Не звяртаючы на мяне аніякай увагі, таўстун нахіліўся да дзяўчыны і дэманстратыўна ашчаперыў яе за грудзі. Тая ў адказ роблена захіхікала.
Не спыніўшыся на гэтым, укормлены чыноўнік працягваў паводзіць сябе нібы самец малпы, усяляк імітуючы палавую актыўнасць. Са старажытных анімалістычных стужак я ведаў, што такія паводзіны характэрныя для асобін, якія не задаволены сваім сацыяльным становішчам у статку і мусяць прэтэндаваць на больш высокі статус на іерархічнай лесвіцы. Не зважаючы, альбо знарок ігнаруючы мяне, ён палез ёй пад сукенку. Дзяўчына, якая, на мой погляд, была тут звычайнай сакратаркай, ненатуральна, нават задаволена віскнула і пачала адпіхваць яго руку.
Я счакаў і паўтарыў сваё запытанне. Таўстун, быццам нічога не чуў, вярнуўся ў першапачатко-вае становішча, дацягнуўся да пластыкавай бутлі з напоем і даліў з яе ў шклянку.
“Зойдзеце заўтра”, — нарэшце зневажальна вымавіў ён і з пагардлівым выглядам нахіліўся над нейкай паперай на стале. Гэта была яго памылка, бо я імкліва прасунуў у акенца руку, схапіў яго за валасы і, што было моцы, стукнуў галавой аб стол. З носу ў яго адразу пырснула кроў.
“А-а-а-а! — завішчэў ён. — Дапамажыце!”
Гэты яго крык, не пазбаўлены, дарэчы, нейкага паскуднага нахабства, літаральна прывёў мяне ў шаленства, бо я рвануў дзверы, імкнучыся заскочыць у кабінет і прадоўжыць пачатае.
Але дзве-ры былі заблакіраваны, да таго ж, ззаду мяне ўжо захапілі за рукі ўкормленыя малойцы, пэўна, яго супляменнікі, якія з’явіліся немаведама адкуль, быццам матэрыялізаваліся з паветра.
Яны аднак не ўсчалі са мной бойку, а адвялі ў бакавую нішу, дзе месціўся, як я здагадаўся, кабінет іх начальніка рангам вышэй. За сталом, паклаўшы на яго ногі ў белых скураных макасінах, сядзеў, апрануты ва ўсё белае, цёмнаскуры мужчына гадоў сарака пяці, з лысым чэрапам і пафарбаванымі вусамі. Выслухаўшы крыклівыя тлумачэнні сваіх памочнікаў, ён спытаў: “Вы хто такі і па якой справе?”
“Палкоўнік Скут, — з націскам сказаў я, — загадаў мне зарэгістравацца, каб узначаліць у паселішчы работы па ачыстцы ад смецця. Гэта вы даслалі мне позву?”
Непрацяглы час ён вывучаў мяне нібы ў нерашучасці, думаў, а потым загадаў службоўцам, каб выйшлі з кабінета, расплыўшыся пасля іх сыходу ў няшчырай усмешцы.
“Ведаю, — сказаў мне гэты нафарбаваны пляшак, — чаму вас сюды прыслалі. Я адразу здагадаўся. Вам варта было спачатку зайсці да мяне, і мы б усё ўзгаднілі. — Канешне, — працягваў ён, — я павінен падпарадкоўвацца загадам з Мегаполіса і абавязаны выканаць іх, узгадніўшы з палкоўнікам Скутам, — што і зраблю з асабістым задавальненнем. Толькі вось навошта такая канспірацыя?..”
Тут я хацеў перапыніць яго і сказаць, што ён памыляецца, прыняўшы мяне за нейкага таямнічага візіцёра са сталіцы, але чамусьці абачліва прамаўчаў.
“Мы зараз жа вызначым патрэбную пляцоўку і прыступім да працоўных захадаў. Так. Вы можаце аб’ездзіць усё, агледзець і вырашыць непасрэдна на месцы, — ён выцягнуў з шуфляды пад сталом мапу і расклаў, — вось тут, прыкладам, ці вось тут”, — ён тыцнуў у паперу пальцам, унізаным безгустоўным залатым пярсцёнкам.
Я зноў хацеў спытаць, што ён мае на ўвазе і што трэба вырашаць, але ён мяне перапыніў.
“Пра часовую рэгістрацыю можаце не думаць — вось вам чысты бланк, самі запоўніце яго. Не гэта зараз важнае. Як толькі вы скончыце вышукі, дадзіце мне знаць, і мы адразу выклікаем з Мегаполіса каманду спецназа. У яе складзе скрозь адны жанчыны-дэфарманты, а яны, самі ве-даеце, не цырымоняцца і адразу пачнуць дзейнічаць”.
Я забраў бланк з дазволам і выйшаў ад чыноўніка ў непаразуменні. У калідоры зноў было пуста і мяне ніхто не спыняў.
Каманду спецназа? Але навошта? Што яны задумалі рабіць у паселішчы з дапамогай узброеных жанчын-сілавікоў, якія, як я ведаў, не спыняюцца перад самым жорсткім гвалтам.
Памылкова я завярнуў у супрацьлеглы бок калідора і неўзабаве апынуўся у цёмным яго канцы перад масіўнымі, абітымі бляхай дзвярыма, якія аказаліся зачыненымі. Я павярнуў назад, але спыніўся, бо з-за дзвярэй быццам пачуліся слабыя прыглушаныя стогны. Раптам я ўбачыў на блясе чырвона-карычневыя плямы. Такія ж самыя былі і на сценах, там-сям размазаныя — быццам некага цягнулі тут поцягам, а ён чапляўся за сцены і драпаў іх рукамі. Кроў — адразу вызначыў я, і толькі цяпер успомніў папярэджанне Мойры аб тым, што ў муніцыпалітэце раз-пораз знікаюць асобныя прасіцелі ці рэдкія шукальнікі справядлівасці, альбо якія іншыя наіўныя скаржнікі, і тут варта быць асабліва насцярожы. Шолах за спінай прымусіў мяне імкліва абярнуцца. Двое беласкурых ва ўсім белым — белыя кашулі і белыя нагавіцы — моўчкі ўтаропіліся ў мой твар. Абодва былі даволі высокія, дзесьці каля ставасьмідзесяці пяці сантыметраў, з бясколернымі рэдкімі валасамі, адзін амаль зусім лысы. Негледзячы на тое, што ён глядзеў на мяне праз акуляры ў тонкай пазалачонай аправе, яго выдавалі вочы вар’ята. Чамусьці менавіта гэта было маёй першай думкай. Другі цэпка змераў мяне позіркам чалавека, які не звыклы да супраціву. У знешнасці яго было нешта агіднае: белая сальная скура, мочкі вушэй зрасліся з запалымі шчокамі, а шырокі і вузкагубы рот крывіўся ва ўсмешцы.