Чалавек пражывае жыццё ў суцэльных загадках і ў невядомасці. Прападаюць ці знікаюць людзі, а пра іх лёс ніхто не ведае. А хто і ведае, то можа ніколі не расказаць таму, каму трэба пачуць і ўбачыць...
Клімовічу зноў жа ўспомнілася баба Настазя. Дзевяцярых нарадзіла. Засталася потым без мужа. Без Антонавага дзеда. Колькі на картах гадала, колькі паклонаў Богу ў царкве адбіла, начамі ўсхоплівалася, калі нешта скрэблася ў дзверы ці шыбіну акна — і марна сэрца рвала, не адкрывалася ёй тайна пра мужа. Энкавэдысты схапілі яго сярод белага дня, у «эмку» пасадзілі і павезлі ў Петрыкаў, раённы цэнтр. Дзед прызнаўся, што быў японскім шпіёнам...
«Цікава, а ці можна прасачыць-паглядзець яго лёс? Дзе ён знік? Бо таваркі бабуліны, такія ж гаротніцы, што дзяцей гадавалі без гаспадара, гаварылі, выказвалі здагадкі, што недзе адбыў яе гаспадар зняволенне ды прыстаў да якой маладзіцы, новую сям'ю завёў...»
Не верыла бабка, супраціўлялася, адмахвалася ад іх слоў, клала зноў (у які раз!) перад сабою падушку, на яе карты раскідвала — тры выцягвала з калоды, клала іх па цэнтры — малюнкамі ўніз, а потым ужо ў чатыры бакі раскідвала ў адкрытую. Пасля ўжо тры карты пераварочвала, доўга вывучала іх, глядзела, якія падступаліся да цэнтра, і гаварыла:
— Вось бачыце, няма і блізка ніякай дамы побач, толькі казённы дом, і ўсё туз піковы блытаецца... Чуе маё сэрца, згінуў недзе сярод балот і лясоў...
І ўздыхала, божкаючы, слёзы выцірала рагом хусткі. Потым задумвалася, на таварак сваіх забывалася. Думкі па ўсім свеце паразляталіся, злавіць не можа, як і дзеці яе, як тыя птушкі гнёзды свае спавілі за тысячы вёрстаў — так лёс распарадзіўся.
А бабка сама, адненькая жыла. Во з ім, з унукам Тонікам, — маці прывезла на няпэўны час...
Вячэра была сціплай: сала, некалькі яек. Перад гэтым, здавалася, ён пачынаў бохан хлеба — як не палавіну адрэзаў, і яек, добра памятаў, заставалася толькі два. А цяпер і бохан хлеба цэлы, і яек па-ранейшаму пяць... Колькі і браў у дарогу.
І ў гарбатніку было столькі гарбаты, колькі было ўчора. Не здзівіўся, спакойна павячэраў, перагледзеў старыя газеты. Хаця ж нехта прыносіў і падшываў новыя...
З цікавасцю прачытаў усе нумары «Мужыцкай праўды», якія былі ў сто разоў цікавейшыя, чым сучасныя газеты. Чуў пра «Мужыцкую праўду», а ніяк не мог прачытаць іх у цэнтральных бібліятэках — хавалі іх ад дапытлівага вока. З-за чаго хавалі? З-за слоў прарочых Кастуся Каліноўскага, якія ён напісаў перад пакараннем: «Шчасця мы да тае пары не здабудзем, пакуль над намі маскаля не будзе...»
Прарокам вялікім аказаўся Кастусь. Папярэджваў жа. Не паслухаліся. Не гаспадарамі, а толькі спадарамі спрычыніліся, шчасце сваё ў чужыя рукі аддалі, — даверылася авечка ваўку, паверыла ў яго пяшчоту, а воўк сілай прымусіў палюбіць сябе. Адсюль і боль Каліноўскага... І — наш сорам.
Засынаючы, падумаў, што заўтра ранічкай абавязкова трэба пра дзедаў лёс даведаецца. Паспрабаваць даведацца.
За акном зашапацеў лагодны дождж, але грому не было. На даляглядзе зыркала слабая бліскавіца, асвятляючы ў хаце сцены, белую печ.
У хату знекуль плыў водар прывяленай травы, чабору і смуроды; у агульны пах уплятаўся чаромхавы дурман. Цішыня навявала дрымоту. Недзе ў кустах падала голас сава, як усё роўна імкнулася праспяваць Тоніку калыханку...
Але не спалася, і ён колькі разоў выходзіў у двор. Дыхаў паветрам, няўцямна глядзеў у шэрань ночы.
Раніцай, калі выйшаў зноў на парог, убачыў, што дарога, па якой ён прыйшоў у леснічоўку, знікла, а вакол хаты была суцэльная вада. Леснічоўка стаяла на востраве, і берагоў не было бачна.
Але тое яго не палохала, бо ведаў, што тое ўсё прывіднае, усё знікне тады, калі ён таго зажадае...
Страх зусім уцёк з яго душы.
Ён нават распрануўся і падставіў сонцу сваё белае цела.
...сонца па-ранейшаму было ў зеніце.
Першае, што ён зрабіў, сеўшы за пульт, прамовіў заданне:
— Ян Фіцнер. Арыштаваны ў траўні 1937 года энкавэдыстамі. Які яго лёс?
У глядзельнай зале чакаў, калі пагасне святло.
Потым загарэўся экран, стала цёмна вакол...
Заспявалі пеўні. І Тонік пазнаў сваю вёску, бабульчын хлеў і хаціну. І бабулька — якая яна маладая і прыгожая! Не паверыш, што ў яе столькі дзяцей. Шчаслівая, вочы свецяцца ўнутраным святлом, не падазрае аб сваёй горкай долі.
А гэта хто? А-а, то ж дзед Ян, у саматканым адзенні. Гной накідвае на воз, каб потым адвезці на поле. Дужы, здаровы, на вілкі мо паўтоны гною набірае. Як і конь толькі пацягне. Спявае нешта — работа спорыцца, вясна на дварэ — няма калі адпачываць...