Жонка Галёшы, кабеціна за сорак, стаяла басанож на глінянай падлозе. Рукі ўскінутыя ўгару. Адзін з дыверсантаў падышоў да жанчыны, і абхапіўшы яе, пацягнуў да ложка. Жанчына заплакала:
— Людзі, дайце мне спакой! Я хворая на жаночую хваробу. Два гады з мужам не сплю.
Згвалтавалі яе ўпяцёх, а потым са смехам абпалілі ёй запальніцай валасы.
Заданне выконвалася — «буржуазія» калацілася ад страху!.. Начальнікі ў Менску, а Троцкі ў Крамлі маглі цешыцца.
Забава абудзіўся позна ўначы. Моцны боль адчуваўся ва ўсім целе. Смажыла. Напачатку не мог зразумець, дзе ён, а калі зарыентаваўся, дык ледзь-ледзь здолеў знайсці дзверы і выйсці ў сенцы, дзе стаяла бочка з вадой. Не было аніякай пасудзіны, якой мог бы набраць вады. Схіліў галаву ўніз і піў, піў, піў.
Вярнуўся ў пакой, кінуўся на ложак і зноўку заснуў мёртвым сном. Наступным разам прачнуўся вельмі позна. Здзіўленымі вачыма глядзеў на дзённае святло і на пакой. Моршчыў лоб. Хацеў нешта прыгадаць і не мог.
«Было нейкае дзівацтва! — прашаптаў. — Але якое?»
Позірк ягоны ўпаў на наган, які ляжаў на стале, і раптам у памяці ўсплыла адна падрабязнасць з учарашняга (астатняе назаўжды патанула ў хвалях забыцця). Падрабязнасцю той быў стрэл. Гук стрэлу і агонь, які працяў начную цемру.
«Можа, я забіў Янака?» — падумаў. Падышоў да стала і ўзяў у рукі рэвальвер. У маленькім барабане было ўчора сем патронаў. Памятаў гэта добра. Цяпер убачыў толькі пустыя гільзы.
Забава хутка апрануўся і пайшоў да чыгуначнай электрастанцыі, дзе працаваў Янка. Калі апранаўся, пачуў за сцяной гутарку гаспадыні з суседкай:
— І там таксама былі бандыты?!
— Усюды, усюды, мая дарагая!
— О Езус! Які страх! Хто ж гэта мог быць?
— Муха. Яго ўсе пазналі!
— Гэта нягоднік!..
— Ну скажыце!..
Забава чуў тую гутарку, але не надаваў ёй ніякага значэння. «Глупства плятуць! — падумаў. — Муха не можа тут дзейнічаць!»
Даволі добра ведаў арганізацыю савецкіх дыверсійных атрадаў. Ведаў, што Муха мае іншы маршрут, што з дапамогай памежнага атрада дзейнічае ў Цімкавічах і праходзіць мяжу пераважна на тым адрэзку. Паколькі гэта было на значнай адлегласці ад мяжы, таму прабрацца сюды з бандай яму было б вельмі цяжка і небяспечна.
У задуменні Забава хутка крочыў вуліцай. Зусім не заўважыў, што за ім ішлі людзі, якія жыва жэстыкулявалі. Да іх неўзабаве далучыліся паліцэйскія. Калі падымаўся на прыступкі вакзала, на яго з усіх бакоў скіравалася зброя.
— Рукі ўгору!
— Што здарылася? — спытаў здзіўлены Забава, бачачы пры сабе гэткае шматлікае суправаджэнне.
У яго адабралі рэвальвер і адвялі ў пастарунак. Атачылі моцнай аховай. Паліцыянты вывучалі дакументы, якія знайшлі ў ягоным партаманеце.
— Добрая работа, што, не?
З прызнаннем круцілі галовамі, разглядаючы паперы — польскія і савецкія.
— Грошай таксама мае даволі шмат!
— Даляравая прафесія.
Пасля на пост панайшлі невядомыя Забаву людзі і пачаліся вочныя стаўкі. Адна за адной.
— Гэта той. — казала нейкая жанчына, баязліва гледзячы на Забаву.
— Гэта той, — паўтарылі іншыя: мужчыны, жанчыны, і нават дзеці, пры- водзячы пры гэтым разнастайныя падрабязнасці яго ўчынкаў з учарашняга вечара.
«Што я нарабіў?» — думаў здзіўлены Забава, напружваючы памяць, але абсалютна нічога не мог прыгадаць.
На працягу некалькіх дзён слыў (ды і быў) сенсацыяй места. Нават з ваяводства прыехаў нейкі начальнік, высокая шышка, і спытаў яго:
— Га?.. Што за тып? Хто такі?
Забава сказаў. Чыноўнік адышоў здзіўлены і відаць незадаволены, што ўбачыў не «грознага бандыта», а звычайнага чалавека.
Толькі на чацвёрты дзень Забаву вызвалілі з-пад арышту і вярнулі яму зброю і дакументы. Зразумела, з прычыны вышэй пералічаных здарэнняў ён меў шмат непрыемнасцей ад сваіх начальнікаў.
— Нічога, зусім нічога не памятаю, што рабіў, — казаў Забава. — Роўным лікам нічога не памятаю! — паўтараў шматкроць.
Яму не верылі.
Пераклад з польскай
Язэпа Янушкевіча.