Кепска слухаюцца ногі Драбышэўскага. А нампаліт ужо цікавіўся, чым цяпер займаюцца бацькі, якія яны, што пішуць. Пытаўся, хто яму яшчэ піціа пісьмы, хто таварышы тут, што будзе рабіць, калі адслужыць свой тэрмін у арміі...
Усё выведаў Лебедзеў і глянуў на салдата. Драбышэўскі стаяў і плакаў. Слёзы самі ліліся.
— Чаго вы плачаце?— запытаўся азадачаны Лебедзеў.
— Са мною вы першы так гаворыце...
Змоўк салдат, а Лебедзеў задумаўся.
— Вы мяне выслухалі, а я вас. Вы пагаварылі, як бацька. Мне ўспомнілася нават, што я дрэнна рабіў яшчэ да арміі. Цяпер я зразумеў усё...
— Хадзем да каменданта — прасі, каб ён дараваў,— прапанаваў Лебедзеў.
Зайшлі да каменданта. Лебедзеў далажыў, а Драбышэўскі стаяў і калаціўся, як асінавы ліст.
— Я болей не буду,— і пачаў прасіць, каб камендант дараваў.
Камендант-жа сядзеў нерухома. I цяжка было зразумець, верыў ён Драбышэўскаму ці не. Вельмі строгі і, здаецца, нельга да яго даступіцца.
— Я таксама прашу, каб вы сваё спагнанне знялі,— сказаў Лебедзеў. —Драбышэўскі — малады салдат, але слова сваё стрымае. За тэты выпадак мы самі ў часці яго пакараем...
Камендант маўчаў, цягнуў чамусьці з адказам, але прыкметна з твару перамяніўся, стаў крышку весялейшы. Драбышэўскі нічога добрага ад яго не чакаў.
«I колькі спраў адбылося нечакана. Чаго толькі я не натварыў. Пасадзяць зараз, і буду ведаць, як трэба служыць. Дзесятаму закажу»...— мільганула ў галаве салдата.
— Калі вы так кажаце, калі сам салдат абяцае,— зірнуў камендант на нампаліта Лебедзева, то я сваё пакаранне здымаю. Спадзяюся, што вы болей да мяне не трапіце,— і глянуў на салдата.
— Ніколі...— сказаў Драбышэўскі.
I яны выйшлі з камендатуры.
А праз гадзіну маёр Лукашоў у калідоры штаба сустрэў палкоўніка Гаёва.
— Як справы, маёр?
Лукашоў падумаў, што Гаёў цікавіцца Драбышэўскім.
— Я ўжо разабраўся з -салдатам Драбышэўскім. Думаю пасадзіць яго на пяць сутак...
— На пяць сутак?
— Так точна! Яму камендант даў быў дваццаць...
— Маёр, у арміі трэба галавою думаць,— паказаў Гаёў на папаху. — Вы дайце Драбышэўскаму водпуск на пяць сутак. Да яго прыехала маці. Зараз-жа выпішыце дакументы...
— Слухаюся!— казырнуў маёр Лукашоў, здзіўлена зірнуўшы на Гаёва.
«О, гэта камандзір»,—падумаў ён, шкадуючы, што не сам дадумаўся да гэтага.
Мал. Ф. Бараноўскага