраць знешняй пышнасці, што адмовілася нават ад вясельнага ўбрання нявесты: яна будзе вянчацца ў звычайнай сукенцы і простым капялюшыку — не трэба будзе пераадзявацца ў вясельнае падарожжа.