Мілан. Вечар
Частавалі нас кавай
ветліва і ласкава,
налівалі гарэлку…
ці то ангельскі ром?
Ля кавярні «Ла Скала»
лашчыла-мілавала,
абурыўшы суседзяў
справа,
каленку яе пад сталом.
***
Мы крочылі побач
рука ў руку
да пляча плячо
твар у твар
вочы ў вочы
ў рот рот.
Так мы ступалі, крочылі
нага ў нагу,
пакуль ты не збочыла.
І цяпер вока за вока,
цяпер — зуб за зуб.
Усё, што ты з сабою забрала,
я выскубу, адгрызу —
вярну сабе ўсё,
да сябе вярнуся…
Забяру сабе свае вочы,
з твару змыю твой твар,
адляплю ад вуснаў твае вусны,
вырву руку з рукі.
І калі сэрца сціснецца ад адчаю,
я буду шаптаць, як мантру,
што ты — родная,
баючыся паверыць,
што ты чужая.
***
Я называў цябе заяц,
ты мяне называла лапка
мы былі разам — заяч’я лапка
Зая, чыя лапка
цяпер я?
***
Забяры мой боль
працягні далонь
я табе адсыплю
яго з гакам
а пасля свой сум
ў скрутку прынясу
Забяры яго
бо я сам
не ў стане
забяры мой цень
абдымі мяне
паглядзі як моцна
мяне хістае
Забяры мой цень
Забяры мой сум
Забяры мой боль
І мяне не стане
***
Я ведаю, што так будзе,
што я прачнуся 1-га студзеня
адзін дома
адзін у горадзе
адзін на дварэ
до рэ мі фа мі до рэ
спяваюць за вокнамі п’яныя,
а я ныю, ныю, я завываю,
а ты сцябешся, з цябе ж усё
роўна ўзяткі гладкі, усё-ткі
я сам вінаваты, што так
адбываецца з года ў год.
І гэта не лечыцца, і не лічыцца,
што быццам бы ёсць нагода —
дзве тысячы сем нагод!
Я і гарэлка «дзяржава» —
такое вось дэжа вю,
такі, бляха, новы год.
***
Калі недасканаласць свету
заб’е апошнія мары ў маёй галаве
І я прачнуся рана ад шуму
дажджу за вакном
Ну вось і усё, як кажуць,
Game is over. Капец. Гамон.
Вазьму тэлефонную слухаўку,
пазваню дамоў — я нармальна, мама,
нармальна…
усё ў мяне. А як там ты?
Глядзі, кладзіся спаць рана,
перад сном пагуляць схадзі.
Пакладу слухаўку.
Пагалюся.
Раздам даўгі.
Гэй! Дайце мне цыгарэту
І жоўты шалік даўгі.
***
Калі ў вачох цямнее,
мне хочацца проста ўкленчыць:
«О Божа, хачу да мамы!
да таты хачу на плечы…»
каб апынуцца ў дзяцінстве,
як колісь —
хавацца ў шафе
сярод кажухоў і шапак,
цукеркі цягаць з буфета
ды красці ў суседа слівы
…і быць маленькім і лёгкім,
і, ёб вашу маць,
Шчаслівым.
А мне хочацца жыць,
нават калі не хочацца жыць
Калі снег пачынае падаць
калі лепіцца ў горле ком
не таму што ты хочаш плакаць
а таму што зіма вакол
калі снег перастаў на вейках
таяць, людзі пад ліхтаром
танчаць рэгі на слізкіх рэйках
і дарма што зіма кругом
ты глядзіш з-за высокіх кратаў,
а ў вачох ўсё дрыжыць дрыжыць
не таму што ты ўжо заплакаў
а таму што жыццё імжыць
не ідзе, не вальсуе ў танцы,
не бурліць, не цячэ-бяжыць.
разумееш, што нават зараз
хочаш жыць