Некалькі секунд мы з даволі вялікай хуткасцю рухаліся побач, я — па асноўнай, а іх машына — па сустрэчнай паласе. Я ўжо не меў магчымасці ні раздумваць над сітуацыяй, ні тым больш прааналізаваць яе, бо трэба было дзейнічаць. Бандыт, які сядзеў у БМВ справа ад вадзіцеля, укормлены жаўтаскуры апуцак, нешта выкрыкнуў мне — вецер знёс яго словы, і пачаў прасоўваць руку са зброяй праз апушчанае шкло.
“Трымайся!” — крыкнуў я Мойры і рэзка затармазіў.
Джып працягла завішчэў усімі калодкамі, і яго занесла ў бок. Бандыты праскочылі наперад, але адразу таксама пачалі тармазіць. Пэўна, яны вырашылі, што я ўжо саспеў, каб выконваць іх ка-манды. Тое, што ад іх не збегчы, я ўжо зразумеў: справа, метрах у ста ад дарогі, я мельгам убачыў рэшткі напаўразбуранага элеватара і яшчэ нейкіх хлявоў. Гэта магло быць нейкім выйсцем.
Не губляючы з віду машыну з бандытамі, якая таксама спынілася, праскочыўшы наперад метраў пяцьдзесят, я таропка сказаў: “Паслухай мяне, Мойра! Зараз, як толькі пачну страляць, ты выскачыш і пабяжыш да тых будынкаў. Я цябе прыкрыю. Не спыняйся і не азірайся. І сама страляй толькі напэўна”.
“Не!”
Яна выкрыкнула гэта ў адказ так рашуча, што я больш не рабіў спробы яе пераканаць. Дый не меў ужо часу.
“Адшпіліся ад рамня і трымай расчыненай дзвер!”
Я бачыў, як праследавацелі далі задні ход, а жаўтаскуры з аўтаматам высунуўся вонкі. Каб толькі ён не быў ляўша, — мільганула ў мяне ў падсвядомасці, — тады страляць з левай рукі яму будзе нязручна. Але гэта мая думка была апошняй у дараванай мне кароткай паўзе, бо ўслед за тым я рыўком выскачыў на дарогу і ўскінуў аўтамат. Страляць мы пачалі амаль адначасова, але мне пашанцавала больш, бо я патрапіў, і яго адкінула назад, запырскаўшы крывёю кабіну, а зброя выпала з рук і звалілася на дарогу. Яны выскачылі з машыны — спрытна, як тхары і па розныя бакі, рабілі ўсё правільна. У двух я ўбачыў у руках пісталеты, а ў трэцяга — аўтамат. Урэшце, у іх былі два аўтаматы на ўсіх, і тое, што адзін з іх уладальнікаў ляжыць забіты, — поўная для ўсіх іх нечаканаць, бо яны, пэўна, зусім адвыклі ад супраціву.
Я дзейнічаў аўтаматычна: вайна калісьці многаму мяне навучыла. “Затаньчыў”, змяняючы месца — іх кулі прайшлі міма, толькі ў маім пазадарожніку абсыпалася разбітае бакавое шкло, зрабіў кульбіт праз галаву, апынуўшыся ў адхоне, і адтуль, нібы з траншэі, выпусціў доўгую чаргу па постаці з аўтаматам, бо разумеў, што за тым з нас, хто выйдзе жывым з гэтай дуэлі, магчыма, і будзе перамога. Мне зноў пашанцавала — бандыт раптам слаба ўскрыкнуў і асунуўся долу. Цяпер супраць нас з Мойрай засталіся двое, але ў мяне ў руках быў аўтамат і паўражка патронаў.
Далей падзеі імкліва распадаліся на некалькі асобных фрагментаў, якія я, калі і запомніў, то вельмі цьмяна.
Мойра, якая, выскачыўшы з машыны, страляе наўзлёт з калена, трымаючы “берэту” абедзвюма рукамі.
Бандыт адступае да свайго БМВ, але па дарозе нечакана падхоплівае аўтамат забітага падзельніка.
Другі бандыт, які, адкінуўшы пісталет з расстралянай абоймай, занырвае ў машыну і заводзіць рухавік.
БМВ зрываецца з месца, але напаследак у наш бок грукоча аўтаматная чарга.
Я выпускаю па ўцякаючых нападніках увесь “ражок” і бачу, як кулі пакідаюць увагнутасці і дзіркі на багажніку.
Іх машына знікае.
empty* * *empty “Берташ!”
Голас Мойры, якая няўпэўнена клікала мяне, раптам дайшоў да майго слыху. Нешта не так, ад-разу падумаў я, імкліва падбег да яе ўсутыч і — разгубіўся. Яна сядзела, хутчэй напаўляжала, абапершыся спінай да кабіны “джыпа”. Сукенка на жываце ніжэй правай грудзі была залітая чырвоным (у мяне нават мільганула недарэчная думка, што гэта кетчуп), і яна прыціскала гэта месца далонню.
“Мяне зачапіла, Берташ”.
Кроў працякала скрозь яе пальцы і струменчыкам спаўзала ўніз.
Толькі не гэта, — падумаў я, і на міг у вачах у мяне пацямнела, а дыханне перахапіла. — Не, толькі не гэта.
Я кінуўся да сумкі ў салоне і выхапіў з яе санітарны пакет. Рана была кепская, і зразумець гэта было нескладана, хоць я і валодаў хіба што толькі прымітыўнымі і неабходнымі медыцынскімі навыкамі, набытымі на мінулай вайне.