“Не, — сказаў я. — Мы самі”.
“Не бясплатна. Вось, азнаёмцеся”.
Я павярнуўся да агароджы, на якой пабачыў налеплены аркуш паперы, і прачытаў наступнае: Ко ш т п а с л у г : Мастурбацыя — 2 амера З відам на залу — 3 амера Партнёр — 5 амера
Партнёр па выбару — 8 амера Звальная зала — 10 амера
Я паціснуў плячыма, выцягнуў дробную банкноту і аддаў “мамцы”.
“На дзве хвіліны. Толькі па Гвіда. Мой таварыш пачакае тут”. “Ды я пашлю каго, — адразу памякчэла яна. — Вось, прыкладам, паклічу сяброўку яго Розы”.
Але я, вядома, не быў упэўнены, што Гвіда зараз захоча мяне бачыць, і сам прайшоў у дзверы, якія вялі ў доўгі калідор. У ім часам выбягалі з асобных кабінетаў у асноўным малалетнія вычварэнцы, некаторыя з іх былі яўна пад наркатой. З-за дзвярэй даносіліся ўзбуджаныя крыкі і віск. Ля двух вынасных біятуалетаў стаялі чэргі. Я не зазіраў у кабінеты, бо разумеў, што мала шанцаў знайсці там патрэбнага мне дэфарманта, але прайшоў далей — туды, дзе, як здагадаўся, знаходзілася зала, прызначаная пад групавыя сексуальныя ўцехі.
Цяжкае паветра было тут асабліва задушлівым з-за паху поту, нямытых разгарачаных цел і выдзяленняў. Паўсюды вяла і неяк механічна савакупляліся, мяняючы партнёраў, альбо каго аднаго з групы. Там-сям гэта былі і гомасексуальныя пары. Пакуль адны адпачывалі, іншыя займалі іх месцы на лежаках, альбо на засланай брудным паралонам пляцоўцы ў цэнтры залы. З некалькіх дынамікаў на сцянах аднастайна грукацела музыка — білі на нізкіх частотах барабаны.
Невялікая зала ў псеўдаарабскім стылі была застаўлена шырокімі жалезнымі ложкамі, на якіх замест матрацаў былі прыстасаваныя брудныя лісты тоўстага паралону. На іх пад напаўпразрыстымі балдахінамі з пашарпанай пластыкавай плёнкі адбываліся оргіі. Там-сям размясціліся проста парамі. Уздоўж праходаў, прыкаваныя да сценак за ладыжкі, рабілі выгляд, што б’юць сябе пугамі, і стагналі, выяўляючы экстаз, голыя дзяўчыны і маладзёны абодвух полаў. Было бачна, што ў некаторых з іх у грудзі і геніталіі ўшытыя імплантанты.
На мяне звярнулі ўвагу. Прыкры жаночы голас прапанаваў: — Далучайся! Чуеш, ты — бландзінчык? Распранайся хутчэй!
Уладальніца яго — беласкурая, каровістая самка, гадоў трыццаці на выгляд, — урэшце, я мог і памыляцца, зазыўна памахала мне рукой. Яна ляжала на ложку, рассунуўшы ногі так, што была бачная яе паголеная вагіна. Побач з ёй адпачываў, заплюшчыўшы вочы, потны мурын з прык-метным піўным жыватом. Другой рукой жанчына пажадліва вадзіла па гэтым жываце і ніжэй, пэўна імкнулася прастымуляваць эрэкцыю.
“Ну, што ты цягнеш? — яна пакінула мурына ў спакоі і, прасунуўшы абедзве рукі сабе пад калені, пальцамі развяла шчыліну похвы і зазыўна выгнула спіну. — Ідзі да нас!”
Яшчэ некалькі парачак, яўна абкураных ці пад уздзеяннем “шмалі”, ажыўлена заварушыліся.
“Тусуй да нас, так, да нас!”
Даўгалыгі індус — тыповы гей з чорнымі бліскучымі валасамі да плячэй, ашчаперваў на падлозе маладога беласкурага падлетка з дробным, азызлым тварыкам, з брыдкімі “тату” на ягадзіцах. Той павіскваў, як жывёла.
Яшчэ крыху ўбаку стаяў на тонкіх, як у бацяна (якога я бачыў на малюнку), кволых нагах худа-сочны, невысокі, белы мужчына, калі яго можна было так назваць, і з імпэтам мастурбаваў. На выгляд ён меў каля сарака пяці год, відавочна не дэфармант, але з невялікай галавой у выглядзе дыні, шэрай хваравітай скурай на твары і выскаленымі, пашкоджанымі карыесам жоўтымі зубамі ў чорных пломбах. Адно вока яго было з бяльмом, а валасы на галаве, якая матлялася на тонкай шыі, таксама шэрыя з сівізной і колеру прыдарожнага бруду. Рукі ў гэтага недаробка з вузкімі і пакатымі плячыма (як я памятаў з Ламброза — прыкметай яўнага выраджэння) былі маленькія, як курыныя лапкі, але тонкія пальцы нечакана даўгія, нібы ў кішэннага злодзея.
Я агледзеў залу, але Гвіда нідзе не было. Сяброўка Розы, якую мы знайшлі з дапамогай “мамкі” і, прыстрашыўшы, разгаварылі, урэшце назвала нам адрас. Адруш сказаў мне, што добра ведае той раён, і мы зноў выйшлі ў ноч.
З-за пасмаў дыму неба было амаль увесь час цёмнае, але калі дым раптоўна сплываў, у прасве-тах я бачыў асляпляльны коўш Вялікай Мядзведзіцы. На вуліцах пуставала, толькі раз-пораз нехта крычаў і ўводдалі чуліся адзінокія стрэлы. Патруль з некалькіх узброеных дэфармантак на самакатах бясшумна праехаў побач, і мы на хвіліну ўціснуліся ў цень.
“Шкада, што наша суполка распалася, — ціха вымавіў Андруш, калі мы зноў рушылі па вуліцы, — але Маркус збярэ нас зноў. Праз Сеціва і сваіх людзей. Вы, Берташ, нават не ведаеце, якія ў яго паўсюль сувязі, і нават я не ведаю дакладна, якія мэты яны ставяць перад сабой заўтра. Хіба так, у агульным. Адно магу вам давесці: ён незвычайны чалавек”.