Я ўткнуўся тварам у жывот бацькі і таксама плакаў, як той дзяцюк.
Мужчыны глядзелі строга, насупіліся, клялі сваю бездапаможнасць.
Справа загудзела машына, і дзядзька, кінуўшы малую, спатыкаючыся, кінуўся насустрач, але ніяк не мог выбавіцца з балотнай твані, падаў. Пад'ехала машына, і вадзіцель нейкі час не мог зразумець, што ад яго хочуць, — чалавек хрыпеў, паказваў на легкавушку, і ні слова нельга было разабраць...
Дзяўчынка была непрытомная.
— Які чорт цябе сюды занёс? — мацюкаўся вадзіцель. — Я і то баюся сюдой ездзіць...
Ён падчапіў тросам «Жыгулі», выцягнуў на цубкі бераг. Пасля папрасіў у мужчын закурыць — дрыжачымі рукамі трымаў цыгарэціну.
Толькі пасля гэтага я асунуўся на зямлю — страціў прытомнасць. Скрозь туман свядомасці чуў, як бацька гаварыў рабочым:
— Вы ідзіце, а я з сынам да Барсучынага котлішча пайду... Дома пакуль нічога не кажыце.
— Добра, зразумелі.
Ён некуды нёс мяне, шаптаў і хукаў на вуха, потым паклаў на зямлю. Ляжаў я доўга і не адразу апрытомнеў.
Першае, што я ўбачыў потым, гэта разгалістыя галіны ліпы — то было тое святое месцейка — Барсучынае котлішча, куды прывозіў бацька хворага прафесара.
— Нічога, сын, нічога, на сваім вяку і не такое пабачыш, — казаў бацька, кранаючыся да майго лба, — дакрананне да чужога гора — рэч непрыемная. Шкадую, што ўзяў цябе сёння з сабою.
— Што ён у вайну зрабіў? Пра нешта напамінаў Зміцер Аляшкевіч.
— Паліцаем ён, сын, быў у вайну. Шмат людзей загубіў. Праклялі яго людзі...
— Але ж яна, тая, што загінула на нашых вачах, невінаватая, — у мяне зноў на вачах слёзы, і зноў выплывае яе воблік — вялізныя вочы, вось-вось выскачаць з арбіт, яе перадсмяротны хрып і счарнелы твар, і я захліпваюся зноў у горы, не могучы забыцца пра тое, што было на маіх вачах, што ўвайшло ў мяне на ўсё жыццё...
— Невінаватая, гэта ты правільна сказаў, — згаджаецца бацька і дастае аднекуль слоік з цёмна-карычневай вадкасцю, — вазьмі во выпі, табе адразу стане лягчэй...
Я паслухмяна выпіў, не адпускаючы бацькавыя пальцы ад слоіка, адчуваў, як ад яго рук сыходзяць цеплыня і дабратворная сіла. Яна ўлівалася ў мяне і з зямлі, на якой я ляжаў, і аднекуль зверху. У мяне мацнелі рукі і ногі, яснеў розум. Асабліва пругкімі сталі рукі — імі хацелася ўзмахнуць і, як у дзіцячым сне, узляцець пад воблакі, не дайсці дадому, а даляцець, плывучы над лесам...
— Тата, а што гэта са мной было? — дзіўлюся я і нічога не разумею.
— Такія відовішчы не для дзіцячага сэрца.
— Тое я зразумеў. Пра іншае я — ты ўліў у мяне нейкую невядомую дагэтуль сілу. Як гэта табе ўдаецца?
Бацькаў твар побач — нада мной. Я бачу яго вочы — па-маладому сінія, бы васількі ў жыце, паголены падбародак, светлыя, бы пшанічная салома, валасы. Ад яго патыхае нейкім незвычайным пахам. Ніколі і ад нікога я такога не чуў. Ад чалавека, які не курыць, не п'е віна і гарэлкі, не есць мяса, смажанага і печанага.
— Гэта не я, сын, гэта лес.
— А і хлусіш ты, бацька. Ты так і прафесару казаў. Чаму ж мне праўду не гаворыш?
— Праўда, я не падманьваю цябе. Але тое ты пакуль не зразумееш. Як падрасцеш, як жыццё закруціць цябе ў свае віхуры, тады прыйдзе пара пагаварыць пра тое. Тады я табе і перадам усё, што ведаю, чаму навучыўся. А цяпер яшчэ рана. Зразумеў?
— Здаецца, зразумеў.
— Вось і добра. А цяпер табе пара ўставаць — цяпер ты вылечыўся ад сваёй памаракі, але маленечкі пісяг ад сённяшняга ў цябе застанецца. Ведай пра тое.
...Позна вечарам мы вярнуліся дадому. Ужо прыгналі з лесу статак пастухі, і пасля яго асеў на зямлю густы пыл. Маці ведала пра ўсё, занепакоілася за мяне, кінулася насустрач, абняла, прыціснула да сябе. А я слаба ўсміхнуўся ёй, каб хоць усмешкай супакоіць яе.
— Як на згубу прадаў тыя латарэйкі, — ноччу скрозь сон чуў, як маці шаптала бацьку.
— І не кажы. Хто ведаў.
Гэта пасля я даведаўся, што адбывалася на самай справе з тым дзецюком-паліцаем з далёкай ад нас вёскі. П'яніца, калгасны каваль Бронік Засухін, паміраў, так хацеў выпіць. Да паліцая былога прыбег — пазыч, Парфёнавіч, пляшку самагонкі. «А чым разлічвацца будзеш?» — спытаў Дзяніс. «Во на час магу латарэйкі жончыны даць — дзесяць штук». Згаварыліся. А праз тыдзень у газеце розыгрыш надрукавалі. Дзяніс не дурань, адразу ж кінуўся на пошту, каб праверыць. І — «Жыгулі»! Жонка Засухі прыперла да сценкі Броніка — дзе латарэйкі? Прызнаўся. Пабегла да Дзяніса, а той кукіш пад нос ёй — ведаць не ведаю ніякіх латарэек, наплёў твой алкаголік. А жонка Засухі перапісала перад тым нумары ў блакнот, таму і ведала, які нумар аддаў паліцаю...