Бессмяротнасць — гэта спосаб заплюшчыць вочы і не глядзець у бездань, — меркаваў я. — Па распрацоўцы бацькі я ведаю, што перанос свядомасці, на яго погляд, увогуле немагчымы з прычыны квантавай прыроды мозгу. Да таго ж, свядомасць не можа пераносіцца двойчы, калі мы існуем у Сімуляцыі, а шматлікія доказы ўвесь час сведчаць менавіта пра апошняе.
І калі б нават дапусціць, што новую рэлігію пачалі з дапамогай навуковых распрацовак і тэхналогій пераўтвараць у рэальнасць, то з пераносам свядомасці на ны носьбіт, чалавек хіба што канчаткова страціць нават прывідную надзею на свабоду, бо адразу падпадзе пад розныя ўздзеянні па змене асобы, памяці, поглядаў. Урад паставіць “экраны”, каб не дазволіць міграцыі свядомасці людзей. З’явяцца шматлікія забароны на выхад са сваёй “інтэрнэт-зоны”, пачнуцца шматлікія камп’тарныя ўзломы. Атрымаўшы з такой цяжкасцю ўладу і, дадаткам, навуковыя веды, “людзі-цені”не дазволяць астатнім стаць вольнымі, створаць новыя, штучныя праблемы. Свядомасць чалавека цяжка змяніць, і ва ўсялякім грамадстве будуць тыя, каму гэта нявыгадна. Увогуле, заўсёды можна знішчыць сервер, які захоўвае ў сабе асобы суграмадзян з дапамогай нага ўзлому ці простага малатка.
empty* * *empty
Разбудзіў мяне сігнал надалонніка. За акном ужо світала, тэмпература паветра крыху зменшы-лася, але было амаль таксама задушліва, як і ўчора вечарам.
Таймер паказваў чвэрць на сёмую гадзіну. Я са здзіўленнем пабачыў, як на дысплеі высвеціўся твар маёй учарашняй наведвальніцы — жанчыны па імені Мойра. Ужо выходзячы на сувязь, я машынальна адзначыў, што з яе боку было ўключана супрацьпраслухоўваючае прыстасаванне.
“Слухаю”, — чамусьці з хваляваннем сказаў я.
”У мяне намер зайсці да вас неадкладна. Вы адзін, спадар
Берташ?” “Так.” “Тады, калі вы не супраць, адчыніце дзверы. Я побач.” “Згода.”
Я яшчэ раз зірнуў на гадзіннік, каб упэўніцца ў тым, што не памыліўся і цяпер сапраўды яшчэ вельмі рана. Гэта жанчына зараз прыйдзе. Чаму яна спяшаецца? Яна адна, ці па-ранейшаму з тым маўклівым Платонам? — замільгалі ў маёй галаве недарэчныя і малавытлумачальныя пытанні. Урэшце, я адчыніў і стаў чакаць.
Праз некалькі хвілін учарашняя госця з’явілася на парозе.
Я ўбачыў, што замест сукенкі на ёй быў ільняны камбінезон са шлейкамі, а валасы на галаве падабраны пад спартыўны капялюш; толькі ўся вопратка чамусьці выглядала бруднай і ў некалькіх месцах была пашкоджанай. Праз аголенае перадплечча чырвонай пісягай цягнулася свежая драпіна. Жанчына выглядала не зусім адэкватнай, і я зразумеў, што нешта здарылася. Урэшце, я не памыліўся.
“Ваш спадарожнік, — спытаў я, — ён таксама прыйдзе?”
“Платон не прыйдзе”, — праз паўзу адказала яна і твар яе сутаргава перасмыкнуўся.
Я знерухомеў.
“Што здарылася?”
“У мяне праблема, спадар Берташ, — выдыхнула яна, — мне патрэбна дапамога”.
Я моўчкі ўзяў яе за руку, правёў у пакойчык і пасадзіў на канапу.
Але яна падхапілася з месца, скінула з галавы бейсболку і пачала нервова хадзіць: сем крокаў у адзін бок, паварочвалася і рабіла столькі ж назад.
“Здыміце чаравікі”, — прапанаваў я будзённае, чакаючы тлумачэння.
Яна паслухмяна скінула лёгкія туфлі, але хадзіць не кінула.
“У душавой ёсць вада?” — нечакана спытала яна, спыніўшыся.
“Наўрад ці”.
Тым не менш, я зазірнуў у душавую і павярнуў кран. Вада палі-
лася, і я ўспомніў, што пры засяленні заплаціў за кубаметр даволі адчувальную суму. Як заўсёды, ваду тут уключалі хіба што ноччу.
“Зараз, — сказала яна распранаючыся, — я ўсё растлумачу.
Толькі пастаю хвіліну пад душам. Вы не супраць? Я вельмі шкадую, што прымушаю вас непакоіцца. Прабачце”.
Яна знікла за дзвярыма, і я пачуў, як палілася вада, пасля чаго знайшоў свежы ручнік і, прыадчыніўшы дзверы, павесіў яго на вя-
шак. Мельгам я ўбачыў жанчыну, якая ўжо стаяла пад струменем вады, і ацаніў яе целасклад: стройныя доўгія ногі, акруглыя клубы, шырокія плечы — пэўна, такімі і выглядалі старажытныя амазонкі.
“У вас знойдзецца які халат?” — спытала яна праз хвіліну. Шум вады знік.
Я адказаў, што не нашу халатаў і прапанаваў ёй накінуць маю кашулю, на што яна моўчкі згадзілася.
“Мяне ўжо, магчыма, шукаюць, — неяк вяла канстатавала жанчына па імені Мойра. — Я мушу неўзабаве ісці”.