Rachatłukum

Jan Wolkers Rachatłukum

Przełożył i posłowiem opatrzył Andrzej Dąbrówka

Tytuł oryginału Turks fruit

Copyright © 1969 by Jan Wolkers

Dla Olgi Stabulas

RASTAPOPOULOS: Ja – nieprzyjemny? Ja jestem największą szują na świecie! To przykre, ale prawdziwe, ani chybi.

CARREIDAS: Co to, to nie, ja jestem największą szują na świecie…A w dodatku jestem dużo bogatszy!

RASTAPOPOULOS: Możliwe, ale ja zrujnowałem swoich trzech braci i dwie siostry, a z rodziców wyssałem ostatnią kroplę… l co pan na to?

CARREIDAS: To głupstwo! Ja byłem takim katem dla mojej ciotki-babki, że umarła ze zgryzoty!

RASTAPOPOULOS: No, dość już tego! Proszę natychmiast przyznać, że jestem gorszy niż pan!

CARREIDAS: Nigdy! Słyszy pan? Niech prędzej umrę!

Hergé, „Vol 714 pour Sydney"

Jarzyny w garnuszku do golenia

Za cholerę nie mogłem się pozbierać do kupy po tym, jak ode mnie odeszła. Przestałem pracować, przestałem jeść. Cały dzień mogłem leżeć w brudnej pościeli, przykleiłem sobie jej portretowe zdjęcia i akty blisko twarzy, tak że w końcu mi się zdawało, że jej rzęsy, pomalowane grubo tuszem, ruszają się, kiedy się brandzlowałem. l że jej wargi pęcznieją i wilgotnieją, gdy je wydyma, i że słyszę to co zwykle, kiedy finiszowała, tak na całe gardło, jak na początku, kiedy jeszcze nie nauczyła się chować rozkoszy dla siebie i dla mnie, tylko obwoływała ją na cały świat, przez co jakaś sąsiadka się jej pytała: „Cóż on ci takiego robi?" A jeden sąsiad powiedział: „Wy chyba trzymacie gromadę psiaków". Czytałem od nowa jej listy i wypisywałem z nich na ścianie zdania: Po tym jak cię opuściłam, musiałam biec do apteki po watę, żeby opatrzyć krwawiące serce. Albo: Wczoraj wieczorem czuć było u nas w mieście zapach siana. Tak tęsknię za tobą. Kiedy do ciebie piszę, moja pizda wykonuje ssące ruchy jak buzia niemowlęcia. Zadręczałem się ustawicznym rozmyślaniem nad tym, co się między nami popsuło, dlaczego ode mnie odeszła do takiego chuja złamanego, do takiego komiwojażera, do takiego wymoczka przegiętego w krzyżu. Włosy mi na głowie więdły z bólu od myślenia i grzebania się w tym. Nic nie znajdowałem, nie mogłem tego pojąć. Jak ona mogła dać się tak otumanić. Tej wrednej zgredzie, swojej mamusi. No to znowu się wytrzepałem z tym jej zdjęciem, gdzie ją widać nagą od tyłu. Trochę się unosi, tak że jej pośladki ciężko zwisają. Sraj, krzyczałem, wysraj się dla mnie, wyliżę ci gówno z dziury. Ale po dwóch tygodniach miałem dosyć i wylazłem z łóżka. Chudy i brudny. W kuchni znalazłem na maszynce gazowej rondelek z tym, co ostatnio ugotowała w domu. Dwa zrazy. Leżały pod pierzynką pleśni i kiedy je spłukiwałem w ubikacji, mogłem rzeczywiście zarazem śmiać się i płakać, bo mi się przypomniał tamten zraz, który jako uczennica wysłała z internatu do Państwowego Urzędu Kontroli Jakości. Wziąłem prysznic i wyszorowałem do krwi skórę szkieletem ogórka morskiego, który pookręcany był jej rudymi włosami jak nylonową nicią, l włożyłem najlepsze ubranie, i przyjrzałem się sobie uważnie w lustrze. Stwierdziłem, że z tą wychudzoną twarzą, starganymi lokami, w obcisłych czarnych spodniach i czarnej skórzanej kurtce wyglądam nieśmiertelnie pięknie. l z całą po- wagą, bo nie było mi do śmiechu, powiedziałem do siebie szeptem: „Szczęście w nieszczęściu". Ale potem było jak w tym kawale o Żydzie, który, jak go znajomy przyłapał wychodzącego z burdelu po pogrzebie żony, powiedział: „Ach, już sam nie wiem, co ja robię z tej żałości". Rżnąłem jedną pannę po drugiej. Wlokłem je do swojej jaskini, zdzierałem z nich odzież i rypałem do upadłego. A potem szybkiego drinka i za drzwi. Czasem trzy jednego dnia. Biuściska zwisające jak worki czegoś papkowatego z sutkami w sam raz do ssania. Żałosne skurczki, że nie było co głaskać. No to wtedy bez zdejmowania bluzki. Kępy włosów łonowych, szorstkich jak trawa morska albo miękkich jak futerko. Suche pizdy z krostami w środku. Wstrętne w macaniu, ale dla chuja dodatkowa przyjemność. Pizdy, których nie widziałem, bo zastawiała je rączka. Pizdy pulchne i nawilżone jak ciastko ponczowe. Czerstwe dziwy o biodrach jak gomóły sera, z prowincjonalnym akcentem i agresywne, które człowieka trzymały za kutasa, jakby to była korba świdra. Które ledwo złapały dech, a chciały się brać za zmywanie, mycie podłogi i szorowanie klozetu. Dziewuszki wtulające mokry nosek we włosy na piersiach z płaczem, że zgwałcił je ojciec, kiedy miały piętnaście lat. Indonezyjka, która zaczęła mi odgrywać dziewicę i się mnie z głupia frant z tą śpiewną intonacją spytała: „Co ty mi zrobisz?" Rozkładam ci kolanka i wsadzam ci kutasa, i będę cię jebał, aż przestanę czuć ten twój słodki oddech. Dawaj te swoje lepkie wargi. Wystaw język, to ci go zjem. Kurewski ból głowy po przebudzeniu, kiedy znów jakaś wetknęła podpaskę pod materac. Krew brunatna jak syrop z jabłek. Mendoweszki, którymi cię oblepiały jak małymi strupkami, z pozdrowieniami od licznych przyjaciół z dalekich krajów. A wszystkie te przelotne spotkania zapisywałem w dzienniczku. Często wkleiło się jakiś loczek, niekiedy z włosów tonowych, jeśli która była gotowa tak się dla mnie poświęcić. To, jak je poderwałem, a czasem one mnie. l co mówiły, a co ja. Bo dla kobiety nie ma nic równie pociągającego jak mężczyzna, który cierpi przez utracone miłość. Ale po paru miesiącach chciało mi się od tego rzygać. Ustatkowałern się znowu co nieco i wynająłem frontowy pokój dwu amerykańskim studentkom, których nie tknąłem palcem. Studiowały historię sztuki i do ściany pomiędzy reprodukcjami Baranka Bożego Memlinca a nieodzownym autoportretem tego wariata z Arles z obandażowaną głowę przypinały powiedzonka. THERE IS NOTHING SADDER THAN ASSOCIATIONS HELD TOGETHER BY NOTHING BUT THE GLUE OF POSTAGE STAMPS. Albo: ONE WHO PUTS SALT IN THE SUGAR BOWL IS A MISANTHROPE. Chociaż nie były katoliczkami, w każdy piątek przynosiły z targu zapaskudzoną gazetę mizernych płastug. Do posolenia kładły je po prostu w zlewie, który był śliski od mojej flegmy i uryny i śmierdział zgniła sałatą. Nie przyszło im do główek, że to trzeba robić na talerzu. Dlatego nic nie powiedziałem, jak raz postawiły na gazie mój garnuszek do golenia z nakładzioną zieleniną i widziałem, jak osad mydła z czarnymi włoskami rozpuszcza się w gotujących się jarzynach. Co było mówić. Zresztą same twierdziły, że w Ameryce wszystko czuć mydłem. Za to chyba po cztery razy dziennie chodziły pod prysznic, który był zaraz nad wc, tak że słyszałem plusk i chichot, kiedy rozsiadałem się na klozecie czytając gazetę. Przez te ciągłe kąpiele woda zaczęła przesiąkać przez szpary w odpływie. Najpierw tylko pokazała się na ścianie wilgoć, ale po paru miesiącach doliczyłem się siedmiu rodzajów pleśni. Potem zaczęty wyrastać ze ścian i sufitu wapnowate wypustki, tak jakby to ich pochwowa flora wysiała się przez sufit i owocowała parchatymi koralami. Na to też nic nie powiedziałem, no bo w końcu sam używałem natrysku. W inne dni, umówiliśmy się. Wchodziłem wtenczas w bieliźnie do ich pokoju. Siedziały na sofie, z tymi swoimi zadartymi amerykańskimi noskami w książkach. Głośno sylabizując po holenderska: Od katakumb do el Greca i tym podobne kawałki. Zdejmowałem slipy i koszulkę i niczym kupkę składałem na podłodze. Podejrzewałem, że zanim moje owłosione ciało znikło w natrysku, próbowały mi jeszcze prędziutko zajrzeć w dupę. l zaraz z powrotem czytały jedna drugiej: Giotto, Cimabue albo tych paru innych dziadków. Jeżeli byłem w dobrym humorze, wystawiałem głowę zza drzwi i wołałem: „Rembrandt to największy partacz siedemnastego wieku!" One zastygały i nie śmiały spojrzeć w moją stronę, bo nie wiedziały, co wystaje zza drzwi. Potem, śpiewając głośno The Stars And Stripes Forever odkręcałem kran. Pod letnią wodą trzymałem w ręku sztywnego kutasa i wyobrażałem sobie, że wkraczam tak do ich pokoju, kładę się pomiędzy nimi i pozwalam tym chwytnym dolarowym rączkom na zimno i mocno się obskoczyć. Że rozsmarowują mi nasienie po brzuchu i nalepiają znaczki odparowane od listów z Ameryki (od Grace Anderson alias Miss Lonely Hearts albo Babe Sherman), z wizerunkami statui wolności i łukiem napisu u góry: IN GOD WE TRUST, a pod spodem LIBERTY. Albo z podobizną jednego z tych historycznych wapniaków, jakiejś starej bezzębnej baby w odcieniu jasnej zieleni lub jasnego fioletu, kogoś z ich chwalebnej przeszłości bratobójców i morderców Indian, bizonów i Murzynów. Ale nigdy do tego nie doszło. Owszem, na początku robiły uwagi na temat mojego wchodzenia i wychodzenia nago z łazienki. Nawet nie odpowiadałem. Szedłem na dół, kładłem kutasa na kawałku papieru na brzegu stołu, robiłem obrys, pisałem u góry MY PENIS i wsuwałem im pod drzwi. Nie odnalazłem tego ani wśród ich przysłów i reprodukcji na ścianie, ani w koszu na śmieci. Toteż przypuszczam, że jedna z nich nosi to po dziś dzień jak klejnot za nie dopranym pasem do pończoch, żeby dotykało gołej skóry. Nasłały na mnie amerykańskiego chłopaka, którego poznały w mieście. Pulpecika ostrzyżonego na zero i o wyglądzie misia, ale o złych jasnych oczkach. Przychodził jako pełniący funkcję starszego w kościele Jezusa Chrystusa mormonów. Widocznie mu pokazały mój rysunek i zapragnął rozpocząć nawracanie mnie od sprowadzenia erekcji do stanu normalnego pod hasłem: „Mój Zbawiciel wisi na Krzyżu". W każdym razie na początek wręczył mi kartkę z kolorowym zdjęciem, przedstawiającym wąski budynek, strzegący kopuły świątyni podobnej do nieudanego jaja. Świątynia mormonów koło Salt Lakę City w Utah. Kiedy zbierał się do wygłaszania mi kazania o Księdze Mormona, powiedziałem mu, że Amerykanie w ogóle nie są pobożni. Że myślą tylko twardymi dolarami. Że sam chyba dobrze wie, że mormon to skrót od morę money. Pokręcił głową i nic, nie dał się zbić z tropi/. Bo przecież nie można od razu zacząć rzucać napalmem. Ale kiedy wyciągnął z kieszeni trzy małe figurki i postawił ja na stole jak pionki do halmy, mówiąc, że to są święci apostołowie Peter, John i James, nie mogłem się powstrzymać przed rozpięciem rozporka, wydostaniem chuja i powiedzeniem: „A to jest święty Habakkuk". Kręcąc głową odszedł zasmucony z powodu utraty rynku zbytu. Ale trzech świętych apostołów zgarnął jeszcze pośpiesznie ze stołu jak drobne pieniądze. l tyle go widziałem. Za to widywałem innych ich koleżków. Bladych, koczujących studentów amerykańskich, na stypendiach za skąpych, żeby wyżyć, a za dużych, żeby umrzeć. Bez wytchnienia wędrowali po ziemi niczyjej nieokreślonych dziewczęcych pokoików, z głębokimi kieszeniami wystrzępionych wojskowych kurtek wypchanymi prażoną kukurydzą, gumą do żucia i żytnim chlebem. Od Stavanger po Neapol. Kiedy szedłem któregoś ranka do łazienki, naliczyłem ich piętnastu. Rozłożyli się na podłodze, pozawijani w końskie derki albo indiańskie chusty, śpiąc albo niemrawo przeżuwając chleb z dżemem truskawkowym. Stąpałem jak przez kolonię fok. Ostrożnie, żeby nie nadepnąć na ogon albo płetwę. Gdy trafił się jakiś z gitarą, całe popołudnie śpiewali pieśni ludowe. Jakieś tam: Hop hop, jechał chłop. Czasem tak głośno, że sąsiedzi dzwonili prosząc, żebym trochę ściszył radio. Kiedy pytałem dziewczyn, czy nie goszczą teraz kogoś, z kim mogłyby się bliżej związać – miałem nadzieję, że reszta się wycofa – spoglądały grymaśnie. l okazywało się, że ten jest „too hot to handle", a znowuż inny „chewed his gum too loudly". Byli to więc jedynie amatorzy spania na twardej podłodze, jedzenia i natrysku. A stalaktyty na suficie mojego klopa powiększały się niepokojąco, karmione bakteriami, łupieżem i strupami ze wszystkich pięćdziesięciu stanów Ameryki. Kiedy dobrały sobie jeszcze tuzin papużek i puściły je wolno na pokój, tak że wychodząc z natrysku miałem między palcami pełno ptasiego łajna, a stopy podkurczałem z bólu – bo w podeszwy wrzynały się ziarenka karmy – miarka się przepełniła. Wyrzuciłem clochardów Wuja Sama, pchnąłem okna na oścież i trzepaczką posłałem wszystkie papugi na ulicę, jakbym grał w badmintona. Dziewczynom, które blade i zapłakane próbowały w krzakach koło domu łapać papużki w tiulowe chustki, krzyknąłem, żeby wypieprzały razem ze swoją prażoną kukurydzą i swoimi sweet patatoes. Że z miejsca wymawiam im pokój, zanim te ich cholerne ptaszki zrąbią mi tymi swoimi krzywymi dziobami tynk aż po goły mur. Jeszcze tego samego dnia wywołały po południu sensację na ulicy, bo wyprowadzały się wioząc graty rowerową rikszą w towarzystwie chyba dziesięciu chłopaków, z których każdy niósł po papudze w siatce, pospiesznie kupionej w pobliskim sklepie rybackim. Jeszcze przyszły się pożegnać. Trochę mi było łyso, uważałbym za bardziej zrozumiałe, gdyby mnie z wyrzutem zapytały, czy to ma być wdzięczność za plan Marshalla. Albo gdyby mi rzuciły w twarz to przysłowie, które zostawiły na ścianie wśród drańskiego bałaganu: KTO TRZYMA SÓL W CUKIERNICY, TEN JEST MIZANTROPEM.