Я хутка кеміў і ведаў за сабой гэтую немалаважную якасць.
Ланцужок нейронаў у маёй галаве, пэўна, перасталяваўся належным чынам, бо праз некалькі секунд я ўзнавіў у памяці бягучы радок з экрана тэлевізара, і ўспомніў фрагмент тэксту.
Няўжо гэта так?
“Замах на былога сакратара ідэалагічнага аддзела партыі Бессмяротнасці. Забітыя двое ахоўнікаў і нападаўшы. Ёхан Цынк застаўся жывы”.
“Дык гэта вы з вашым сябрам Платонам зрабілі замах на Ёхана Цынка?” — вырвалася ў мяне.
Жанчына знерухомела.
“Вы што — чытаеце думкі?” “Дык, гэта вы дадумаліся?”
“А вы лічыце, што той варты жыцця?” — адказала яна пытаннем на пытанне.
“Мне напляваць, — шчыра сказаў я, — але, ці трэба падстаўляцца пад кулі з-за нейкіх дзяржаўных клапоў? Дарэчы, чыя гэта была ідэя і навошта было ісці на яе выкананне непадрыхтаваўшыся як след?” “Вось вы б схадзілі?” “А што гэта дасць? “Людзей-ценяў” большасць”.
Але тут я замаўчаў, бо спрэчка ў такі момант была бэссэнсоўная, а зрабіў нешта такое, на што б адразу не рашыўся ў іншай сітуацыі.
Я сеў з ёй побач і абняў яе за плечы, са шкадобай заўважыўшы, што яе цела ўсё яшчэ нервова здрыгвалася пад маімі далонямі.
“У цябе знойдзецца што-небудзь з транквілікаў?” — спытала яна, гледзячы ў падлогу і перайшоўшы на “ты”.
Не. Я іх не ўжываю.
З дапамогай маіх пытанняў яна паступова паведаміла ўсё, што адбылося з імі за апошнія суткі. Платон, як я павінен быў здагадвацца, з’яўляўся чальцом невядомай мне забароненай рады-кальнай суполкі. Як дарэчы, і яна, Мойра. Як я збольшага ведаў, у краіне дзейнічаюць ці, наад-варот, чакаюць у кансервацыі свайго часу, неардынарныя, сур’ёзныя людзі, не аперэтачныя змагары на словах, а жорсткія выканаўцы, якіх улады, выявіўшы, адразу скіроўваюць у фільтрацыйна-папраўчыя лагеры, дзе і знішчаюць.
“Платон не падзяліўся са мной сваімі планамі пасля сумеснага наведвання вас, спадар Берташ, але вы яго нечым цікавілі, і ён прыходзіў адмыслова, а мне, як толькі выйшлі ад вас, параіў чакаць яго ў адным з трэцеразрадных гатэляў, патлумачыўшы, што, калі не вернецца праз некалькі гадзін, то варта ехаць у
Новы Эдэм самастойна, ну, і калі наш новы знаёмы Берташ Яновіч (гэта значыць я) дасць згоду, то дабірацца туды разам, а яго не чакаць”.
Праз нейкі час яна даведалася з тэлехронікі пра замах і адразу пазнала ў нападаўшым Платона. Нагадвалі і яе прыкметы. Уцячы яму не ўдалося, і ён, ужо забіты, згарэў у машыне. Магчыма, ён збярог яе жыццё. Цяпер, закончыла жанчына свой аповяд, яна, вядома, не хоча падстаўляць мяне, бо я і так, па сутнасці, выгнаннік, такі ж, як і яна, — і праз гадзіну яна пойдзе, бо, верагодна, яе шукаюць.
“Дык і ты высланая?” — спытаў я.
“Так. Амаль усе, хто працаваў з тваім бацькам, былі праз нейкі час пакараныя. Мяне саслалі ў Эдэм”.
“Пабудзеш у мяне, пакуль усё супакоіцца, — сказаў я, — а потым мы, верагодна, рушым у паселішча. Я прымаю вашу прапанову”.
“Дзякуй. Я не памылілася ў табе. Думаю вось, чым бы аддзячыць”.
“Не клапаціся”.
“Ты натурал?” — нечакана пацікавілася яна, па-ранейшаму седзячы на канапе і не падымаючы галавы.
“Хіба гэтага не бачна?”
“Тады транквілізатараў не трэба”, — на яе вуснах з’явілася ўсмешка, у якой было, на мой погляд, нешта змушанае, але затым яна раптам скінула з сябе кашулю і рашуча абняла мяне. Мы ляглі на канапу. Я не адразу авалодаў ёй, а нейкі час моўчкі лашчыў, пэўна, ужо тады ў мяне да яе ўзнікла тое самае пачуццё, якое, яшчэ да гэтай нечаканай фізічнай блізкасці, злучыла нас разам, і якое з даўніх часоў называлі “каханнем”.
Пэўна, ад нечаканасці сітуацыі і маёй закамплексаванасці —
калі жанчына не зусім звычайная і мне падабаецца, я іншым разам губляю пачуццё непасрэднасці — усё адбылося нервова, і не так, як я б хацеў. Жанчына доўга не магла расслабіцца, яе ўсё яшчэ скаланала дробная ліхаманка, такія рэчы заўсёды заразныя і пераходзяць на партнёра.
Потым мы нейкі час моўчкі ляжалі абняўшыся, яна насуперак усяму так і не здолела адразу супакоіцца, а прыходзіла ў сябе даволі марудна. Я міжволі раздумваў над тым, што яе нечаканае вырашэнне свайго стану двума дзесяткамі хвілін назад даволі дзіўнае і рызыкоўнае ў сэнсе маралі, але, магчыма, самае дакладнае — урэшце, ёй, пэўна, лепш бачна. Ад жанчын можна ча-каць усяго.
Праз нейкі час усе далейшыя дзеянні я ўзяў пад свой кантроль, аб’явіўшы Мойры, што мы едзем сёння ж, нават неадкладна, бо тут нас абаіх ужо нічога добрага не чакае.
“Неадкладна — гэта як? У цябе ёсць аўтамабіль?”
“Так”, — адказаў я, хоць добра ведаў, што мая састарэлая малалітражка працяглы час гніла на платнай стаянцы і, каб забраць яе, трэба было заплаціць амаль усе мае грошы, якія яшчэ заставаліся пасля звальнення са службы. Да таго ж, цэны на паліва зноў узляцелі ўгару. Але пра ўсе гэтыя дробязі я змаўчаў.