Цягнік да Гундзівіндзі быў перапоўнены. У ім не было спальных вагонаў, і ўсю ноч давялося сядзець і быць на людзях. Гадзіну за гадзінай цягнуўся састаў на паўночны захад, торгаўся, ляскатаў і бясконца спыняўся — то машыністу захацелася закіпяціць сабе кацялок чаю, то трэба было прапусціць чараду авечак, што забрыла на рэйкі, ці закарцела пабалакаць з гуртаўшчыком.
— He разумею, замест «Гундзівіндзі» яны тут гавораць «Гандзівіндзі», чаму ж не пішуць так? — з нуды запыталася Мэгі ў Люка, калі яны сядзелі на станцыі, чакаючы поезда; у нядзелю ў Гундзівіндзі было ўсё зачынена, акрамя гэтай пачакальні, афарбаванай у нейкі да жудасці казённы зялёны колер, з чорнымі мулкімі драўлянымі лаўкамі. Бедная Мэгі, ёй было трывожна і няўтульна.
Размаўляць Люку зусім не хацелася, затое вельмі хацелася есці. З выпадку нядзелі нават кубачка чаю не было дзе выпіць, і толькі ў панядзелак раніцай, калі ўжо ехалі брысбенскім паштовым, на адным прыстанку ўдалося перакусіць і наталіць смагу. Потым быў Брысбен, пераход праз увесь горад з Паўднёвага вакзала на вакзал на Ромастрыт і, нарэшце, поезд на Кэрнс. I тут Мэгі ўбачыла, што Люк купіў білеты на сядзячыя месцы ў вагоне другога класа.
— Што, у нас з табой, Люк, зусім грошай няма? — абурылася зняможаная Мэгі. — Можа, ты забыўся зайсці ў банк, дык у мяне ж у сумачцы ёсць сто фунтаў, якія даў мне Боб. Чаму ты не ўзяў білетаў у спальны вагон першага класа?
Люк здзіўлена ўтаропіўся на яе.
— Але ж да Данглаў усяго толькі трое сутак язды! Навошта нам, маладым, здаровым і дужым, траціць грошы на спальны вагон? He памром, калі пасядзім трошкі ў поездзе, Мэген! Пара ўжо табе зразумець, што муж твой просты рабочы, а не жывёлавод-багатыр!
I Мэгі цяжка апусцілася на лаўку каля акна — месца ёй паспеў заняць Люк, абаперлася падбародкам на далонь і ўставілася ў акно, каб Люк не ўбачыў яе слёз. Ён гаварыў з ёю, як дарослы з малым неразумным дзіцем, і яна першы раз падумала — можа, ён і сапраўды лічыць яе малой дзяўчынкай. У душы варухнулася жаданне ўзбунтавацца, але вельмі слабое, і неўтаймоўная гордасць яе не дазволіла ўнізіцца да спрэчкі. Мэгі сказала сабе: я яго жонка, але для яго гэта нешта зусім новае, ён не можа яшчэ прызвычаіцца. Трэба даць яму час. Яны з Люкам зажывуць удваіх, яна будзе гатаваць яму ежу, ладзіць вопратку, клапаціцца аб ім, гадаваць яго дзяцей, будзе яму добрай жонкай. Вось тата ж высока цаніў маму, горача любіў яе. Трэба даць Люку час.
Яны ехалі ў горад Данглаў, усяго на пяцьдзесят міль не даязджаючы да Кэрнса — самага паўночнага канцавога пункта чыгункі, што цягнецца ўздоўж усяго квінслендскага ўзбярэжжа. Больш за тысячу міль вузкакалейкі, на якой вагон гайдае, падкідвае, тузае ўзад і ўперад, а месцы ў аддзяленні ўсе занятыя, і нельга прылегчы ці хоць ногі разагнуць. За акном ляжала зямля нашмат больш заселеная, чым джыланбаўнская, і куды больш маляўнічая, але Мэгі было не да любавання і цікаўнасці.
Балела галава, нудзіла, гняла нясцерпная гарачыня — такога пекла нават у іх у Драгедзе не было. Прыгожая шлюбная сукенка ружовага шоўку пачарнела ад сажы, што ўрывалася з ветрам праз вокны, цела стала ліпкае — пот не прасыхаў, і, што мучыла больш за фізічныя нягоды, Мэгі адчувала: яшчэ трохі — і яна зненавідзіць Люка. А яго, відаць, стома зусім не бярэ, і паездка яму не ў цяжар, спакойна сядзіць сабе, гамоніць з нейкімі двума пасажырамі, што едуць у Кардуэл. Толькі некалькі разоў ён глянуў у яе бок, і то калі ўставаў і, нахіліўшыся над ёю да акна, ды так нехлямажа, што яна ўся аж скурчвалася, кідаў скачаную ў трубку газету нейкім абадранцам, што, выстраіўшыся ўздоўж чыгуначнага палатна, крычалі:
— Газет! Газет!
— Пуцявыя рамонтнікі, — першы раз растлумачыў ён Мэгі, садзячыся на месца.
I, відаць, ён ані не сумняваўся, што ёй прыемна і радасна ехаць і няможна зачараваных вачэй адарваць ад прыбярэжнай раўніны, што праносілася міма. А Мэгі глядзела на яе і не бачыла і ўжо неўзлюбіла гэту зямлю, яшчэ нават не ступіўшы на яе.
У Кардуэле тыя двое сышлі, а Люк паспяшаўся ў лавачку цераз дарогу ад станцыі, дзе прадавалася рыба са смажанай бульбай, і вярнуўся з загорнутай у газету пакупкай.
— Рыба ў Кардуэле, кажуць, такая — не паспрабуеш, не паверыш, мая ты Мэген, любачка. Найсмачнейшая на свеце. На, вазьмі кавалачак, пакаштуй. Будзеш ведаць, што ядуць у гэтым бананавым краі. Няма месца лепшага за Квінсленд, шчыра кажу.
Мэгі мелькам глянула на аблепленыя цестам кавалкі рыбы, заціснула рот насоўкай і кінулася за дзверы. Калі яна неўзабаве выйшла з туалета, бледная, ледзь трымаючыся на нагах, Люк чакаў яе ў калідоры.
— Што з табой? Табе нядобра?
— Мне ўвесь час нядобра, з самага Гундзівіндзі.
— Госпадзі! Чаму ж ты не сказала мне?
— Чаму ж ты сам не ўбачыў?
— З выгляду ты была як быццам нічога.
— А далёка яшчэ ехаць? — пацікавілася Мэгі, кінуўшы спрачацца.
— Гадзіны тры, а можа, і шэсць, хто іх тут ведае. Яны не вельмі глядзяць на расклад. Паслухай, тыя хлопцы сышлі, цяпер месца шмат, кладзіся спаценькі, а ножкі давай мне на калені.
— Кінь ты сюсюкаць са мной, я не маленькая! — сярдзіта абарвала яго Мэгі. — Шкада, што твае хлопцы не сышлі два дні назад, яшчэ ў Бандабергу!
— Ну добра, Мэген, будзь малайчынай! Ужо ж амаль даехалі. Цяпер толькі Талі і Інісфайл, а там і Данглаў.
З поезда яны сышлі пад вечар, Мэгі адчайна ўчапілася за локаць Люка, гонар не даваў ёй прызнацца, што яна ледзь трымаецца на нагах. Люк папытаўся ў начальніка станцыі, дзе тут гасцініца для рабочага люду, падхапіў чамаданы і выйшаў на вуліцу; Мэгі няцвёрдымі крокамі, як п’яная, паплялася за ім.
— Толькі да канца квартала дайсці, а там — цераз вуліцу, — суцешыў яе Люк. — Белы двухпавярховы будынак, бачыш?
Нумар аказаўся маленькі, да цеснаты застаўлены грувасткай старамоднай мэбляй, але Мэгі ён здаўся раем, і яна без сілы апусцілася на край двухспальнага ложка.
— Паляжы крышачку да вячэры, мілачка. А я пайду гляну, што тут і як, — сказаў Люк і няспешна выйшаў, такі ж бадзёры і свежы, як раніцай у дзень іхняга вяселля. Тады была субота, а цяпер ужо чацвер канчаецца — пяць дзён праседзелі яны ў перапоўненых паяздах, у духаце, у табачным дыме і копаці.
Ложак аднастайна пагойдваўся ў лад ляскату сталёвых колаў на стыках рэек, але Мэгі з удзячнасцю ўткнулася тварам у падушку і спала, спала...
Нехта зняў з яе туфлі і панчохі і ўкрыў прасціной. Мэгі варухнулася, расплюшчыла вочы, агледзелася. На падаконніку сядзеў Люк, паставіў на яго адну нагу, сагнутую ў калене, і курыў. Пачуў шоргат, павярнуў галаву, глянуў і ўсміхнуўся.
— Вось дык маладая! Я дачакацца не магу пачатку мядовага месяца, а жоначка мая дрыхне сабе амаль два дні! Крышачку нават страху набраўся — дабудзіцца не мог, балазе буфетчык сказаў, што з жанчынамі такое здараецца — ад трасення ў поездзе і ад вільготнага паветра. Кажа, трэба проста даць табе адаспацца. Ну, а цяпер ты як?
Мэгі цераз сілу сагнула адубелую паясніцу, села, пацягнулася і пазяхнула.
— Мне многа лепш, дзякуй. Паслухай, Люк! Я ведаю, што маладая і дужая, але ж я жанчына! He ўсякія фізічныя выпрабаванні мне пад сілу, я ж не ты.
Ён падышоў да ложка, сеў на край і далікатна пагладзіў яе па руцэ ў знак пакаяння.
— Вінаваты, Мэген, далібог, вінаваты. Я і не падумаў, што ты жанчына. He прывык ездзіць з жонкаю, вось і ўсё. Ты прагаладалася, даражэнькая?
— Паміраю — хачу есці. Амаль цэлы тыдзень у рот нічога не брала, ты ж ведаеш.
— Тады ты, можа, выкупаешся, надзенеш новую сукенку, і мы пойдзем паглядзім на Данглаў?
Люк павёў Мэгі ў кітайскае кафэ побач з гасцініцай, і Мэгі першы раз у жыцці пакаштавала ўсходняй кухні. Яна так прагаладалася, што ёй усё было б смачна, але стравы, што ім падалі, сапраўды былі цудоўныя. Ёй было няважна, з чаго яны прыгатаваныя — хоць з пацуковых хвастоў, хоць з плаўнікоў акулы, хоць з курыных вантробаў, як, бывала, пагаворвалі ў Джылі, дзе было толькі адно кафэ, у якім грэкі частавалі біфштэксамі са смажанай бульбай. Люк прыхапіў з гасцініцы ў прадуктовым пакеце дзве літровыя бутэлькі піва і прымусіў Мэгі выпіць шклянку, хоць піва яна не любіла.