Неба дзень на мармур хмарыць,
і пад лесу спеў фанфарны
ліст руды ляціць і марна
аб наступным леце марыць.
ДОЖДЖ
Ідзі! Ты не ўмееш кахаць.
А на вуліцы дождж,
І надвор’е
не спрыяе ў каханне
гуляць.
Расцягнуўшыся ўздоўж
на падвор’і,
люстраваў бруднай
лужыны пляц.
А пад вокнамі госць
нечаканы
безнадзейна чакаў
дабрыні...
Будзе ў непагадзь хтосьць
некаханы
ў адзіноце шукаць
цеплыні.
Не шкадуйце яго,
не шкадуйце:
без кахання на свеце
ён жыў.
Не ратуйце яго,
не ратуйце
ад дажджу, што мацней
заімжыў.
ЖОЎТЫ ТРЫПЦІХ
Дануце Бічэль — Загнетавай
...пажоўклы ліст адзін за адным
нясе свой жаль над полем пустым.
І
Адчуванне смерці неабходна
тым, хто хоча вечна жыць, —
жаўцізною восені паходня
доўга будзе нам свяціць.
Адспяваюць птушкі напрадвесні
толькі раз на цэлы год,
асалодзяць нашых боляў песні,
згорклы ў сэрцы даўні мёд...
ІІ
На пытанні, што стаяць спрадвеку,
з цягам часу знойдзецца адказ.
Хваляванні сённяшняга веку
хваляваць не будуць заўтра нас.
Хай жа лёс хвілінай летуцення
нам запаліць жоўтыя агні!..
Тыя словы, рэчы, справы, цені,
з болем сэрца восеньскія дні.
ІІІ
Але ўсё на свеце з божай ласкі!
Восень сцеле жоўтым дываном,
І ўсе стомленыя твараў маскі
ціхім спачываюць сном...
БУЛЬБА
Ноч. Вароны спяць.
На могілках вогнішча з кнігаў.
Агмень злучыў супрацьлегласці
і працяў цемру.
Дым узнімаецца і не перапаўняе
доннасці.
Думкі вяртаюцца небу, попел —
зямлі.
Смажыцца бульба.
Халодны ўзгорак свежае магілы —
стол на дзве паверхні.
Бульба смярдзіць паліграфіяй.
РАНІЦА
Ноч цалуецца ў садзе з дажджом
на развітанне.
Час самотна загортвае том
перад світаннем.
Свечка сплакала ценямі воск —
знікла ў люстэрку.
Акаймоўвае сонечны хвост
неба талерку.
Не пакінуўшы след на вадзе,
змрок расчыніўся.
Сненнем-казкаю ноч праплыве,
свет абудзіўшы.
ХМАРЫ
ДОЖДЖ
Вечар.
Вецер.
Дождж ліе,
б’е па шкле
крохкім.
Рэжа
межы
даўніх сноў
болем зноў
вохкім.
Соннасць.
Млоснасць.
У акне,
бы ў труне,
вечнасць.
Крочыць
з крозаў
небыцця
да жыцця
вернасць.
Вецер.
Вечар.
Дождж ліе...
КРЭДА
І
Будуем-разбураем
Вежы,
Шукаем шлях —
Знаходзім межы.
ІІ
Апляванае зоркамі
Неба
І падраны на мне
Чаравік.
Вось крычыць
Нехта з голаду:
— Хлеба!
Ахвярую яму
Ржавы цвік.
Прафанацыя
Зневажаю мараль і плюю ў яе вочы,
А яна, балаўніца, мне толькі рагоча,
Шчэрыць пастку зжаваных зубоў.
Па касцёлах і цэрквах з іконаў святыя
Пазіраюць здаўна.., але гэта не тыя,
Хто сарве кайданы з нас, рабоў.
На слупах ліхтары абмяжоўваюць неба,
I ад іх інтэлекту за горад ганебна,
Вочы поўняцца горыччу слёз.
Ну, а нас абмяжоўваюць хлусам прарокі,
Што разносяць па вуліцах гулкія крокі,
I ад крокаў па скуры мароз...
ПЛАЧ
Каля іконаў плачуць свечкі,
І плача з імі Беларусь...
Абрыдлі артадоксаў спрэчкі —
Нахабны хлус.
Абрыдлі невуцтва і хамства,
Што ахвяруюць на алтар.
І свінства — вопраткаю панства, —
І панства, страціўшае твар, —
...а ля іконаў гаснуць свечкі.