* * *
Любая, хто спадарожнік на сцязі твайго лёсу? — Сінтэз бацькі, настаўніка, каханага ці проста сябра?
Праз тваю свядомасць хачу прайсці святам.
* * *
На вёслах Харона ў чоўне-труне праз прастору і час паімчу ў Старажытны Егіпет, калі Сонца было Богам і габрэі — рабамі.
І перад вачыма Ра накладу на сябе зарок ніколі не вярнуцца сюды і ніколі не згадваць, што тут быў.
Не кранайце толькі мой саркафаг.
* * *
Пазіраю ў сябе і бачу, як тысячагоддзямі хлопчык з блакітнымі вачыма ўглядаецца ў бездань неба і безліч вады ля ног яго пранесла хуткаплынная рака.
Знікаюць народы, змяняюцца цывілізацыі, а яго карма — праз вечнасць вартаваць позіркам нявыказанасць...
* * *
...яны былі гэткімі ж велічэзнымі ў сваім мастацтве, як паэт у сваім.
Бачу ў кропцы думкі: свае і чужыя; змяшчаю іх зноў у кропку альбо вызваляю шмакроп’ем.
Але толькі асобным дадзена з кропак пісаць думкі.
* * *
Ты не Паліна Віярдо, але ж і я не Тургенеў. Аднак і ты спрытна таньчыш па клавішах, як я па паперы.
* * *
Так хваля ўмее абмыць.
На спіне дэльфіна ў прыстанак Макафея...
— Сафо, зліся ў адну раку са сваімі каханкамі!
Меч гладыятара
Не глядзіце на Сонца!
Вашым начным вачам хопіць і
месяцовага святла.
Чаго вартыя багацце і пасады, калі яны атрыманы не ў спадчыну, а здабытыя мазалямі і цягам часу. Кар’ерысты марнасці — марыянеткі маралі, на калені перад грамадскім! Толькі на каленях вы здольныя задзіраць адзін перад адным галовы.
Вы гуляеце ў жыццё, як тэатр Шэкспіра. Мне ж даспадобы амфітэатры Нерона. На іх добра прадзьмуваемым з усіх бакоў пяску дзеючыя асобы сапраўды паміраюць і перамагаюць, хвалююцца і кахаюць.., і цешацца, калі перажывуць фінал апошняга дзеяння жывое п’есы.
Вы, майстры сцэны, толькі акторы, вычварэнцы саміх сябе. А яшчэ пытаецеся, чаму я не карыстаюся агульнаю шклянкаю, а п’ю з пляшкі і абавязкова ў адзіноце.
Я не бачу вас. Вы яшчэ не памерлі, але так і не нарадзіліся. Дзе вы?
Я магу ўспрымаць вас праз кінуты з трапезы думак, абсмактаны ўшчэнт інтэлект, які вы называеце мараллю. Тады ўвесь свет ператвараецца ў амфісцэну. Як гэта прыгожа! Жывая карцінка вашага выяўлення: сваркі і бойкі між дзяржавамі, народамі, класамі...
Натоўп патрабуе відовішчаў (ён стаміўся ад палітыкаў) — муляжа замест хлеба.
Я ўглядаюся ў любоў і нянавісць і не бачу дабра і зла. А вы між любоўю да жыцця і веданнем пра смерць знайшлі абгрызеную костку і прагнеце з яе мяса. Кожны з вас павінен любіць бліжняга, а вы спачуваеце адзін аднаму, ці, яшчэ горш — вы блытаеце любоў з самаахвярнасцю.
Кажу вам: меч гладыятара — гэта пэндзаль, якім фарбуюць жыццё, а не свет у колер жыцця!
Пiраміда Хеопса
... і велічэзныя іх трохвугольныя плоскасці,
выглянцаваныя ад асноваў да агульнай вяршыні, былі з шанаблівай дакладнасцю звернуты да чатырох бакоў свету.
Болей за ўсё падабаецца сядзець на самым версе піраміды Хеопса.
Сядзець, звесіўшы ногі, паліць папяросу і, зразумела, разважаць сам-насам, сплёўваючы ўніз.
Людзі з гэтай вышыні як мурашы: нечага варушацца, корпаюцца. Нават горш за іх. Мураша хоць адным пляўком можна ўтапіць, толькі прыцямліва пацэліць, а да людзей нават і сліна не далятае — гэткая ж адлегласць! Ды і жыццёвыя прасторы розныя. Я сяджу амаль на кропцы, чхнуць цяжка. Дзе ж тут прыцэліцца добра? Хай не сярдуюць.
А ў іх? Неабсяжная плошча! Мне нават іх далягляд пашырыўся, бо сапраўды далягляд узроўню вачэй належыць. Але хай бяруць сабе, ён мне не да патрэбы.
Дзіву даешся, бачыш далей, а варушыцца небяспечна. Але бачыць далей лепш, чым поўзаць, як сядзець лепей, чым быць мурашом. Кропка як пасад: пазяхнуў лішку — і зваліўся. Затое яна аднаму належыць, а паверхня — агульны мурашнік.
Часам хочацца адкалупнуць пад сабою кавалак блока і адшпурнуць: можа, у каго траплю, хоць сапраўдную справу знойдуць мурашы. А мне зручней будзе, пашырыцца прастора пад азадкам. Азадку шырэй — ды і да мурашоў бліжэй. Увогуле, гэта ўжо будуць не мурашы, да гнаевікоў павялічацца. А яшчэ дасі патугі сабе, напрыклад, прылегчы захочаш — у жабаў ды грызуноў ператворацца. Так да ваўкоў і быдла можна апусціцца. Не, наконт быдла перабольшыў: большымі за сябе людзі не вырастуць.