Секунды беглі адна за адной, а стрэлу не адбывалася. Раптам жанчына апусціла руку са зброяй і адвярнулася.
“Я не магу.”
Але тут жа паправілася: “Не хачу.”
На яе пабляднелым твары чыталася разгубленасць. Я раздумваў нядоўга: чакаць нейкіх дзеянняў ад былых вязняў не выпадала і не было ўжо часу. Менавіта мне, як я разумеў, заставалася завяршыць усё гэта, бо толькі я адказваў цяпер за Мойру. Дый зброя ў яе руках таксама належала мне. Я падышоў і забраў яе, расціснуўшы далонь жанчыны. Адзін патрон.
Суха шчоўкнуў стрэл і эсбэшнік з прастрэленай патыліцай цяжка абрынуўся на дарогу. Андруш адцягнуў яго цела ў смецце, пакуль мы адвялі з дарогі выратаваных таварышаў і пасадзілі ў пікап.
Я шпульнуў непатрэбную ўжо страляючую трубку ў смецце і кінуў вокам на таймер. Акцыя за-няла літаральна каля сямі хвілін.
Я сабраў зброю. Адзін аўтамат я вырашыў пакінуць сабе. Маркус запусціў рухавік, і мы, збочыўшы з бальшака і падпаліўшы аўтазак, спешна пакінулі гэтае месца. Цела Людвіка мы забралі з сабой.
Я радаваўся і адначасова смуткаваў таму, як, хоць і з ахвярай з нашага боку, адбылася ўся акцыя па вызваленню нашых сяброў.
Па-мойму, прычынай адноснага поспеху нашай рызыкоўнай справы была абсалютная беспакаранасць і ўпэўненасць у сябе і сваіх учынках пануючых сілавікоў. Яны настолькі ўладарылі ў гэтым краі, што згубілі элементарную перасцярогу і пільнасць.
Што ж, няхай за гэта цяпер адказваюць. Хіба, меркаваў я, так складана было выканаць Ёхана Цынка? Якраз не, бо стары, сапселы ідыёт усё жыццё пражыў непалоханым індыком. Але я разумеў і тое, што пасля ўсіх нашых дзеянняў сілавікі непазбежна пачнуць лютаваць у адказ. Вось толькі якім будзе той адказ, мне было пакуль невядома.
Я ўвесь час не выпускаў з віду Мойру. Гэтая жанчына не пераставала мяне здзіўляць. Яна ж не была ні агрэсіўнай феміністкай, ні, тым больш, садысткай, ні звычайнай аматаркай адрэналіну. Забіваць людзей — не так ужо і проста, як можа пагадацца з першага погляду. Дзесьці ў стара-жытных кнігах я вычытаў і, па маіх асабістых назіраннях у час вайны, толькі каля трох адсоткаў людзей з лёгкасцю пазбаўлялі жыцця іншых. Хіба і я такі ж самы? А яна? Цяпер я ведаў, што наўрад.
Па дарозе Мойра зрабіла перавязку Публію Росу. Перадусім мы ўправілі яму палец на руцэ, і ён, сціснуўшы зубы, вытрымаў гэтае няпростае выпрабаванне.
empty* * *empty
Праз нейкі час мы спыніліся. Былыя вязні амаль нічога не елі, але бясконца пілі ваду. Маркус планаваў адвезці ўсіх траіх у суседняе паселішча, дзе ў яго былі надзейныя сябры і магчымасць выправіць кожнаму новыя дакументы, але на гэтую прапанову згадзіўся толькі пастар Себасцьян. Мастак Юліус Гармата паведаміў, што мае намер забраць з Мегаполіса жонку з дачкой і перайсці з імі мяжу — такая магчымасць у яго ёсць. Толькі Публій Рос непахісна аб’явіў, што вернецца на сваё старое месца і будзе працаваць, як і раней.
“Гэта, калі вам дазволяць”, — сказаў яму Маркус. “А хто будзе даваць той дазвол?” “Мы.” “Мяне забралі несправядліва”.
“Мы не можам вас адправіць у Мегаполіс”.
“Чаму?” — абурыўся Публій Рос.
“Таму што вас непазбежна возьмуць зноў і вы можаце раскалоцца пры паўторных катаваннях, а я не магу рызыкаваць сабой і ўсімі намі, вы павінны зразумець нас правільна”.
“Куды ж мне дзявацца?” “Вырашайце зараз”.
Акадэмік на хвіліну задумаўся.
“Тады я разам з пастарам Себасцьянам,” — урэшце аб’явіў ён.
Маркус згодна кіўнуў.
“Да суседняга кластэра мы вас траіх падвязём, падключым сваіх сяброў, а далей дзейнічайце па абставінах. Але спачатку трэба пахаваць Людвіка. Не варта вазіць яго з сабой”.
“Хацеў бы я ведаць: на гэтай зямлі чалавечае жыццё мела нейкую вартасць?” — ні да каго не звяртаючыся, раптам сказаў пастар Себасцьян.
“Калі яно здольнае на супраціў. І нават тады, калі твая радзіма патапілася ў гноі. Праўда, Бер-таш?” — нявесела ўсміхнуўся
Маркус.
Думкі мае перапыніў сігнал надалонніка. Званілі Маркусу і, як я адразу здагадаўся, зноў яго інфарматар. Сувязь была аднабаковай, непрацяглай і заняла каля трыццаці секунд, пасля чаго перапынілася. Я зразумеў, што адбылося нешта незвычайнае, хутчэй за ўсё — непрыемнае, і — не памыліўся.
Жорсткі твар Маркуса яшчэ больш пацямнеў. З хвіліну ён сядзеў моўчкі, думаў, а потым звярнуўся да нас.
“Сітуацыя змянілася, — сказаў ён. — Як мне толькі што паведаміў наш чалавек, на паўночным баку звалак, пад ачапленнем дэфармантак з“Гідры”, “працаробы”выкапалі траншэі.
Адначасова пачаліся арышты, але Васка Петкавіч, астатнія нашыя сябры былі папярэджаны літаральна за паўгадзіны і паспелі перакінуцца на нелегалку. За кожным з вас, хто сядзіць цяпер побач, і за мной, акрамя пастара, мастака і акадэміка, таксама прыходзілі. Месца магчымай страты, а таксама дваццаць першы барак і паселішча з раніцы ачэплена дэфарманткамі і мясцовай службай бяспекі. Зараз мы павінны тэрмінова вырашыць, што рабіць далей”.