— Так ты можаш збегчы ад мяне і я не змагу цябе адшукаць? — пераводжу я на жарт.
— І так, і не так, — жанчына весела смяецца, адчуўшы перамену ў маім голасе і настроі. — Мы з табою не можам уцячы адно ад аднаго. У нас, закаханых, ёсць дадатковая энергія. Астатнія пазбаўлены яе, таму і не змогуць адно аднаго дагукацца, акрамя сігналаў аб дапамозе ці прадчування нейкае бяды...
— Ну а калі нехта надакучыць свайму каханаму ці каханай? Ці сустрэне новага каханка ці каханую? Несці прымусова крыж і пакутаваць? Яны ж будуць у палоне аўры кахання, з якой нельга выбрацца.
— Навошта, Антоне, пакутаваць? У любы час можна вырвацца, вызваліцца ад уздзеяння агульнай энергіі, і тады ўжо ніхто не дастукаецца да яго сэрца. Тут усё надта проста.
— І...
— І толькі тады чалавек будзе па-сапраўднаму шчаслівы, калі будзе кіравацца толькі чыстымі і светлымі жаданнямі. Як і памкненнямі. Энергетыка яго душы і цела вырасце ў тысячу разоў. У яго хопіць сіл, каб траціць яе толькі на добрае і карыснае. І будзе ў дадатак да гэтага жыць столькі, колькі прадвызначана Богам — згодна ўчынкам чалавека на зямлі.
— Колькі ж можа найбольш пражыць чалавек, калі будзе кіравацца Божымі законамі?
— І трыста, і шэсцьсот, і дзевяцьсот гадоў. У Бібліі пра тое сказана.
— Дзіўна, аднак...
— Хутка ты перастанеш з усяго здзіўляцца.
На даляглядзе зырка бліснула маланка.
Потым пракаціўся, грукочучы нябачнымі коламі калясніцы па брукаванцы, гром.
Над жытнёвым полем згрувасціліся воблакі — шчыльна церліся бакамі, абганяючы адно аднаго. Нагрувашчванне нараджала гарматны выбух.
Падзьмуў вецер, ускудлаціў косы Яніны, і яны абвілі нашыя галовы, як хмель абвівае алешыны ў балоце. Неўздалёк ад нас адзінокая танклявая бярозка як не прыгіналася верхавінай да збажыны.
— Бяжым, а то вымакнем... — не вытрымліваю, хвалююся больш за яе, за Яніну, — што стане з косамі?
Яна ж не выказвала ніякай трывогі ці занепакоенасці.
— Навошта? Ты яшчэ хіба не пазбавіўся трывогі? Нам жа з табою нічога не страшна. Ты толькі павінен падумаць, каб дождж абышоў цябе, — і ніводная кропля не ўпадзе на нас.
«Я яшчэ не перастаю быць чалавекам...» — падумаў пра сябе.
— Гэта не так і страшна — заставацца чалавекам, — кажа ўголас Яніна, адказвае мне, папраўляе косы і глядзіць у вочы. — Мы ж людзі і маем сэрцы...
— Я адчуваю сябе няёмка, калі гавару з табой, бо думаю яшчэ пра нешта. Але ж я магу падумаць міжволі і пра нешта інтымнае, непрыстойнае — я ж чалавек, сапсаваны часам і абставінамі. І наўрад ці навучуся кантраляваць і сябе, і працу свайго мозгу. Таму ці можна навучыцца адключаць паралельныя думкі, каб іх не чуў ніхто? Нават і ты. Каб не гарэць ад сораму ці не пакрыўдзіць цябе...
— Я ж тлумачыла — канечне ж, можна. Усё залежыць толькі ад твайго жадання.
— Акрамя цябе хто яшчэ будзе чытаць мае думкі?
— Толькі Ойча. Больш ніхто.
— Каго буду чуць я?
— Усіх і ўсё, бо і Бог казаў, што ў свеце няма нічога тайнага, каб не стала вядомым... Хіба ты раней, у тым, зямным, жыцці не задумваўся над тым, што цябе пастаянна чуе Бог? Што ведае і бачыць усё, што ты робіш — і кепскае, і добрае. Чаму ж перад Ім не было сорамна за брыдкія словы, за зайздрасць, за патаемнае жаданне забіць свайго ненавісніка, свайго ворага, за... Можна пералічыць тысячы чорных жаданняў і думак, з-за чаго чалавек і ёсць стварэнне грэшнае. Але мы не пра тое, ці не так?
— Так, любая, так... Прабач. Я вымушаны згадзіцца з табой: у чалавека шмат заганаў, і ён вымушаны ад іх пазбаўляцца.
Маланкі жыхалі ўжо над нашымі галовамі. Вецер як не ламаў недаспелае жыта, гнуў яго да зямлі. Мы стаялі абняўшыся. Нас не чапаў ні вецер, ні важкія кроплі дажджу.
Я пачуў боль каласоў, іх крык і просьбу аб дапамозе. Кроплі дажджу перад падзеннем ператвараліся ў градзіны-ільдзінкі. Нас яны не даставалі — над галовамі шыпелі і раствараліся, як падалі на гарачую патэльню. Град пляжыў траву і жыта — каласы падалі на мокрую зямлю...
У мяне разрывалася сэрца ад таго крыку. То мо і не крык быў зусім, а нават стогн. Як параненая птушка не разумела, што адбылося, калі ў яе зласлівец перабіў каменем крыло і яна не магла ўзляцець у неба.
«Не паможаш, — глядзіць Яніна скрушна ў бок поля. — Буран чалавеку помсціў за тое зло, што ён зрабіў, — павысушваў балоты. А ў адносінах да законаў зямлі — то злачынства».
«І мы бяссільныя памагчы?»
«Паможаш тут, а ў іншых месцах? Што загадаў Усявышні, таму і быць. Значыць, так і трэба, у імя Вышэйшай мэты. То ж ніхто іншы, а сам чалавек сваімі дзеяннямі наклікаў на сябе такую бяду. І ён павінен расплаціцца за свае памылкі. Каб зразумець, што рабіць так нельга. Бо адно зло спараджае новае. Яшчэ большае».