Раптам надалоннік на каленях Маркуса падаў сігнал. Мы сцішыліся, прыслухоўваючыся, але, акрамя адназначнай рэплікі
Маркуса, вядома, нічога не пачулі.
Я зірнуў на Мойру. Яна няўцямна ўсміхнулася ў адказ, твар яе быў спакойны.
“Аўтазак выехаў, — паведаміў Маркус. — Праз пятнаццаць– дваццаць хвілін яны будуць тут”.
Людвік выцягнуў з-пад сядзенняў два аўтаматы, ражкі з патронамі і перадаў адзін аўтамат Мар-кусу.
“Праверым зброю”, — прапанаваў ён.
Я засёк час на сваім надалонніку. Было чвэрць на дзесятую гадзіну раніцы. Мы спешна падрыхтавалі сабе схованкі абапал дарогі і ў апошні раз коратка размеркавалі задачы кожнаму. Пасля чаго сталі чакаць.
Са звалак несла смуродам. Атрутны дым ад палёнага пластыку пачынаў прасочвацца ў салон. З мінулай сваёй дзейнасці я ведаў, што ёсць смецце, якое не знікае ніколі.
Ледзь чутны і далёкі шум рухавіка ўсякі раз прымушаў нас хапацца за зброю і рыхтавацца да раптоўнага выступу, але машын, як я ўжо адзначаў, было мала, і Маркус, які сачыў у бінокль, штораз адмоўна круціў галавой. Прайшлі пятнаццаць хвілін, а потым яшчэ дзесяць, але дарога з боку паселішча была пустая: аўтазак не паказваўся. Затое з супрацьлеглага боку мы пачулі набліжэнне грузавікоў, і сапраўды, праз некалькі хвілін убачылі, як па дарозе рухаюцца ў накірунку да паселішча дзве адкрытыя вайсковыя машыны, у кузавах якіх сядзелі ўзброеныя жанчыныдэфарманткі ў палявой форме.
“Нікому не высоўвацца,— папярэдзіў нас Маркус.— Гэта “Гідра”. Я ўстрывожыўся. Лятучыя атрады спецпрызначэння “Гідра”, складзеныя ў асноўным з жанчын, вызначаліся паталагічнай жорсткасцю і фанатызмам. Можна было яшчэ здагадвацца, куды яны трымалі свой шлях, але ўнутрана я ўжо чамусьці не сумняваўся — яны накіроўваліся ў Эдэм. Грузавікі няспешна праехалі перад намі: са сваёй схованкі нават без бінокля бачныя былі вы-цягнутыя галовы гэтых сучасных амазонак, з завостранымі макушкамі і забранымі над імі ў пукі валасамі — ва ўсіх аднолькавыя прычоскі. На каленях дэфарманткі трымалі аблегчаныя кароткаствольныя аўтаматы.
Час ішоў. Аўтазак па-ранейшаму не з’яўляўся, і дарога, над якой яшчэ курэў пыл, узняты двума вайсковымі грузавікамі, зноў пуставала.
“Звяжыцеся з вашым чалавекам,— параіў я Маркусу. — Пэўна, нешта не ў масць.” “Не магу, — адказаў ён, — я ніколі не саджуся на яго надалоннік, бо гэта небяспечна для яго самога. Трэба чакаць.” “Можа, яны змянілі гэты бальшак на іншую дарогу?” “Іншай няма. Зірніце, да слова, на мапу.”
Мы зноў чакалі. Аўтазак быццам праваліўся, і наш настрой станавіўся амаль што няўпэўненым і трывожным. Урэшце, Маркус папрасіў кожнага коратка выказаць свае меркаванні.
“Не будзем чакаць”, — сказаў, павагаўшыся, Андруш.
“Можа, у іх сапсаваўся рухавік? Тады варта выехаць ім насустрач”, — прапанаваў Людвік.
“Вырашайце”, — паціснула плячыма Мойра.
“Па-мойму, у паселішчы нешта адбылося, і туды нездарма скіравала “Гідра”. Трэба вяртацца”, — сказаў я.
“Яшчэ чвэрць гадзіны, — падсумаваў Маркус, — і мы вяртаемся.”
“Што ж, хто любіць спех — той ззаду ўсех”, — згадзіўся і Андруш.
“Скажыце, Берташ, — раптам спытаў мяне Маркус, — гэта ж менавіта сёння скончыўся тэрмін, які прызначыў вам Касіус?” “Бадай, што так”, — успомніў я.
“Раю вам, калі затрымаецеся ў Эдэме, сплаціць выкуп”.
“Заўтра я з’еду. Да таго ж, жыццё майго сабакі каштуе больш за жыццё антропафага”.
“Што ж, тады з’язджайце. Толькі памятайце — паўсюдна пустата”.
“Я гэтага не баюся”.
“Таму што вы не адзін. Праўда, Мойра?” — ён абярнуўся і з усё разумеючай усмешкай зірнуў на жанчыну.
Далей мы ўвогуле сядзелі ў маўчанні. Я думаў пра тое, каб наша акцыя ўдалася, усё хутка скон-чылася, і мы з Мойрай урэшце пачалі б новае жыццё, а яшчэ лепш, меркаваў я, каб аўтазак уво-
гуле не з’явіўся, бо мне зусім не падабалася тое, што жанчына будзе падстаўляць сябе пад кулі.
Тым не менш, я не адчуў ні асаблівага хвалявання, ні трывогі, ні якога ліхаманкавага прадчування небяспечных падзей, калі раптам Маркус, які перыядычна падносіў да вачэй бінокль, сказаў: “Аўтазак!”
Услед за тым ён папрасіў у адзінай сярод нас жанчыны прабачэння, таропка выцягнуў з сумкі бутэльку кетчупу і са словамі: “Станеш яшчэ больш смачней!” выліў большую частку на сукенку Мойры і ёй на грудзі, што цалкам стварала ўражанне небяспечнай крывавай траўмы, пасля чаго падхапіў з каленяў аўтамат, зняў з перасцерагальніка і даслаў у ствол патрон. Людвік паўтарыў за ім тое ж самае, а мы з Андрушам, з пісталетамі напагатове, выскачылі з пікапа.