“А сёння ты куды думаеш дзявацца?” — спытаў я.
“На нейкі час з’еду. А потым вярнуся, бо ў мяне тут ёсць свой інтарэс”.
Я не стаў распытваць Андруша пра яго інтарэсы: хутчэй за ўсё якая-небудзь дзяўчына, параіў толькі быць вельмі пільным і абачлівым.
empty* * *empty
Гвіда, пэўна, адчуваў сябе ў поўнай бяспецы, калі мы ўзнялі яго, соннага, з ложку. Яго сяброўка Роза — прыгожая непаўналетняя негрыцянка — забілася ў кут, адкуль спалохана глядзела на нас вытарашчанымі вачыма. Я сказаў ёй, каб сядзела ціха і што мы ёй нічога кепскага не зробім.
“Збірайся”, — загадаў я, і раптам адчуўў, што дапусціў нейкую памылку, што і спраўдзілася.
Ён імгненна саўгануў рукой пад падушку і выхапіў нож. Другой рукой ён схапіў за валасы Розу і прыціснуў лязо да яе горла. Я ў сваю чаргу выхапіў з кішэні “берэту”, але зразумеў, што спазняюся. Гвіда спрытна засланіўся целам дхзяўчыны і моўчкі чакаў, утаропіўшыся на нас, як звер. Андруш, ужо з “пээмам” у руцэ, таксама замер на месцы.
“Дарэмна ты так, Гвіда, — сказаў я, ліхаманкава змяняючы ў галаве варыянты. — Адпусці яе. Мы прыйшлі па джып. Вярні яго — і расход”.
Я зрабіў крок у яго бок, але ён глыбей націснуў лязом на шыю закладніцы.
“Не падыходзь!”
Я, пасля секунднага роздуму, зноў крыху пасунуўся бліжэй.
Андруш паўтарыў мой манеўр.
“Ты што.., — я знарок брыдка вылаяўся, — у цябе анікіях шанцаў.
Кідай нож, Гвіда”.
“Я зарэжу яе”, — пачулася ў адказ.
Я зрабіў яшчэ паўкрока, прыкідваючы, ці дастану да яго галавы “фронт-кікам”, як раптам ён адштурхнуў дзяўчыну і кінуўся з нажом на Андруша. Ва ўсякім разе, такі быў намер, але я яго апаярэдзіў. Ад удару пяткай у галаву ён асунуўся назад, на ложак.
Роза завішчэла, засланяючыся ад яго рукамі, але тых некалькіх секунд, пакуль ён ачуняў, нам хапіла. Мы скруцілі яго, і ён сціх.
Андруш сарваў вяроўчыну, на якой яшчэ сушылася бялізна гаспадыні, і мы звязалі яму рукі за спінай.
“Блакатар у цябе? — спытаў я Гвіда. — Зараз ты пакажаш нам, дзе схаваў маю машыну”.
У адказ той сплюнуў сабе пад ногі і адвярнуў голаў у бок. Ад яго мускулістага, налітага сілай карычневага цела, патыхала гармонамі і потам. Але тут мяне здзівіў Андруш.
“Паслухай, Гвіда, — сказаў ён, — мы ўсё роўна знойдзем джып, няхай сабе і не так хутка. Ён жа ў адным з паўночных танкавых боксаў? Але мы зробім з табой дрэнную рэч, Гвіда: пакладзём цябе голай задніцай кверху і ўставім табе туды вось гэта, —
Андруш зняў з падваконня пустую пластмасавую бутэльку, — а пасля здымем надалоннікам. Будзе што паказаць Касіусу і ўсім астатнім. Як табе перспектыва, Гвіда?” “Хутчэй, думай, Гвіда, — прыспешыў я. — Час пайшоў”.
Нейкую хвіліну ён пралічваў варыянты, але ўрэшце кіўнуў на згоду. Яго трэсла ад роспачы, змешанай з нянавісцю.
“Скажы ёй, каб нікуды не выходзіла”, — я паказаў на Розу, хоць малалетка была ў такім стане ад страху, што наўрад ці што разумела.
“Чакай мяне тут”, — выціснуў з сябе ёй Гвіда, і мы пайшлі.
Па дарозе ён маўчаў. На ўсялякі выпадак Андруш прывязаў яго вяроўкай да звязаных рук і, узяўшыся за канец, вёў, трымаючы наперадзе сябе, нібы жывёлу.
Адзін раз нам сустрэліся гарластыя “працаробы” на падпітку, якія цяпер рызыкавалі натрапіць на патруль, а потым таропка прабег рыкша, які вёз, няйначай з бардэля, гомасексуальную парачку. Педэрасты сядзелі абняўшыся ў аднаместным вазку і п’яна нешта шчабяталі.
Урэшце мы прыйшлі. Мой пазадарожнік, замаскіраваны нейкім хламам, лёгка вывеўся з бокса.
“Гвіда, — спытаў я дэфарманта, — навошта ты скраў маю машыну?”
“Так вырашыў Касіус. Выкуп незаплачаны. Трое сутак прайшлі”.
“Ты — пацук, Гвіда”, — выказаўся і Андруш.
Нейкую хвіліну я раздумваў, што нам з ім рабіць. Адпусціць?
А мой абяцанак Мойры? Але ж гэта не зусім правільна па маім разуменні жыцця. Касіус зноў пашле яго да нас і не аднаго.
Касіус?
Рашэнне прыйшло раптоўна. Я выцягнуў з кішэні надалоннік і высветліў нумар Касіуса. Пра-цяглы час адказу не было, але потым ён выйшаў на сувязь.
“Пазнаў мяне, Касіус?” — спытаў я.
“Ты нясеш мне выкуп, Берташ?” — праз паўзу ў сваю чаргу спытаў ён.
“Нешта кшталтам таго. Я аддаю табе выкуп. Знойдзеш яго ў паўночным танкавым боксе. Яго завуць Гвіда. Больш не пасылай яго да мяне. Ён мне надакучыў”.
Я выключыў надалоннік.
“Не. Толькі не гэта, — раптам сказаў Гвіда. — Мяне заб’юць. Не, яны зробяць горш: аддадуць дзікім людзям са звалкі”.