Я агаліў ёй жывот. Нават першы, павярхоўны позірк на рану, а куля прайшла ў поласць ніжэй правага саска, гаварыў пра тое, што час пайшоў на хвіліны і ёй патрэбны тэрміновая бальніца і хірург. Я ліхаманкава прыклаў да раны тампон і перацягнуў бінтом, якога, дарэчы, не хапіла; давялося адрываць паласу ад кашулі.
“Не хвалюйся так, Берташ. Скажы лепш: мы іх кончылі?” — нешта падобнае на ўсмешку прамільгнула на яе пабялелым твары.
Я падхапіў яе з зямлі і перанёс на пярэдняе сядзенне. “Берэту” яна не кінула, а забрала з сабой, паклаўшы на калені. Я завёў рухавік, і тут праз лабавое шкло ўбачыў, як адзін з нападаючых, які ляжаў на дарозе, падае прыкметы жыцця: імкнецца падняцца на карачкі. Я пераключыў перадачу і, набраўшы максімальную хуткасць, збіў яго бамперам і пераехаў коламі. Я вельмі спяшаўся, бо выйсце, на мой погляд, у мяне было адно: як мага хутчэй дабрацца да якога пасёлка ці райцэнтра, каб адразу знайсці медыцынскую дапамогу.
Мойра нешта сказала мне, але голас яе так саслаб, што з-за шуму рухавіка я не распазнаў слоў.
“Не пакідай сваёй мары, Берташ”, — пачуў я, калі нахіліўся да яе шчакі.
“Як скажаш, Мойра”, — вымавіў я ў адказ, выціскаючы з матора ўсё, што было магчыма.
Яна зноў пачала гаварыць, я нахіліўся і разабраў: “У мяне ў жываце быццам жалезны прэнт. Затое, я не стану для цябе “п’яўкай”, праўда? — І да-лей раптам у яе вырвалася: “Я-не-ха-чу-па-мі-раць”.
Праз некалькі хвілін яна ўжо не дыхала і цела яе пачало спаўзаць долу. Я спыніўся, з’ехаўшы на абочыну, і калі памацаў ёй пульс, то ўпэўніўся, што яна памёрла.
У багажніку свайго пазадарожніка я знайшоў рыдлёўку і к вечару пахаваў жанчыну ў падыход-зячым месцы, памеціўшы яго на мапе. Магілу я заваліў на ўсялякі выпадак невялікімі валунамі.
empty* * *empty
Праз Сеціва я з выгодай пазбавіўся ад доказу і неблага на гэтым зарабіў, хоць грошы ўжо зусім не цікавілі мяне. Як і калісьці марыў, я пасяліўся на беразе невялікага натуральнага возера, у якое ўпадала і адкуль выцякала адна і тая ж, парадкам забруджаная, рэчка. Нейкі час я жыў адзін, але праз тыдні два да мяне прыбілася маладая адзінокая негрыцянка, якая пачала прыглядаць за невялічкім, кволым дамком, які я купіў, і ўвогуле весці гаспадарку: урэшце, я не пярэчыў. Зрэдку я бачыў над возерам птушак, а ля берага, у глыбіні іншым разам і рыбін. Некалькіх я нават злавіў, толькі ўсе яны аказаліся піраньямі.
Неяк сужыцелька, якая прыводзіла ў парадак маю вопратку, знайшла ў кішэні забытую пакаме-чаную паперку. Я асцярожна разгарнуў яе, пазнаў налепку, якую ў апошні дзень перад уцёкамі адарваў са сцяны ў Паселішчы, і прачытаў: “ПРА ЗАЎТРА”
Прышэсце такой сутнасці, як упыр, гаворыць цяпер хіба пра тое, што многае магчыма. Прак-
тычна, усё. Але не ў вашым (на жаль, і нашым)
свеце. Навуковыя размовы пра нейкіх дзяцей індыга,
якія вось-вось павінны былі пасталець і выратаваць людства, аказаліся новай хлуснёй. Нараджаліся ў большасці аўтыкі, садаміты і штучнікі.
Усе вы сталі аніякія і канчаткова згубілі свой гонар. “Людзі-цені”, якія цяпер уладараць у свеце,
балбочуць пра адно і тое ж: бессмяротнасць.
Але калі Сонца ўзарвецца — каму вы яе, бессмя-
ротнасць, сунеце ў нос? А яно выбухне прыкладна праз некалькі год, як сведчылі закатаваныя вамі ў лагерах навукоўцы. Паводле іх слоў,
тэмпература ядра зоркі, якая звычайна складае 27 мільёнаў градусаў па Фарэнгейту, павялічылася да 45 мільёнаў. Свяціла вось-вось выбухне, і — правільна! Гэта будзе канец гісторыі і канец таго гноеадстойніка, які вы называеце радзімай, і якую вы точыце і размнажаецеся на ёй, як чарвякі, і якую вы, нікчэмныя мяшанцы, прадаяце чужынцам. І калі моры і акіяны пачнуць выпарвацца, а вы — падсмажвацца і закопвацца ў ра-тавальную зацень, і нават упыры, што павылазяць начамі са сваіх схованак, не знойдуць сабе прытулку, ведайце, што ўсё гэта — ваш выбар. Вы вартыя такога заўтра.
Прыступы тугі, якія, між тым, сталі паўтарацца небяспечна часта, урэшце пераканалі мяне, што даўншыфтынг1 гэта не мой выпадак. Вядома, многія так бы мовіць, “збаўляюць абароты” без рызыкі для выжывання, калі ўваходзяць у крызіс сярэдняга ўзросту і ўсё такое, пра што балбочуць псіхолагі, але гэта хіба што “змена наркотыка”, бо сутыкннне з самотай і пустатой — таксама крызіс. Вось каб Мойра была са мной то ўсё было б інакш.